Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Trelka, Sędziowie sędzia WSA Bożena Dziełak, sędzia WSA Marek Krawczak (sprawozdawca), Protokolant specjalista Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 maja 2014 r. sprawy ze skargi R. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. oddala skargę

Naczelnik Urzędu Skarbowego W. decyzją z [...] listopada 2011 r. określił Skarżącej – R. M. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. w wysokości 6.082,00 zł.

W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie upoważnienia z 24 sierpnia 2010 r. u Skarżącej została przeprowadzona kontrola podatkowa dotycząca ustalenia stanu faktycznego w zakresie rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w okresie 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2009 r. oraz w zakresie rozliczania podatku VAT.

W trakcie analizy prowadzonej pod kątem handlu na portalach aukcyjnych stwierdzono, że Skarżąca prowadziła sprzedaż na portalu aukcyjnym [...] pod nickiem "[...]. Na stronie użytkownika "[...]" podany jest numer konta bankowego [...], na który dokonywano wpłat. Bank potwierdził, że posiadaczem tego rachunku, założonego 29 listopada 1999 r. jest Skarżąca. G. Sp. z o.o. z siedzibą w P., ul. [...] poinformowała, że Skarżąca 3 kwietnia 2004 r. została zarejestrowana jako użytkownik portalu aukcyjnego [...] pod nickiem "[...]" i za pośrednictwem tegoż konta w okresie od 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2009 r. dokonała transakcji sprzedaży na wartość brutto [...] zł (po wyłączeniu zwrotów towarów, bez kosztów wysyłki).

Postanowieniem z [...] marca 2011 r. uznano za dowód i włączono do akt postępowania kontrolnego prowadzonego na podstawie ww. upoważnienia następujące dokumenty:

- wyciąg transakcji dokonanych na rachunku w L. S.A. nr [...] za okres 1 stycznia 2005 - 31 grudnia 2009, zawartych na płycie CD przesłanej przez L. S.A. przy piśmie z 18 października 2010 r.,

- wykaz transakcji dokonanych za pośrednictwem portalu internetowego [...] poprzez konto użytkownika o nazwie "[...]" w okresie od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. Wykaz sporządzony przez O. Sp. z o.o. zawarty na płycie CD przesłanej przez Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w P. przy piśmie z dnia 7 lutego 2011 r.,

- pismo G. Sp. z o.o. z dnia 25 stycznia 2011 r. dotyczące danych użytkownika portalu aukcyjnego [...] - "[...]".

W oświadczeniu z dnia 31 sierpnia 2010 r., Skarżąca poinformowała, że cyt.: "nie posiada domeny internetowej, nie prowadziła sprzedaży w formie sklepu internetowego, ani na portalach aukcyjnych, nie posiada wyciągów bankowych z kont, jak również jakichkolwiek dokumentów sprzedaży i ksiąg podatkowych. Jest osobą bezrobotną, utrzymującą się z opieki nad dziećmi bliskiej znajomej". Powyższe potwierdziła w trakcie przesłuchania przeprowadzonego dnia 7 września 2010 r. dodając, że kiedyś dokonywała sprzedaży z konta syna. Sprzedawała osobiste ubrania, a zapłatę otrzymywała do ręki przy odbiorze towaru.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności liczba dokonanych transakcji, sposób ich przeprowadzenia w sposób zorganizowany i na własny rachunek, pozwoliła organowi I instancji zakwalifikować dokonywane czynności sprzedaży w ramach aukcji internetowych do źródła przychodów z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej. Skarżąca nie złożyła zeznania podatkowego za 2005 r.

Po ustaleniu, że aktywność Skarżącej polegała na dużej częstotliwości dokonywania transakcji zakupu i sprzedaży artykułów przemysłowych - w większości bielizny (biustonoszy), organ stwierdził, że wyczerpuje ona znamiona prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu artykułami przemysłowymi zgodnie z art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., Nr 749 ze zm.), dalej "O.p.", oraz art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) dalej: "u.p.d.o.f.".

W zastrzeżeniach z dnia 12 kwietnia 2011 r. do protokołu kontroli Skarżąca poinformowała, że dokonując sprzedaży na portalu aukcyjnym [...] pozbywała się przedmiotów z domu, które były niepotrzebne. Tak więc dokonywane przez Skarżącą czynności nie stanowiły działalności gospodarczej, ani nie były źródłem dochodu.

