Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk (spr.) Ewa Grochowska – Jung Protokolant starszy referent Marcin Borkowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2012 r. sprawy ze skargi L. Z. na bezczynność Głównego Geodety Kraju w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 21 maja 2012 r. o udostępnienie informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania 1. zobowiązuje Głównego Geodetę Kraju do rozpatrzenia wniosku skarżącej z dnia 21 maja 2012 r. o udostępnienie informacji publicznej w celu ponownego wykorzystania w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku, 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Głównego Geodety Kraju na rzecz L. Z. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 21 maja 2012 r. L. Z. wystąpiła do Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii o udzielenie informacji publicznej poprzez dostęp do mapy topograficznej bazy danych miasta [...] w formie plików źródłowych w formacie Spatial Data Formats lub każdym innym, z jakiego korzysta GUGiK, w celu jej ponownego wykorzystania.

W odpowiedzi na przedmiotowy wniosek, który wpłynął do Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii w dniu 25 maja 2012 r., pismem z dnia 1 czerwca 2012 r. poinformowano wnioskodawczynię, iż zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. f ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U Nr 112, poz. 1198 ze zm.) informacją publiczną jest informacja dotycząca prowadzonych rejestrów, ewidencji i archiwów oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych. Zgodnie z cytowanym zapisem sama Baza Danych Obiektów Topograficznych, o której mowa we wniosku, nie może zostać udostępniona w trybie cytowanej ustawy. Zgodnie bowiem z art. 40 ust 3c ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2010. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), udostępnianie danych i informacji zgromadzonych w bazach danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a i 1b, standardowych opracowań kartograficznych, o których mowa w art. 4 ust. 1e, oraz innych materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, a także wykonywanie czynności związanych z udostępnianiem tych informacji, opracowań i materiałów zgromadzonych w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym oraz wyrysów i wypisów z operatu ewidencyjnego jest odpłatne, z zastrzeżeniem ust 3d oraz art. 12 ust. 1 i 2, art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej i art. 15 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. Szczegółowe informacje o sposobie uzyskania danych z Bazy Danych Obiektów Topograficznych zainteresowana może uzyskać w Dziale Informacji i Obsługi Udostępniania Zasobu Centralnego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej pod nr tel. 22 532 25 40, e-mail codgik.@codgik.gov.pl.

W dniu 12 czerwca 2012 r. L. Z. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii w przedmiocie nieudostępnienia w terminie informacji publicznej do ponownego wykorzystywania. Zdaniem skarżącej, organ Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, nie realizując jej wniosku, naruszył przepisy:

1. art. 23a ust. 5 w zw. z art. 23c ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez uznanie, iż do realizacji wniosku skarżącej zastosowanie mają przepisy Prawa geodezyjnego i kartograficznego odnośnie określenia zasad udostępniania informacji publicznej do ponownego wykorzystania,

2. art. 23a ust. 1 i 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez niewykonanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej do ponownego wykorzystywania,

3. art. 23b ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez twierdzenie, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej nie ma zastosowania do baz danych.

Z powyższych względów skarżąca wniosła o zobowiązanie organu do podjęcia czynności, zmierzających do wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej do ponownego wykorzystania oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi strona podniosła, iż stanowisko zaprezentowane w piśmie z dnia 1 czerwca 2012 r. jest nieprawidłowe. Przywołując treść art. 23a ust. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, skarżącą stwierdziła, iż Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz ustawa o infrastrukturze przestrzennej nie stwarzają gwarancji zachowania zasad, wynikających z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje możliwość wykorzystywania informacji publicznej komercyjnie i niekomercyjnie (art. 23a ust. 1 tej ustawy), inaczej niż uregulowane to zostało w art. 12 ust. 2 ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej. Identyczna sytuacja ma miejsce w przypadku odpłatności za uzyskania informacji. Wyliczenie opłaty za udostępnienie informacji publicznej do ponownego wykorzystania musi obywać się na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej, jeżeli inne przepisy nie gwarantują zasad w niej określonych. Zatem przywołane zasady wyliczenia opłaty muszą odbywać się zgodnie z art. 23c ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Cytowane przepisy oraz wskazane akty prawne w treści odpowiedzi na wniosek skarżącej nie gwarantują tych zasad.

