Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Małecki Sędziowie Sędzia NSA Janusz Ruszyński (spr.) Asesor sądowy WSA Karol Pawlicki Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Ratajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi A Spółka z o.o. w P na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie określenia za marzec 2005 r. nadwyżki podatku Naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego za ten miesiąc. oddala skargę /-/ K. Pawlicki /-/ J. Małecki /-/ J. Ruszyński

Spółka A złożyła w dniu [...]. w Urzędzie Skarbowym deklarację VAT-7 za [...], w której wykazała podatek naliczony z tytułu nabycia towarów i usług w wysokości [...], podatek należny w wysokości [...] z tytułu dostawy towarów oraz kwotę do zwrotu na rachunek bankowy w wysokości [...].

Spółka A złożyła też zgłoszenie rejestracyjne w podatku od towarów i usług w dniu [...]. Za [...] nie deklarowała zakupów i sprzedaży.

W dniu dwudziestym piątym po dniu złożenia rozliczenia Urząd Skarbowy zwrócił Spółce A VAT w kwocie wynikającej z deklaracji. Powyższe fakty są bezsporne.

Urząd Skarbowy wystąpił jednocześnie do właściwych organów podatkowych w celu sprawdzenia transakcji udokumentowanych fakturami przedłożonymi przez Spółkę A.

Sprawdzono jedyną transakcję, którą była sprzedaż [...] grzejników, udokumentowana fakturą VAT nr [...] z [...] opiewającą na kwotę [...]. i podatek od towarów i usług w kwocie [...].

Organy skarbowe ustaliły, że z faktury wynikało, iż sprzedaży dokonano firmie B z siedzibą w K.

Czynności sprawdzające przeprowadzone przez Urząd Skarbowy wykazały, że B nie odnotował żadnej transakcji zakupu od skarżącej Spółki w [...], a przesłuchany w charakterze świadka Prezes Zarządu Spółki B K M nie potwierdził zakupu grzejników od skarżącej Spółki.

Również i te fakty są niesporne.

Ponieważ z dokumentacji skarżącej Spółki wynikało. że dostawcą grzejników dla skarżącej Spółki miała być Spółka z o.o. C organy podatkowe ustaliły, że Spółka C nie prowadziła pod wskazanym adresem działalności do końca [...], oraz, że do dnia kontroli skarbowej ([...]) aktualny adres siedziby i miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie był znany organom podatkowym, a firma C nie dokonała aktualizacji danych dotyczących siedziby i miejsca prowadzenia działalności, w rejestrze sądowym nie odnotowano żadnych zmian.

Ustalono również, że w deklaracji VAT-7 za [...], Spółka C nie wykazała żadnej sprzedaży. Wskutek wezwań kierowanych na adres Prezesa Zarządu C, a zarazem jedynego jej udziałowca A K uzyskano jego oświadczenie z [...], w którym potwierdził sprzedaż w [...] skarżącej Spółce wynikającą z faktury VAT [...] z dnia [...].

Organy podatkowe ustaliły również, że C nie dokonała korekty deklaracji podatkowej za [...].

Kserokopię korekty deklaracji VAT-7 za [...], Spółka C złożyła [...], a więc już po wydaniu decyzji w niniejszej sprawie przez organ I instancji.

W postępowaniu przed Urzędem Skarbowym przesłuchano w charakterze świadków – K M – Prezesa Zarządu Spółki B oraz powołanych przez stronę skarżącą M M i A K.

K M zaprzeczył, by jego firma kupiła od strony skarżącej grzejniki figurujące w fakturze VAT. Stwierdził, że sam posiada swoje źródła zakupu urządzeń grzewczych i nie korzysta z usług pośredników. Zeznał również, że typy grzejników wskazane w fakturze nie są mu znane.

Nie zna również wystawcy faktury.

Świadkowie powołani przez skarżącą Spółkę – MM i AK zeznali, że byli jedynymi świadkami transakcji.

AK nie miała wiedzy na temat umów o świadczeniu usług budowlanych przed [...]. Zeznała, że była obecna przy sprzedaży grzejników przez skarżącą Spółkę, Spółce B.