Następnie dnia 13 kwietnia 2011 r., po zakończeniu postępowania kontrolnego Skarżąca przedłożyła wydruki komputerowe i paragon dokumentujące zakupy towarów.

W dniu 6 września 2011 r. organ pierwszej instancji ponownie przesłuchał Skarżącą, która zeznała, że w latach 2005 - 2009 dokonywała zakupów w sklepach internetowych wyłącznie na potrzeby własne, swojej rodziny i znajomych. Sprzedawała jednak rzeczy nieprzydatne, zalegające w domu. Nie prowadziła żadnej dokumentacji związanej z zakupem i sprzedażą towarów. W związku z prowadzoną sprzedażą ponosiła koszty zakupu towarów, opłat za przesyłkę lub kuriera, opłaty związane z posiadaniem kart kredytowych, opłat prowizji za dokonaną transakcję sprzedaży oraz za wystawienie towaru na aukcji przez [...]. Sprzedany towar w większości przesyłała za pośrednictwem poczty. W latach 2005 - 2009 nie posiadała stałych źródeł dochodu.

Skarżąca przedłożyła dokumenty dotyczące 2005 r., tj.:

– zestawienie transakcji sprzedaży z przyporządkowaną transakcją zakupu towaru za grudzień 2005 r.;

– potwierdzenia zakupów towarów w 2005 r. – wydruki komputerowe zamówień i powiadomień;

– historię rachunków bankowych w L. S.A. o nr [...]. Odnosząc się do przedłożonych historii rachunków bankowych, organ nie uznał wyszczególnionych w nich wydatków za koszty uzyskania przychodów, gdyż do transakcji internetowych wykorzystywany był rachunek w L. S.A. o nr [...], a nie rachunki podane przez Skarżącą, która ponadto nie wykazała związku przyczynowo - skutkowego ponoszonych kosztów bankowych z osiąganymi przychodami ze sprzedaży na portalu [...].

Po analizie zebranego materiału organ pierwszej instancji nie dał wiary twierdzeniu, iż Skarżąca sprzedawała własne, niepotrzebne już rzeczy, zalegające w domu. Przeczy temu fakt, iż z przedłożonych wydruków komputerowych wynika, że w latach 2003-2009 Strona zakupiła ponad 3.000 szt. bielizny, której ilość została wyliczona tylko na podstawie wydruków, które zawierają informacje o zakupionych ilościach (część wydruków określa samą wartość zakupu bez wyszczególnienia asortymentu i ilości).

Ponadto z asortymentu zakupionych towarów wynika, że w 2003-2005 r. Skarżąca nabywała bieliznę w pełnym rozmiarze i w pełnej gamie barw. Brak ewidencji księgowej, jak również dokumentów źródłowych dotyczących przychodów i kosztów ich uzyskania uniemożliwia określenie podstawy opodatkowania z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za 2005 r. Skarżąca nie podjęła żadnych działań leżących w jej interesie, umożliwiających odtworzenie rachunków, faktur lub innych dokumentów potwierdzających wysokość przychodów i kosztów ich uzyskania.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego W. zgodnie z art. 23 § 1 O.p. określił podstawę opodatkowania w drodze oszacowania.

W ocenie organu podatkowego, nie jest prawdopodobne, aby Skarżąca sprzedawała używaną bieliznę i znalazła na nią nabywców, skoro oferowała do sprzedaży szeroką gamę nowej bielizny w przystępnych cenach.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Naczelnik Urzędu Skarbowego W. uznał za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwotę wynikającą z transakcji dokonanych przez Skarżącą na portalu [...] w 2005 r. w wysokości [...] zł, przyjmując ilość sprzedanych towarów, cenę jednostkową towaru wynikającą z wykazu transakcji dokonanych za pośrednictwem [...] poprzez konto użytkownika o nazwie "[...]" w okresie 1 stycznia 2005 r. - 31 grudnia 2005 r. oraz koszt wysyłki w kwocie 6 zł dla każdej transakcji.