Ponadto z treści art. 23b ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika, iż ustawodawca wyraźnie wskazał na możliwość ponownego wykorzystywania informacji publicznej w postaci bazy danych. Zgodnie z tym przepisem możliwe jest złożenie, a następnie dowolne wykorzystywanie baz danych w zakresie ponownego wykorzystywania informacji publicznej.

Skarżąca zwróciła uwagę, iż dokonana implementacja Dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w rozdziale 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej przyjmuje zasadę każdorazowego pierwszeństwa tejże ustawy przed innymi aktami prawnymi, regulującymi odmiennie zasady ponownego wykorzystywania informacji publicznej. Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie w art. 23a ust. 5 przyjmuje inną zasadę niż wyrażona w art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jeżeli ustawodawca chciałby dać pierwszeństwo innym ustawom w zakresie ponownego wykorzystywania informacji publicznej, to obie regulacje byłyby niemalże identyczne. Jednakże przyjęte rozwiązanie zasad ponownego wykorzystywania musi uwzględniać rozwiązania przyjęte w ustawie o dostępie do informacji publicznej, np. wykorzystywania baz danych, wyliczanie kosztów.

W odpowiedzi na skargę Główny Geodeta Kraju wniósł o oddalenie skargi. Uznając skargę za bezzasadną, organ podniósł, iż w udzielonej skarżącej odpowiedzi z dnia 1 czerwca 2012 r. wskazano zainteresowanej Centralny Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej jako instytucję udostępniającą informację z bazy danych, o której była mowa we wniosku. Dane, stanowiące podstawę do stworzenia warstwy mapy topograficznej dla obszaru [...], pochodzą z bazy danych obiektów topograficznych, stanowiącej element państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Zasady udostępniania bazy danych obiektów topograficznych określone zostały w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie bazy danych obiektów topograficznych oraz bazy danych obiektów ogólnogeograficznych, a także standardowych opracowań kartograficznych (Dz. U. Nr 279, poz. 1642).

Mając na względzie treść art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. f ustawy o dostępie do informacji publicznej, organ stwierdził, iż intencją ustawodawcy było umożliwienie dostępu na zasadach powołanej ustawy do informacji o funkcjonowaniu podmiotów wykonujących zadania publiczne, w tym o prowadzonych przez te podmioty rejestrach, ewidencjach i archiwach, a nie bezpośrednio do informacji czy danych zgromadzonych w tych rejestrach zwłaszcza, jeżeli dostęp do nich podlega regulacji szczególnej. Na rzecz powyższej tezy przemawia jednoznacznie literalne brzmienie powołanego przepisu, z którego nie wynika, by dane z rejestrów, ewidencji lub archiwów, co do zasady podlegały udostępnianiu na zasadach ustawy o dostępie do informacji publicznej i stanowiły informację publiczną. Jednocześnie w rozdziale 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej nie wprowadzono dodatkowego katalogu rozszerzającego definicję informacji publicznej o zawartość (dane z) rejestrów, ewidencji lub archiwów. Zatem wskazywana przez skarżącą zasada wyliczenia opłaty za ponowne wykorzystanie informacji publicznej na podstawie art. 23c ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej miałaby zastosowanie w przypadku, gdyby Bazę Danych Obiektów Topograficznych można było uznać za informację publiczną.

Z podanych względów nie można zgodzić się ze stawianym organowi zarzutem pozostania w bezczynności. Główny Urząd Geodezji i Kartografii udzielił bowiem odpowiedzi w trybie określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z posiadaną wiedzą oraz na podstawie przepisów prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, iż stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270), skarga na bezczynność organu administracji przysługuje w sprawach, w których wydawane są decyzje i postanowienia oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty (inne niż decyzje i postanowienia) lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W takich sprawach skargę na bezczynność można wnieść skutecznie, jeżeli organ administracji (podmiot zobowiązany z mocy ustawy) nie załatwia sprawy w terminie określonym przepisami regulującymi sposób postępowania organów administracji. Aby można było mówić o bezczynności organu (podmiotu zobowiązanego) należy jednak przede wszystkim stwierdzić, iż ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego, w nakazanym prawem terminie, nie wypełnia.

