Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia radcy prawnego M.P. na pkt 3 wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 1334/11 o przyznaniu jej wynagrodzenia jako pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu w sprawie ze skargi M.S. na decyzję Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] marca 2011 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania stypendium postanawia: oddalić zażalenie

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 1334/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpoznając skargę M.S., uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] marca 2011 r. oraz poprzedzającą ją decyzję tego organu z dnia [...] grudnia 2010 r. Jednocześnie Sąd orzekł o tym, iż zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu oraz przyznał ustanowionemu w sprawie radcy prawnemu M.P. wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną z urzędu, w kwocie 240 zł wraz z kwotą 55,20 zł podatku od towarów i usług.

Zażalenie na punkt 3 powyższego wyroku, orzekający o wynagrodzeniu pełnomocnika, wniosła radca prawny M.P., domagając się uchylenia tego rozstrzygnięcia i jego zmianę w ten sposób, iż orzeczenie o wynagrodzeniu pełnomocnika nie będzie zawierać kwoty podatku VAT. W uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik podał, iż wykonuje zawód radcy prawnego wyłącznie na podstawie stosunku pracy i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Przyznanie wynagrodzenia z wliczonym podatkiem VAT powoduje, iż nie będzie możliwości przeprowadzenia prawidłowego rozliczenia z urzędem skarbowym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć trzeba, iż składając zażalenie M.P. działała we własnej sprawie, bowiem pkt 3 wyroku orzeka o przyznaniu jej wynagrodzenia za pomoc prawną i w tym zakresie posiada ona przymiot strony. Wniesione w przedmiotowej zażalenie sprawie nie zawiera żadnego zarzutu naruszenia prawa, a Sąd odwoławczy – stosownie do art. 185 § 1 w zw. z art. 174 i art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – władny jest uchylić zaskarżone postanowienie tylko wówczas gdy wydane zostało ono z naruszeniem prawa.

Wyrok w zaskarżonej części znajduje uzasadnienie w przepisie § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), z którego wynika, iż w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, opłaty za czynności radcy sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług. Przepis ten nie przewiduje żadnych wyjątków od zawartej w nim regulacji. Oznacza to, iż sądy administracyjne orzekające o wynagrodzeniu dla radców prawnych działających w sprawach na podstawie przyznanego stronie prawa pomocy zobligowane są do podniesienia tego wynagrodzenia o kwotę odpowiednio wyliczonego podatku od towarów i usług. Tym samym nie można zarzucić Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu, aby naruszył prawo podwyższając kwotę wynagrodzenia przyznanego radcy prawnemu reprezentującemu M.S.

Kwestią odrębną jest natomiast sposób rozliczenia się pełnomocnika z uzyskanej kwoty z tytułu podatku VAT, co jednakże przekracza granice tej sprawy.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.