W rozmowie oprócz niej uczestniczyli RL (Prezes skarżącej Spółki), KM (Prezes B) i M M (Prezes Spółdzielni D w B. Rozmowa toczyła się w siedzibie Spółdzielni Mieszkaniowej D w B, a B był wykonawcą prac budowlano-montażowych na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej D. Prezes skarżącej Spółki był jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółdzielni mieszkaniowej D.

AK zeznała, że nie wie, kiedy nastąpił odbiór towaru, ale to ona wypisywała fakturę VAT i dowód KP na polecenie prezesa M M. Fakturę podpisał prezes skarżącej Spółki RL.

AK nie potrafiła wyjaśnić braku podpisu na fakturze odbiorcy towaru – KM.

Według świadka zapłata nastąpiła w jej obecności gotówką do jej rąk. Pieniądze te przekazała Prezesowi skarżącej Spółki.

M M, prezes Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej D w B zeznał, że firma B w [...] była generalnym wykonawcą osiedla. W wyniku konfliktu wynikającego z opóźnień w wykonywaniu robót B został usunięty z placu budowy.

MM potwierdził zeznania A K.

Jego zdaniem sporna sprzedaż była zdarzeniem incydentalnym, wynikającym z potrzeby chwili, a skarżąca Spółka nie była żadnym dostawcą ani grzejników, ani żadnych innych materiałów.

Organy skarbowe ustaliły ponadto, że zarówno faktura wystawiona na rzecz firmy B jak i dowód zapłaty wystawione są odręcznie i zawierają podpis i pieczątkę firmową jedynie po stronie sprzedawcy, nie zawierają natomiast podpisu i pieczątki nabywcy. Przedmiotem działalności firmy A (jak wynika z KRS) nie jest działalność handlowa a zagospodarowanie i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek oraz wynajem nieruchomości i zarządzanie nieruchomościami. W oświadczeniach notarialnych przedłożonych przez Stronę jako dowód w sprawie mających potwierdzić dokonanie przedmiotowej transakcji sprzedaży notariusz potwierdził jedynie autentyczność podpisów osób składających oświadczenia, a nie ich treść.

Oceniając powyższy materiał dowodowy organy skarbowe uznały, że w istocie wystawiono fakturę stwierdzającą czynność, która nie została dokonana.

Skutkuje to brakiem prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury VAT z [...] wystawionej rzekomo przez Spółkę C.

Wskazano również na to, że strona skarżąca nie dokonywała wcześniej żadnych transakcji ze Spółką C. Nie miała żadnej możliwości zapoznania się z asortymentem towarów oferowanych przez tą firmę.

Skoro więc skarżąca Spółka nie nabyła spornych grzejników, to według organów skarbowych nie mogła ich sprzedać Spółce B.

Wykazując w deklaracji VAT-7 za [...] kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu nieruchomości przy jednoczesnym braku sprzedaży opodatkowanej w tym okresie - zawyżyła kwotę do zwrotu o [...].

Zgodnie z przepisami art. 109 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług, w przypadku gdy podatnik w złożonej deklaracji podatkowej wykaże kwotę zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego wyższą od kwoty należnej - organ podatkowy określa kwotę zwrotu w prawidłowej wysokości oraz ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty zawyżenia. Powyższe przepisy uzasadniają ustalenie przez organ I instancji kwoty dodatkowego zobowiązania

podatkowego.

Stosownie natomiast do postanowień art. 108 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku VAT, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca

osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku,

jest obowiązana do jego zapłaty. W przedmiotowej sprawie skarżąca Spółka wykazała podatek należny w fakturze VAT z [...] nr [...], tym samym - mimo tego, że faktura ta nie dokumentuje rzeczywistej sprzedaży - jest obowiązany do zapłaty podatku w niej wykazanego.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia [...], określił za [...] kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc w wysokości [...], oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe za ten miesiąc w wysokości [...], a Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia [...] utrzymał powyższą decyzję organu I instancji w mocy.