Skarżąca w swoim wniosku z dnia 21 maja 2012 r. zwróciła się o dostęp do mapy topograficznej bazy danych [...] w formie plików źródłowych w celu ich ponownego wykorzystania w celach komercyjnych.

Zgodnie z art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U Nr 112, poz. 1198 ze zm.), wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej informacji publicznej lub każdej jej części, będącej w posiadaniu podmiotów, o których mowa w ust. 2 i 3, niezależnie od sposobu jej utrwalenia (w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej), w celach komercyjnych lub niekomercyjnych, innych niż jej pierwotny publiczny cel wykorzystywania, dla którego informacja została wytworzona, stanowi ponowne wykorzystywanie informacji publicznej i odbywa się na zasadach określonych w niniejszym rozdziale.

W świetle postanowień art. 6 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i Kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach geodezji i kartografii jest Główny Geodeta Kraju, który swe zadania wykonuje przy pomocy Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii. Do zadań Służby Geodezyjnej i Kartograficznej (także Głównego Geodety Kraju jako organu nadzoru geodezyjnego i kartograficznego – art. 6a ust. pkt 1 lit. a) należy min. realizacja polityki państwa w zakresie geodezji i kartografii, administrowanie państwowym zasobem geodezyjnym i kartograficznym (art. 7 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy). Zatem, jako jednostka sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, jest z mocy art. 23a ust. 2 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej podmiotem obowiązanym do udostępniania informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania.

Przechodząc do oceny przedmiotu żądania skarżącej, należy podkreślić, iż prawo do informacji zostało zagwarantowane w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach przesłanki dotyczące ochrony wolności i praw innych osób oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji). W myśl art. 61 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, tryb udzielania informacji, o których mowa w tym artykule, określają ustawy i realizację powyższego przepisu stanowi właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej. Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy.

Uwzględniając wszystkie te aspekty, można zatem uznać, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do podmiotów zobowiązanych na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Innymi słowy, będzie nią treść dokumentów wytworzonych przez podmioty zobowiązane do jej udostępnienia, bez względu na to, do kogo są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio wytworzonych przez organ (podmiot zobowiązany), jak i te, których organ (podmiot zobowiązany) używa przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Informacja publiczna dotyczy więc sfery faktów.

Wniosek skarżącej z dnia 21 maja 2012 r. dotyczy ponownego wykorzystania informacji publicznej. Podmiot zobowiązany nie dokonał jednak kwalifikacji tego wniosku z punktu widzenia przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, albowiem uznał, iż żądana informacja nie jest informacją publiczną. Organ przyjął, iż dane, stanowiące podstawę do stworzenia warstwy mapy topograficznej dla obszaru [...], pochodzą z bazy danych obiektów topograficznych, stanowiącej element państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Jednakże danych tych nie można zaliczyć do informacji o funkcjonowaniu podmiotów wykonujących zadania publiczne, w tym o prowadzonych przez te podmioty rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych (art. 6 ust. 1 pkt lit. f ustawy o dostępie do informacji publicznej).

W świetle art. 40 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny służy gospodarce narodowej, obronności państwa, nauce, kulturze, ochronie przyrody i - co wymaga podkreślenia - potrzebom obywateli. Zawierające się w tym zasobie mapy topograficzne, bez względu na formę ich utrwalania (tradycyjna, czy elektroniczną), stanowią opracowania kartograficzne (art. 5 pkt 6 ww. ustawy). Opracowanie kartograficzne, jako treść wiedzy utrwalona i podpisana przez pracownika posiadającego kompetencje do takiego działania i złożona do zbioru geodezyjnego i kartograficznego, wykazuje cechy dokumentu urzędowego. Zgodnie zaś z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnieniu podlega informacja publiczna o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentu urzędowego. Przykładowo NSA w wyroku z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1048/11 stwierdził, iż mapy wchodzące w skład studium rozwoju przestrzennego są informacja publiczną, bowiem wykonane zostały na potrzeby realizacji zadania publicznego. Także informacje o gruntach, budynkach i lokalach, zawarte w operacie ewidencyjnym, stanowią informację publiczną – tak przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 13 stycznia 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 353/11 (wyroki publikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, iż żądanie skarżącej, zawarte we wniosku z dnia 21 maja 2012 r. o udostępnienie informacji w celu ponownego wykorzystania, ma charakter informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie ulega też wątpliwości, że wobec błędnej kwalifikacji przedmiotowego żądania wniosek skarżącej został rozpatrzony przez Głównego Geodetę Kraju negatywnie. Organ wskazał przy tym skarżącej inny tryb dostępu do żądanej informacji.

