Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia M. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Gl 540/16 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] marca 2016 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Gl 540/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odmówił M. K. wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie z jego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] marca 2016 r. w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie w sprawie Sąd I instancji wskazał, że skarżący składając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie uprawdopodobnił okoliczności uzasadniających zgłoszone żądanie, w szczególności zaś nie przedstawił rzeczowej argumentacji w celu wykazania jaka szkoda powstanie w przypadku wykonania tej decyzji i w czym upatruje nieodwracalność skutków tego aktu.

Okoliczności podniesione przez skarżącego, wskazujące na niebezpieczeństwo pozbawienia go środków do życia nie zostały poparte żadnymi dowodami, dotyczącymi zwłaszcza jego sytuacji finansowej oraz majątkowej. Wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów, z których wynikałoby, jaka jest jego sytuacja materialna i rodzinna. Argumentacja skarżącego sprowadzała się do twierdzenia, że utrata licencji spowoduje utratę jego źródła utrzymania. Sąd I instancji przyznał, że wykonanie zaskarżonej decyzji będzie miało realny wpływ na sytuację ekonomiczną samego skarżącego, jednak uznał, że nie jest to okoliczność przesądzająca o wyrządzeniu skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, bowiem skarżący może na przykład podjąć inną pracę. Skarżący nie uprawdopodobnił też, że dochody ze świadczenia usług transportowych stanowią jego jedyne źródło utrzymania.

Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji powinno być uzasadnione wyjątkowymi okolicznościami. Takie szczególne okoliczności zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie nie zachodzą i nie zostały nawet przez skarżącego zasygnalizowane.

Zażalenie na to postanowienie wniósł M. K. Zarzucił w nim naruszenie przez Sąd I instancji art. 63 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. − Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej: ppsa) poprzez odmowę wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji mimo istnienia ku temu przesłanek.

W uzasadnieniu zażalenia powtórzono argumenty wniosku, a mianowicie, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje utratę możliwości wykonywania przez skarżącego zawodu i utratę środków do życia. Skarżący jest osobą samotną, a doświadczenie zawodowe wyłącznie w zakresie usług transportowych utrudnia mu znalezienie pracy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i z tych przyczyn podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 61 § 3 ppsa, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Strona skarżąca zgłaszająca wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności winna wykazać istnienie prawdopodobieństwa doznania znacznej szkody lub wystąpienia trudnych do odwrócenia skutków jego wykonania. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest w stosunku do wnioskodawcy zasadne.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, dokonana przez Sąd I instancji ocena wystąpienia przesłanek wstrzymania wykonania decyzji jest prawidłowa. Skarżący nie uprawdopodobnił, że wykonanie decyzji spowoduje ziszczenie się przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej.

Skarżący nie wykazał bowiem ani swojej sytuacji majątkowej ani wpływu, jaki może mieć na nią wykonanie zaskarżonej decyzji, tj. czy wykonanie decyzji może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Jak trafnie zauważył WSA brak stosownych dokumentów uniemożliwił weryfikację twierdzeń skarżącego o tym, że wykonywanie transportu drogowego taksówką stanowi jego jedyne źródło utrzymania. Dopiero takie wykazanie w połączeniu z rzetelnym ujawnieniem sytuacji majątkowej umożliwiłoby Sądowi I instancji dokonanie oceny, czy wykonanie zaskarżonej decyzji istotnie spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Poza tym, Sąd kasacyjny podzielił zdanie WSA, że skarżący nie wykazał również na czym miałoby polegać niebezpieczeństwo trudnych do odwrócenia skutków w przypadku wstrzymania wykonania decyzji.

Już z powyższych powodów odmowa wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji przez Sąd I instancji była usprawiedliwiona.

W tym stanie rzeczy Sądowi I instancji nie można postawić zarzutu naruszenia art. 61 § 3 ppsa (zapewne omyłkowo przywołanego w treści zażalenia jako art. 63 § 3) poprzez odmowę wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji mimo istnienia ku temu przesłanek. Przesłanek tych bowiem nie wykazano.

W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 ppsa, orzekł jak w sentencji postanowienia.