W skardze na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...], A Spółka z o.o. w P wniosła o jej uchylenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Ponadto skarżąca Spółka wniosła o:

1. przeprowadzenie dowodu z akt postępowania karnego toczącego się przed Prokuraturą Rejonową o sygn. akt [...], na okoliczność potwierdzenia istnienia transakcji zarówno zakupu jak i sprzedaży grzejników przez skarżącą,

2. przeprowadzenie dowodu z akt postępowania sądowego prowadzonego przed Sądem Rejonowym o ustalenie stosunku sprzedaży pomiędzy skarżącą a KM o sygn. akt [...], na okoliczność jak w pkt 3 skargi,

3. wezwanie na rozprawę i przesłuchanie w charakterze świadków MM,

AK i K M w celu przeprowadzenia dowodu w postaci konfrontacji zeznań w/w świadków,

4. wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu prawomocnego rozpoznania niniejszej skargi ewentualnie do czasu prawomocnego rozpoznania postępowania wskazanego w pkt 2 bądź w pkt 1, ewentualnie do czasu rozpoznania sprawy zawisłej przed Europejskim Trybunatem Sprawiedliwości z wniosku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygn. akt [...],

5. ewentualnie o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego do czasu rozpoznania sprawy zawisłej przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości z wniosku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygn. akt [...].

Zaskarżonej decyzji strona skarżąca zarzuciła:

1. naruszenie wyrażonej w treści art.121 Ordynacji podatkowej zasady zaufania obywateli do organów podatkowych,

2. naruszenie wyrażonej w treści art.122 Ordynacji podatkowej zasady prawdy materialnej,

3. naruszenie treści przepisu art.180 i 187 Ordynacji podatkowej, poprzez nieuwzględnienie wniosku skarżącej o przeprowadzenie dowodu o uzupełniające przesłuchanie świadków w formie konfrontacji,

4. naruszenie treści przepisu art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, poprzez jego niezastosowanie,

5. naruszenie treści przepisu art.189.1 kpc, poprzez jego niezastosowanie, a przez to:

6. naruszenie treści przepisu art.86 ust.2 i ust.19, art.99 ust. 12 i art.109 ust.5 ustawy

z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, poprzez ich błędne

zastosowanie,

7. naruszenie treści przepisu art.92 ust.1 pkt 1 cyt. wyżej ustawy o podatku od towarów i usług, poprzez jego zastosowanie do stanu faktycznego w sprawie, pomimo jego uchylenia z dniem [...],

8. naruszenie treści przepisu § 14 ust.2 pkt 4a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, poprzez jego zastosowanie do stanu faktycznego w sprawie, pomimo jego uchylenia z dniem 01 czerwca 2005 r.

Według skarżącej Spółki przedmiotem sporu w niniejszej sprawie są okoliczności faktyczne, a nie wątpliwości prawne. Spór ten sprowadza się w istocie do tego, czy skarżąca zakupiła a następnie sprzedała w miesiącu [..][...] sztuki grzejników, a nadto do tego, czy organy podatkowe uczyniły wszystko co niezbędne dla wyjaśnienia spornego stanu faktycznego.

Zarówno organ I jak i W instancji błędnie przyjęły, iż skarżąca nie wykazała, aby w miesiącu [...] dokonała transakcji nabycia i sprzedaży [...] sztuk grzejników. Obydwa organy podatkowe przy ocenie faktycznej zaistniałych zdarzeń, dały wiarę wyłącznie jednemu świadkowi, tj. KM, jednocześnie odmawiając takiej wiary innym świadkom i dokumentom przedstawionym w toku postępowania przez skarżącą i tych świadków, pomimo tego, że zeznania świadka K M odnosiły się do zdarzeń późniejszych niż część dokumentów i oświadczeń. W szczególności skarżąca podnosi, że organ I instancji zakwestionował fakt nabycia spornych grzejników przez skarżącą w ten sposób, iż stwierdził brak ujęcia tej sprzedaży w deklaracji VAT-7 za miesiąc [...]. przez Spółkę C. Kiedy zaś w postępowaniu odwoławczym skarżąca Spółka przedstawiła korektę tej deklaracji sporządzoną przez tego podatnika za ten miesiąc, gdzie sprzedaż ta była wykazana, organ II instancji podtrzymał stanowisko organu I instancji, argumentując tym razem, że podatnik ten nie uiścił należności wynikającej z powyższej korekty. Za wersją przedstawioną przez skarżącą przemawiają zeznania [...] osób i treść [...] dokumentów, natomiast za wersją przyjętą przez organy podatkowe wyłącznie zeznania jednej osoby, skonfliktowanej zresztą w sposób bardzo ostry z firmą, z którą kiedyś związany był prezes Zarządu skarżącej Spółki.