Stanowisko organu byłoby do zaakceptowania w przypadku, gdyby strona przedmiotem żądania uczyniła informację publiczną, do której dostęp określają przepisy rozdziału 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wówczas miałby zastosowanie przepis art. 1 ust. 2 powołanej ustawy, który stanowi, iż przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. W takim przypadku tryb dostępu do informacji, określony w ustawie - Prawo geodezyjne i kartograficzne, wyłącza stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odniesieniu jednak do ponownego wykorzystania informacji publicznej (rozdział 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej) ustawodawca celowo wprowadził odmienne zasady udostępniania tej informacji. W uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz niektórych innych ustaw (Sejm RP VI kadencji, nr druku 4434, publik. http://www.sejm.gov.pl) czytamy, iż cyt.: "Podstawowym celem projektowanych zmian jest wprowadzenie do krajowego porządku prawnego nowego (piątego) trybu dostępu do informacji publicznej oraz zasad ponownego wykorzystania informacji publicznej, które zostały określone w dyrektywie 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. dotyczącej ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego. (...) rozszerzenie zakresu przedmiotowego ustawy o "ponowne wykorzystanie informacji publicznej" rodzi konieczność sformułowania prawa, iż każdemu przysługuje prawo do jej ponownego wykorzystania".

Ustawodawca w art. 23a ust. 3 pkt 1-5 przewidział wyłączenia stosowania przedmiotowego trybu dostępu w stosunku do określonej kategorii podmiotów, w której nie wymienia Służby Geodezyjnej i Kartograficznej. Natomiast w ust. 5 powołanego art. prawodawca przewidział ograniczenia stosowania postanowień ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez stwierdzenie, iż przepisy niniejszego rozdziału nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady wykorzystywania informacji publicznej, pod warunkiem, że stwarzają gwarancje zachowania zasad wynikających z niniejszej ustawy. Wprowadzenie przedmiotowej normy kolizyjnej miało na celu określenie wzajemnego stosunku znowelizowanej ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz innych ustaw regulujących wykorzystywanie informacji publicznej. Wobec tego kluczowe znaczenie dla udzielenia odpowiedzi na pytanie, którą ustawę należy stosować, ma zbadanie, czy odrębna ustawa gwarantuje zasady wynikające z ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym zasady przejrzystości (art. 23h), niedyskryminacji (art. 23d) i niewyłączności (23e).

W powołanym powyżej uzasadnieniu do projektu ustawy wskazano, iż na etapie uzgodnień organizacje społeczne złożyły wniosek mający na celu wprowadzenie zasady bezwarunkowego wykorzystania informacji publicznej, przy jednoczesnym sprecyzowaniu w drodze ustawy katalogu sytuacji, w których określone warunki mogłyby być wprowadzane. W związku z powyższym art. 23b stanowi, iż podstawową zasadą udostępniania informacji publicznej w celu jej ponownego wykorzystywania jest udostępnianie bez ograniczeń warunkami i bezpłatnie. W ustawie stwierdzono, że podmiot zobowiązany może nałożyć opłatę za ponowne wykorzystywanie informacji publicznej, udostępnianej na wniosek o ponowne wykorzystywanie tej informacji, jeżeli przygotowanie informacji w sposób wskazany we wniosku wymaga poniesienia dodatkowych kosztów. W opisanym przypadku, nakładając opłatę, uwzględnia się koszty przygotowania i przekazania informacji publicznej w określony sposób i w określonej formie oraz inne czynniki, jakie będą brane pod uwagę przy nietypowych wnioskach o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej. Chodzi o takie nietypowe zlecenia, które mogą mieć wpływ w szczególności na koszt lub czas przygotowania i przekazania informacji w danym podmiocie zobowiązanym. Przepis ten odpowiada dyrektywie 2003/98/WE. Łączna wysokość opłaty nie może przekroczyć sumy kosztów poniesionych bezpośrednio w celu przygotowania i przekazania informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania w określony sposób i w określonej formie.

