Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S.A. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 25 maja 2016 r., sygn. akt II SA/Bk 303/16 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi S.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach z dnia 14 marca 2016 r., nr [..] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 25 maja 2016 r., sygn. akr II SA/Bk 303/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, odmówił wstrzymania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach z dnia 14 marca 2016 r., nr [..]w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami.

Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że Skarżący S.A. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach z dnia 14 marca 2016 r.W skardze zawarł też wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Sąd I instancji wskazał, iż skarżący w złożonym wniosku nie uprawdopodobnił w żaden sposób okoliczności uzasadniających wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, poprzestając jedynie na złożeniu wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji. Sam taki wniosek nie jest wystarczający do wydania pozytywnego rozstrzygnięcia.

Ponadto Sąd podkreślił, że choć pozbawienie prawa do kierowania pojazdami może niewątpliwie stanowić znaczącą dolegliwość, to jednak ani z treści skargi, ani z akt sprawy administracyjnej nie wynika, że pozbawienie skarżącego uprawnień do kierowania pojazdami spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody czy też trudne do odwrócenia skutki.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył S.A., zaskarżając je w całości wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że brak wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji spowoduje dla niego trudne do odwrócenia skutki. Podkreślił, iż jego niepełnosprawny syn wymaga częstych kontroli lekarskich, na które musi go dowozić. Ponadto skarżący wskazał, że posiada lasy, z których się utrzymuje i do których musi jeździć. W związku z powyższym uprawnienia do kierowania pojazdami są mu niezbędne dla utrzymania siebie i dziecka.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Prawidłowość zaskarżonego postanowienia podlega ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego pod względem jego zgodności z regulacją zawartą w art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej "P.p.s.a."), gdyż ten przepis dotyczy udzielenia stronie skarżącej tymczasowej ochrony w postaci wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu.

Stosownie do art. 61 § 1 P.p.s.a. wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia jest zamknięty. Przesłanką wstrzymania decyzji jest niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody. O znacznej szkodzie, w tym szkodzie majątkowej, można mówić, jeśli rozmiary szkody wywołanej wykonaniem zaskarżonego aktu administracyjnego są większe niż zwykle wywołane wykonaniem aktu tego rodzaju. Przesłanka spowodowania trudnych do odwrócenia skutków także musi być rozważana z uwzględnieniem specyfiki aktu administracyjnego, którego dotyczy wniosek o wstrzymanie. Tak więc odwrócenie skutków wywołanych wykonaniem zaskarżonego aktu musi być trudniejsze niż zwykle w tego rodzaju przypadkach.

Stwierdzić należy, iż to na stronie składającej wniosek w trybie art. 61 § 3 P.p.s.a. ciąży obowiązek wykazania, że zachodzą warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności. Nie jest wystarczające samo złożenie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Ustalenie, czy grożąca szkoda jest szkodą znaczną jest możliwe w oparciu o okoliczności konkretnej sprawy. Rzeczą Sądu jest zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają (lub nie) za wydaniem postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji. Obowiązek uprawdopodobnienia istnienia przesłanek z tego przepisu spoczywa na wnioskodawcy. Przepis art. 61 § 3 P.p.s.a. zobowiązuje stronę do wskazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nie nakładając obowiązku ich udowodnienia, przy czym uprawdopodobnienie nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Sąd musi opierać się na jakimś materiale pozwalającym zająć stanowisko. Ciężar uprawdopodobnienia spoczywa na stronie, która wywodzi skutki prawne ze swych twierdzeń (por. Kodeks postępowania cywilnego z komentarzem pod red. J. Jodłowskiego, Warszawa 1989, s. 426). Możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a. nie oznacza, iż Sąd jest zobligowany w każdym przypadku – niezależnie od okoliczności sprawy – uwzględnić wniosek strony skarżącej. Wniesienie skargi nie pociąga za sobą automatycznego skutku suspensywności i wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu zależy od oceny Sądu, czy istnieją przesłanki uzasadniające takie rozstrzygnięcie ( por. T. Woś [ w:] T. Woś, H. Knysiak – Molczyk, M.Romańska - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2005, s. 294 i n.).

W rozpoznawanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku prawidłowo przyjął, że wniosek strony nie zawierał argumentów, które przemawiałyby za koniecznością wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. W niniejszej sprawie, skarżący zamieścił w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, jednak nie przytoczył przy tym, żadnych okoliczności na poparcie tego wniosku, a tym samym nie udowodnił istnienia takiego związku.

Podkreślić należy, iż skarżący uzasadnił wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia, podając konkretne okoliczności, dopiero w zażaleniu na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Okoliczności te nie były zatem Sądowi I instancji znane. Przytoczenie zaś okoliczności pozwalających Sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione są przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia dopiero w zażaleniu, nie uzasadnia jego uwzględnienia nawet w przypadku spełnienia tych przesłanek, jeżeli Sądowi I instancji nie można zarzucić naruszenia prawa. Zażalenie nie jest bowiem środkiem służącym do uzupełniania złożonego w sprawie wniosku. Jest to jeden z dwóch środków odwoławczych od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych. Postępowanie zażaleniowe ma na celu zweryfikowanie legalności działania Sądu I instancji przy wydawaniu objętego zażaleniem postanowienia (co wynika z art. 194 § 1 P.p.s.a.), a nie ponowne rozpoznanie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. W konsekwencji rola Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiotowej sprawie ogranicza się jedynie do kontroli pod względem zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia Sądu I instancji. Twierdzenie przeciwne mogłoby się spotkać z uzasadnionym zarzutem naruszenia konstytucyjnej zasady dwuinstancyjności postępowania sądowadministracyjnego oraz w istocie doprowadzić do niedopuszczalnej sytuacji, w której zażalenie, ze środka zaskarżenia stałoby się pismem uzupełniającym kompletny z punktu widzenia wymogów formalnych wniosek o udzielenie ochrony tymczasowej (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 23 kwietnia 2009 r. sygn. akt I OZ 375/09, z dnia 29 listopada 2011 r. sygn. akt II OZ 1240/11 i z dnia 3 marca 2016 r. sygn. akt I FZ 33/16 oraz J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, s. 212-213).

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu i na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.

Wyjaśnić również należy, że niniejsze rozstrzygnięcie nie zamyka skarżącemu drogi do ponownego złożenia do Sądu I instancji wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, który byłby należycie umotywowany i w którym skarżący udokumentowałby swoją sytuację osobistą i majątkową, umożliwiając tym samym dokonanie oceny, jaki wpływ w tym zakresie będzie miało wykonanie zaskarżonej decyzji.