Nie do przyjęcia jest dotychczasowe stanowisko organów podatkowych. Z całą pewnością nie jest ono do pogodzenia zarówno z zasadą zaufania do organów podatkowych jak też z zasadą prawdy materialnej. Bez znaczenia jest bowiem dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszego sporu, czy dla prawidłowego udokumentowania sprzedaży po stronie skarżącej Spółki niezbędne jest wykazanie tej sprzedaży po stronie świadka KM. Skarżąca Spółka nie może przecież odpowiadać za stan i sposób prowadzenia urządzeń księgowych tego świadka. Przyjęty bowiem przez świadka KM sposób księgowania i dokumentowania swoich operacji gospodarczych, nie daje skarżącej możliwości wglądu do tej dokumentacji. Z tego też powodu obciążanie skarżącej negatywnymi skutkami okoliczności faktycznej, na którą nie miał on żadnego wpływu stanowi, zdaniem skarżącej, rażące naruszenie zasad wyrażonych w art.121 i 122 Ordynacji podatkowej.

Organy podatkowe naruszyły zasady wyrażone w treści przepisów art.180 i 187 Ordynacji podatkowej. Skoro bowiem w toku postępowania zaistniał spór co do faktów, a nie co do ich oceny, to obowiązkiem organów podatkowych jest uczynić wszystko, aby spór ten wyeliminować. Temu właśnie celowi służył złożony wniosek dowodowy o przeprowadzenie konfrontacji pomiędzy świadkami wskazanymi przez skarżącą a świadkiem KM.

Zasada swobody w ocenie dowodów nie może oznaczać dowolności w ich ocenie, a za dowolną należy uznać ocenę mocy jednego zaledwie dowodu przy przedstawieniu przez skarżącą szeregu przeciwdowodów, całkowicie temu dowodowi zaprzeczającym.

Skarżąca wskazuje nadto, iż organy podatkowe mają możliwość zweryfikowania przeciwstawnych dowodów, których nie da się zweryfikować w postępowaniu podatkowym. Taką możliwość daje im wytoczenie na podstawie art. 189.1 kpc powództwa o ustalenie. Skarżąca złożyła wniosek do organu II instancji o wytoczenie takiego powództwa we własnym zakresie przez ten organ bądź o zobowiązanie organu I instancji do jego wytoczenia, jednakże wniosek ten organ pominął. W związku z powyższym, licząc się z takim stanowiskiem, skarżąca takie powództwo wytoczyła we własnym zakresie. W chwili obecnej postępowanie w sprawie o ustalenie stosunku sprzedaży toczy się przed Sądem Rejonowym pod sygnaturą akt [...].

Naturalną konsekwencją wskazanych wyżej uchybień proceduralnych stało się błędne, zdaniem skarżącej, zastosowanie przepisów prawa materialnego, czyli ustawy o podatku od towarów i usług. Przepisy powyższe zastosowane zostały bowiem w błędnie ustalonym stanie faktycznym, co przy uwzględnieniu zarzutów uchybień proceduralnych, uczyni ich zastosowanie bezprzedmiotowymi. Pomimo togo skarżąca wskazuje, iż przepis art. 86 ust. 19 ustawy o VAT organy podatkowe zastosowały w sprzeczności z art.27 VI Dyrektywy UE. Sankcja określona w cyt. przepisie ustawy o VAT jest, zdaniem skarżącej, środkiem specjalnym określonym w Dyrektywie, ale Polska nie postarała się o możliwość jego stosowania, gdyż nie zgłosiła Komisji Europejskiej celów, dla jakich ma być stosowana. Powyższe oznacza, że przepis ten jest niezharmonizowany z przepisami unijnymi, które mają przecież prymat nad prawem krajowym.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kwestią sporna w niniejszej sprawie jest to, czy organy podatkowe prawidłowo ustaliły stan faktyczny. Oprócz opisanych wyżej ustaleń, które w zasadzie (poza wnioskiem o przeprowadzenie konfrontacji między świadkiem K M, a świadkami A K i M M) nie wymagały uzupełnienia, w toku postępowania sądowoadministracyjnego ujawniono treść wyroku i uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego z dnia [...], w sprawie [...] (nieprawomocnego), w którym Sąd ustalił, że między stronami (A Spółka z o.o. w Poznaniu z K M i D M) została zawarta w dniu [...] w B umowa sprzedaży [...] sztuk grzejników stalowych [...], wersja [...], oraz postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia [...] w sprawie wyłudzenia w dniu [...] podatku VAT w wysokości [...]., przez wprowadzenie w błąd Urzędu Skarbowego co do zasadności zwrotu powyższej kwoty w oparciu o nierzetelną fakturę.