Odnośnie kosztów uzyskania przychodów organ postanowił przyjąć: prowizję z tytułu sprzedaży na portalu [...] w kwocie 6.441,00 zł wynikającą z otrzymanego zestawienia z [...], koszty przesyłek w kwocie 5.766,00 - z uwagi na brak możliwości ustalenia rzeczywistych kosztów przesyłki organ przyjął najniższy koszt przesyłki podawany po zakończeniu aukcji. W 2005 r. na portalu [...] Skarżąca dokonała 961 transakcji sprzedaży, tym samym koszty przesyłek wyniosły: 961 6 zł = 5.766 zł, koszty prowizji bankowych w kwocie 39,00 zł, wynikające z analizy zestawienia transakcji otrzymanych z L. S.A., koszt zakupu towarów handlowych w kwocie 11.763,30 zł, wynikające z przedłożonych wydruków komputerowych zakupu w sklepach internetowych "powiadomienie o wysłanej przesyłce".

Koszty przyjęte przez organ I instancji wyniosły 24.037,40 zł.

Skarżąca zeznała ponadto, że w 2005 r. dorywczo opiekowała się dziećmi znajomych, otrzymując z tego tytułu niewielkie kwoty. Nie dokonywała rozliczeń podatkowych, gdyż nie uzyskiwała dochodów podlegających opodatkowaniu. Nie określiła uzyskanych kwot przychodów z opieki nad dziećmi, jak również nie chciała ujawnić danych personalnych osób, od których uzyskiwała przychody. Biorąc pod uwagę powyższe, Naczelnik Urzędu Skarbowego W. przyjął za przychód i dochód z dorywczej pracy kwotę 2.789,89 zł , która to kwota w 2005 r. nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W odwołaniu od powyższej decyzji Skarżąca wniosła o umorzenie postępowania w sprawie. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 5a pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. poprzez uznanie, że Skarżąca prowadziła regularną działalność handlową w sposób zorganizowany i ciągły, i dochód uzyskany z tego tytułu podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w u.p.d.o.f., a także art. 120, art. 87 § 4, art. 187 z związku z art. 191 O.p.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że przedmiotem sporu jest rozstrzygnięcie, czy Skarżąca prowadziła regularną działalność handlową w sposób zorganizowany i ciągły, w związku z czym dochód uzyskany ze źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. (tj. pozarolniczą działalność gospodarcza) powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach określonych w ww. ustawie.

Dyrektor Izby Skarbowej w W. nie zgodził się z zarzutem Skarżącej, iż organ pierwszej instancji niewłaściwie zastosował przepis art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. uznając, że brak rejestracji działalności gospodarczej i wyboru formy opodatkowania nie oznacza, że Skarżąca nie działała jak przedsiębiorca, co z kolei spowodowało opodatkowanie przychodu uzyskanego przez Podatnika z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem organu brak formalnego zgłoszenia w organie ewidencyjnym, fakt nieprowadzenia księgi podatkowej, brak rachunków lub faktur zakupu i sprzedaży, a także brak siedziby nie stanowi argumentu, że Skarżąca nie prowadziła działalności gospodarczej. Bez znaczenia jest także to, czy podatnik spełniający kryteria uznania go za prowadzącego działalność gospodarczą rzeczywiście pozostaje w przekonaniu, że wykonuje taką działalność. Prowadzenie działalności gospodarczej jest bowiem kategorią obiektywną, niezależną od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot, jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z tą działalnością związanych, czy też nie. Nie znajduje także uzasadnienia stanowisko Skarżącej, że zakupy dokonywane przez nią miały charakter okazjonalny, przypadkowy i nie były wcześniej planowane. Przeciwnie, zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że Skarżąca w sposób stały, regularny (powtarzalny) - kilka razy w miesiącu, a także zorganizowany dokonywała czynności handlowych - nabycia i sprzedaży artykułów przemysłowych - w większości bielizny (biustonoszy) - nie tylko w 2005 r., lecz również w latach wcześniejszych i następnym. Również biorąc pod uwagę skalę podjętych czynności handlowych trudno dać wiarę, że Skarżąca nie miała świadomości, iż działa w charakterze przedsiębiorcy. Nieznajomość czy błędna interpretacja przepisów podatkowych nie usprawiedliwia podatnika i nie zwalnia go z obowiązku ich stosowania.