Tym samym, jeżeli inne regulacje ustawowe stosują rozwiązania mniej korzystne niż określają to standardy (podstawowe zasady), zawarte w rozdziale 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej, dostęp do informacji w celu jej ponownego wykorzystania powinien się odbywać na zasadach tej ustawy. Skoro zatem jedną z fundamentalnych zasad dostępu do informacji publicznej w celu jej ponownego wykorzystania jest bezpłatność (odpłatność to odstępstwo od zasady, które należy stosować tylko w uzasadnionych i ściśle określonych przypadkach), a tryb dostępu wskazany przez organ w odpowiedzi na wniosek skarżącej przewiduje odpłatność za uzyskanie wnioskowanej informacji, to prymat należy przyznać ustawie o dostępie do informacji publicznej. Dodatkowym argumentem, przemawiającym za przyjęciem powyższego rozwiązania, jest stosowanie reguły kolizyjnej lex posteriori derogat legi priori. Rozwiązania w zakresie odpłatności, przewidziane w powołanym przez organ art. 40 ust. 3 c ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, jako przyjęte wcześniej, nie przewidywały udostępniania materiałów z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w celu ich ponownego wykorzystania w celach komercyjnych lub niekomercyjnych. Zatem organ może uwolnić się od zarzutu stosowania niewłaściwego trybu dostępu do informacji publicznej tylko wówczas, gdy wykaże, iż odpłatność związana z realizacją wniosku strony, ustalana na podstawie ww. art. 40 ust. 3c, jest niezbędna z uwagi na koszty przygotowania i przekazania informacji i nie przekracza kosztów ustalonych na zasadzie art. 23 c ustawy o dostępie do informacji publicznej. Takiej analizy organ w niniejszej sprawie nie przeprowadził, lecz arbitralnie odmówił zastosowania trybu dostępu, przewidzianego w rozdziale 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Analiza treści art. 23g ustawy o dostępie do informacji publicznej prowadzi do wniosku, że niezależnie od charakteru podmiotu zobowiązanego do udostępniania informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania na zasadach i w trybie określonych w ustawie, jak i przyczyn odmowy udostępnienia informacji publicznej w tym trybie, odmowa powinna mieć formę decyzji. Wśród rozstrzygnięć negatywnych w stosunku do wniosku o udostępnienie informacji publicznej do ponownego wykorzystania ustawa wyróżnia decyzje o odmowie ponownego wykorzystywania informacji publicznej (art. 23g ust. 7 pkt 3, ust. 8-9) oraz decyzje o odmowie przekazania informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania (art. 23g ust. 11), z tym że do decyzji o odmowie ponownego wykorzystywania informacji publicznej, podejmowanych przez podmiot zobowiązany niebędący organem władzy publicznej, przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio (art. 23g ust. 12), a do decyzji o odmowie przekazania informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się wprost, przy czym ustawodawca nie wprowadza rozróżnienia w tym zakresie pomiędzy podmiotami będącymi i niebędącymi organami władzy publicznej.

Organ nie uwzględnił wniosku skarżącej, jak też nie odmówił ponownego wykorzystywania informacji publicznej. W tej sytuacji adresat wniosku skarżącej pozostaje w bezczynności. Skoro wniosek skarżącej nie został załatwiony w sposób wskazany w ustawie, zaś bezczynność nie ustała także po wniesieniu skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku, biorąc za podstawę art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Organ będzie zatem obowiązany rozpatrzyć wniosek skarżącej, mając na względzie, iż jego żądanie mieści się w zakresie przedmiotowym i podmiotowym rozdziału 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Mając na uwadze okoliczność, że organ ustosunkował się do wniosku skarżącej, chociaż pozostawał w błędzie co do kwalifikacji żądania strony, Sąd nie stwierdził, aby bezczynność w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania nastąpiło na podstawie art. 200, art. 205 § 1 oraz art. 209 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.