Zgodnie z treścią art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. prawo o ustroju sądów administracyjnych sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Oznacza to, że sąd bada, czy decyzja podatkowa jest zgodna z obowiązującym prawem według stanu faktycznego oraz prawnego obowiązującego w dacie wydania decyzji ostatecznej. W tym kontekście bez znaczenia dla oceny prawidłowości ustaleń faktycznych są zarówno wyrok sądu powszechnego w kwestii ustalenia stosunku prawnego jak i umorzenie śledztwa w sprawie opisanej wyżej.

Oba orzeczenia nie istniały w dacie wydawania decyzji ostatecznej i organy podatkowe nie miały możliwości wzięcia ich pod uwagę.

Podstawą orzekania dla sądu administracyjnego jest w zasadzie cały materiał dowodowy sprawy zgromadzony w postępowaniu przed organem administracji. Ze względu na to, że wyżej wymienione orzeczenia zostały wydane po ostatecznym zakończeniu postępowania podatkowego, nie było podstaw do przeprowadzenia w postępowaniu sądowym dowodu uzupełniającego z przedstawionych przez stronę skarżącą dokumentów (art. 106 § 3 poppsa).

W niniejszej sprawie odpowiedzi wymaga pytanie, czy organy skarbowe naruszyły art. 121, 122, 180, 187 Ordynacji podatkowej. Z niespornych, bo niekwestionowanych przez stronę skarżącą ustaleń wynika, że organy skarbowe miały do czynienia z następującymi faktami:

1. skarżąca Spółka zarejestrowała się jako podatnik VAY – [...],

2. za [...] nie deklarowała żadnych obrotów,

3. [...] złożyła deklarację za [...] wykazując podatek naliczony z tytułu nabycia towarów i usług zaliczanych u niej do środków trwałych w wysokości [...],

4. Urząd Skarbowy zgodnie z wnioskiem podatnika dokonał zwrotu kwoty [...],

5. wystawiona przez skarżącą Spółkę faktura VAT nr [...] z [...] dotyczyła sprzedaży firmie B w K [...] sztuk grzejników,

6. B nie ujął w dokumentacji wyżej wymienionej faktury, a jej prezes zaprzeczył, by kupował od skarżącej Spółki, grzejnik,

7. z dokumentacji skarżącej Spółki wynikało, że [...] grzejniki na które wystawiono fakturę z [...] skarżąca Spółka kupiła od Spółki z o.o. C w P,

8. w toku postępowania prowadzonego przez urząd skarbowy ustalono, że do końca [...] C nie prowadził pod wskazanym adresem działalności i do dnia kontroli ([...]) nie dokonał aktualizacji danych dotyczących firmy, a w deklaracji VAT-7 za [...]. nie wykazał żadnej sprzedaży,

9. dopiero w toku przedmiotowego postępowania podatkowego Prezes Zarządu C w dniu [...] złożył pisemne oświadczenie, że Spółka C sprzedała stronie skarżącej grzejniki,

10. korekta deklaracji VAT-7 za [...] została złożona przez C po wydaniu w niniejszej sprawie decyzji przez organ skarbowy I instancji.