Organ wskazał, że w 2003 r. Skarżąca nabyła 83 sztuki bielizny, w 2004 r. nabyła 195 szt. bielizny, w 2005 r. - 55 szt. bielizny, w 2006 r. - 592 szt. bielizny, w 2007 r. - 349 szt. bielizny, w 2008 r. - 1211 szt. bielizny i w 2009 r. - 827 szt. bielizny. Powyższe ilości organ wyliczył tylko na podstawie wydruków zakupu, które zawierają informacje o zakupionych ilościach, podczas gdy część wydruków określa samą wartość zakupu bez wyszczególnienia asortymentu i ilości. Odnośnie sprzedaży Skarżąca w 2004 r. dokonała 329 transakcji sprzedaży, w 2005 r. - 961 transakcji, w 2006 r. - 915, w 2007 r. - 182 transakcji sprzedaży, w 2008 r. - 1060, a w 2009 r. - 501.

Osiągany przez Skarżącą zysk z transakcji wskazuje, iż dokonywała sprzedaży w celach zarobkowych (w badanym roku nie posiadała stałych źródeł przychodów). Kolejność przeprowadzonych transakcji pozwala przyjąć, że osiągane ze sprzedaży zyski umożliwiały jej ponoszenie kosztów nabycia i dokonywanie kolejnych zakupów towarów, które następnie sprzedawane były z zyskiem. Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym sprawy zamiarem Skarżącej było nabycie towarów i ich odsprzedaż.

W ocenie organu odwoławczego, ww. transakcje Skarżąca realizowała na własny rachunek i we własnym imieniu, o czym świadczą dowody zakupu jak i kwoty uzyskiwane ze sprzedaży przelewane na jej rachunek bankowy. Zakupione ilości (ponad 3000 sztuk) bielizny w różnych rozmiarach nie mogły być nabywane na potrzeby osobiste. Przeczy temu częstotliwość i chronologia dokonywanych transakcji. Ustalenia powyższe należy uznać za prawidłowe, oparte na wyjaśnieniach Strony oraz na zebranych przez organ I instancji dowodach. Opisane czynności wyczerpują definicję działalności gospodarczej z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., Strona w 2005 roku uzyskała przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. (pozarolniczej działalności gospodarczej.

Organ odwoławczy zauważył ponadto, że Naczelnik Urzędu Skarbowego W. stwierdził brak spójności dokonanych zakupów ze sprzedażą na podstawie zestawienia sporządzonego przez Skarżącą, a nie materiałów źródłowych, którymi dysponował. Organ odwoławczy podkreślił, że w toku postępowania Skarżąca nie uwiarygodniła, aby towary te były nabywane w celach innych niż handlowe, a zwłaszcza by stanowiły jej majątek prywatny (np. używany), a organ tego ustalić nie mógł. Z natury rzeczy wiedzę co do tego rodzaju okoliczności posiadała Skarżąca, jednak wniosków dowodowych w tym zakresie nie zgłosiła.

Odnosząc się do naruszenia przepisów postępowania podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej zauważył, że zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa realizując w ten sposób zasadę legalizmu (praworządności) ukonstytuowaną w treści art. 120 O.p. oraz zasadę pogłębiania zaufania do organów podatkowych - art. 121 § 1 O.p., która wyraża się między innymi tym, że uchybienia organów prowadzących postępowanie nie mogą powodować ujemnych następstw dla podatnika. Naruszenia powyższej zasady nie stanowi także podjęcie rozstrzygnięcia zgodnego z obowiązującymi przepisami, lecz sprzecznego z oczekiwaniami podatnika. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że działanie Skarżącej prowadzącej działalność gospodarczą z pominięciem ksiąg podatkowych, obarcza ją ryzykiem trudności dowodowych w odtworzeniu rzeczywistego przebiegu zdarzeń, którego nie może przerzucać na organy podatkowe.

Nieprzedłożenie przez Skarżącą rachunków lub faktur dokumentujących zarówno zakup, jak i sprzedaż bielizny nie miało rozstrzygającego znaczenia w sprawie. Zastosowanie szacunkowego określenia podstawy opodatkowania niesie ze sobą ryzyko, iż nie będzie to tożsame z rzeczywistością i obciąża podatnika, który z przyczyn od niego zależnych prowadzi ewidencję nierzetelnie lub nie prowadzi jej w ogóle.