Oprócz wyżej wymienionych faktów, których ustalenie nie budzi wątpliwości strony skarżącej organy podatkowe dysponowały zeznaniami świadków: A K i MM, którzy zeznali, że w siedzibie Spółdzielni Mieszkaniowej D w B byli jedynymi świadkami wystawienia faktury VAT-7 nr [...] z [...], że fakturę tą na polecenie prezesa skarżącej Spółki R.L, który był jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej D sporządziła własnoręcznie oraz, że należność za grzejniki odbierała ona, a następnie przekazała prezesowi R.L.

Prezes Spółdzielni Mieszkaniowej D potwierdził zeznania świadka A K dodając, że sporna sprzedaż grzejników była zdarzeniem incydentalnym wynikającym z potrzeby chwili.

Świadek ten ujawnił również, że po opisanym zdarzeniu, wskutek opóźnień w wykonywaniu robót budowlanych na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej D przez Spółkę B, której prezesem był K M. Spółka B została usunięta z placu budowy.

Opisane wyżej okoliczności niesporne sprawy wskazują na to, że organy skarbowe nie przekroczyły zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 191 Ordynacji podatkowej.

Nie tylko bowiem B nie ujął w swojej dokumentacji faktury VAT z [...], ale i rzekomy sprzedawca (C) nie wykazał sprzedaży w swojej dokumentacji. Korekta deklaracji została niejako wymuszona już po zakończeniu postępowania przed Urzędem Skarbowym. Zasadnie więc przyjęto w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że zrobiono to na potrzeby toczącego się już postępowania podatkowego.

Organy podatkowe wskazały, dlaczego nie uwzględniły zeznań M M i A K.

Chodziło bowiem o powiązania prezesa skarżącej Spółki ze Spółdzielnią Mieszkaniową D, a więc i z jej prezesem M M i późniejszą (od [...].) pracownicą AK.

Należy zwrócić uwagę na to, że fakturę, której wystawcą była strona skarżąca, według zeznań tych świadków sporządzono nie w siedzibie skarżącej Spółki, a w Spółdzielni ZD, że sporządziła ją osoba, która dopiero od [...] została w tej Spółdzielni zatrudniona, a od [...] przyuczała się do przyszłej pracy. Sporna faktura nosi swój numer. Strona skarżąca nie wyjaśniła skąd A K dysponowała wiedzą, jaki symbol (numer) nadać fakturze.

Strona skarżąca nie przedstawiła też dowodu odbioru gotówki za grzejniki od KM.

Strona skarżąca nie przedstawiła też żadnego dowodu, że oprócz faktury VAT nastąpiło faktyczne nabycie i sprzedaż spornych grzejników.

Nie mając dowodu na zapłatę za grzejniki, na ich faktyczne przekazanie skarżącej Spółce, a następnie firmie B organy skarbowe miały dostateczne powody do przyjęcia, że zakwestionowana transakcja nie miała w rzeczywistości miejsca, a faktury dokumentujące kupno i sprzedaż grzejników były tzw. fakturami "pustymi".

Ustosunkowując się do zarzutu nie wystąpienia przez organy skarbowe z powództwem przewidzianym w art. 199 a § 3 Ordynacji Sąd pragnie zauważyć, że przepis ten nakazuje organowi podatkowemu wystąpienie do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, jeżeli z dowodów zgromadzonych w toku postępowania wynikają wątpliwości dotyczące stosunku prawnego lub prawa.

Zasadnie powołał organ skarbowy reguły, które uzasadniają wystąpienie z powództwem o ustalenie. Te reguły to uprawnienie organu podatkowego, a nie podatnika oraz możliwość sądu powszechnego dokonania oceny jedynie tego, czy istnieje lub nie istnieje stosunek prawny lub prawo wskazane przez organ podatkowy.

Tylko z zachowaniem tych reguł ewentualny wyrok sądu powszechnego może mieć charakter wiążący. Konstatacja ta wydaje się oczywista. jeżeli się weźmie pod uwagę to, że tylko organ podatkowy dysponuje instrumentami pozwalającymi wykazać całość spornych problemów. Jako przykład można wskazać, nie podniesioną w postępowaniu zakończonym wyrokiem Sądu Rejonowego z [...]. okoliczność dotyczącą zakupu grzejników przez skarżącą Spółkę. Dla oceny, czy rzeczywiście skarżąca Spółka sprzedała B sporne grzejniki zasadnicze znaczenie miało ustalenie, czy skarżąca Spółka kupiła je od C .

Tymi okolicznościami wogóle nie zajmował się sąd powszechny.

Zasadnie więc organy skarbowe uznały, że zebrany w toku postępowania materiał dowodowy nie był wystarczający do przyjęcia, że zakwestionowana transakcja miała w rzeczywistości miejsce.

Za właściwym zastosowaniem zasady swobodnej oceny dowodów przemawiają również dodatkowe argumenty rozstrzygnięcia zaskarżonego skargą.

Nie można bowiem abstrahować od tego, że zarówno faktura jak i dowód zapłaty wystawione są odręcznie i zawierają podpis i pieczątkę firmową A. Nie zawierają natomiast podpisu i pieczęci nabywcy (B).

Przedmiotem działalności skarżącej Spółki nie jest działalność handlowa. W oświadczeniach notarialnych przedłożonych przez stronę skarżącą jako dowód potwierdzający sprzedaż grzejników notariusz potwierdził jedynie fakt ich złożenia, a nie ich treść.

Zasadnie też organy podatkowe nie przeprowadziły konfrontacji świadków powołanych przez stronę skarżącą z K M. Taką konfrontację przeprowadzono w postępowaniu prokuratorskim i każdy pozostał przy swoich zeznaniach.

Nieuzasadniony okazał się zarzut naruszenia zarówno ustawy o podatku od towarów i usług jak i rozporządzenia Ministra Finansów z 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Do stanu faktycznego sprawy stosuje się bowiem przepisy obowiązujące w okresie, którego dotyczy postępowanie.

I wreszcie nieuzasadniony okazał się zarzut zastosowania art. 86 ust. 1a ustawy o VAT pozostający według strony skarżącej w sprzeczności z arrt. 27 VI Dyrektywy Unii Europejskiej.

Jak trafnie podkreślono w odpowiedzi na skargę skutki prawne dyrektyw rozciągają się na jednostki co do zasady za pośrednictwem prawa krajowego.

Nie można więc twierdzić, że prawo wspólnotowe w formie dyrektywy ma pierwszeństwo przed prawem krajowym.

Zgodnie z art. 86 ust. 19 cyt. ustawy o podatku VAT jeżeli podatnik w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę na zakup towaru - nie wykonał żadnych czynności opodatkowanych, kwotę podatku naliczonego za ten okres przenosi się do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy. Wobec powyższego Spółka A wykazując w deklaracji VAT-7 za [...] kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu nieruchomości przy jednoczesnym braku sprzedaży opodatkowanej w tym okresie - zawyżyła kwotę do zwrotu o [...].

Zgodnie z przepisami art. 109 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy podatnik w złożonej deklaracji podatkowej wykaże kwotę zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego wyższą od kwoty należnej - organ podatkowy określa kwotę zwrotu w prawidłowej wysokości oraz ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty zawyżenia. Powyższe przepisy uzasadniają ustalenie przez organ I instancji kwoty dodatkowego zobowiązania podatkowego. Decyzja w sprawie sankcji nie ma charakteru samoistnego i ściśle wiąże się ze zobowiązaniem głównym. Organ podatkowy jest zatem zobligowany do ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego i nie może się od tego obowiązku uchylić.

Na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 kwietnia 1998r. (sygn. akt K 17/97) oraz z dnia 04 września 2007 r. (sygn. akt P 43/06) niedopuszczalne jest ustalenie dodatkowego zobowiązania podatnikowi VAT będącemu osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą z uwagi na ponoszoną przez niego odpowiedzialność za wykroczenia. Trybunał stwierdził bowiem, iż nie można za ten sam czyn karać podatnika podwójnie.

Przytoczone orzeczenie odnosi się jedynie do osób fizycznych. Niedopuszczalność stosowania 30% sankcji nie ma zastosowania do podmiotów, które działają w formie spółki z o.o.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę oddalił.

/-/ K.Pawlicki /-/ J.Małecki /-/ J.Ruszyński

uk