Zdaniem organu odwoławczego, organ I instancji wydając decyzję nie naruszył - jak sugeruje pełnomocnik Skarżącej - art. 87 § 4 O.p., gdyż za dowód przyjął wszystkie inne dokumenty dostarczone przez Skarżącą i zebrane w trakcie prowadzonego postępowania kontrolnego i podatkowego, tj. m. in. wydruki komputerowe zakupu w sklepach internetowych "powiadomienie o wysłanej przesyłce", wykaz transakcji sprzedaży sporządzony przez G. Sp. z o.o. z siedzibą w P.. Na ich podstawie oszacował podstawę opodatkowania, ustalając przychód w kwocie 56.050,43 zł oraz przyjmując koszty uzyskania przychodów w wysokości 24.037,40 zł. Wskazanie przyczyn, które legły u podstaw wyboru indywidualnej metody szacowania (art. 23 § 4 O.p.) należy uznać za wyczerpujące i właściwie uzasadnione ze względu na ustalony stan faktyczny (specyfika prowadzonej działalności, brak zgłoszenia faktu prowadzenia działalności i dokonywania rozliczeń podatkowych).

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, organ I instancji dokonał więc wyboru optymalnej metody w danej sytuacji i nie naruszając dyrektywy zawartej w art. 122 i 187 O.p., nakładającej na organ podatkowy obowiązek wszechstronnego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, prawidłowo oszacował podstawę opodatkowania.

W skardze na powyższą decyzję Skarżąca wniosła o jej uchylenie oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

- art. 5a pkt 6 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. - przez uznanie, że Strona prowadziła regularną działalność handlową w sposób zorganizowany i ciągły, i dochód uzyskany z tego tytułu podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w u.p.d.o.f.;

- art. 70 § 4 O.p. poprzez przyjęcie przez organ podatkowy, iż został przerwany bieg przedawnienia, co w konsekwencji czyni owe postępowanie bezprzedmiotowym z uwagi na jego przedawnienie,

- art. 120 O.p., efektem czego organ podatkowy błędnie zastosował normę prawną do przedstawionego stanu faktycznego, czym rażąco naruszył zasadę pogłębionego zaufania podatnika do organu podatkowego;

- art. 87 § 4 O.p., - przez zarzut wobec Skarżącej, że nie podjęła żądnych działań leżących w jej interesie umożliwiających odtworzenie rachunków, faktur lub innych dokumentów potwierdzających wysokość przychodów i kosztów ich uzyskania;

- art. 122 w z w. z art. 187 § 1 i art. 191 O.p.;

- naruszenie powyższych przepisów proceduralnych oraz materialnych powoduje, że organ podatkowy uchybił swym obowiązkom wynikającym z art. 121 § 1 O.p., który statuuje zasadę zaufania do organów podatkowych;

W uzasadnieniu, powtórzyła zarzuty odwołania i wskazała, że jej działalność nie składała się z powiązanych ze sobą czynności zmierzających do osiągnięcia dochodu. Zakupy przez nią dokonywane miały charakter przypadkowy i nie były planowane.

Zdaniem Skarżącej, w przedmiotowej sprawie nie nastąpiło skuteczne przerwanie biegu przedawnienia, z uwagi na iż środek egzekucyjny nie został faktycznie zastosowany. Przed końcem roku 2011 nie został skutecznie zastosowany żaden środek egzekucyjny, o którym Skarżąca zostałaby uwiadomiona.

W uzupełnieniu skargi Skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 23 § 5 O.p. poprzez błędne wyliczenie podstawy opodatkowania z nieuwzględnieniem rzeczywistych kosztów przesyłek w transakcjach sprzedaży dokonywanych przez Skarżącą oraz nieuwzględnieniem wydatków związanych z posiadaniem, użytkowaniem i utrzymaniem kart kredytowych.

Ponadto, Skarżąca wskazała, iż organ podatkowy błędnie uznał, że nabywała ona bieliznę w pełnym rozmiarze i w pełnej gamie barw w ilości przekraczającej nabywanie na potrzeby własne lub potrzeby rodziny, nie uwzględniając faktu choroby Skarżącej (schorzenie kręgosłupa), a tym samym zwiększonych ze względu na zdrowie jej potrzebach, co do właściwie dobranej bielizny oraz oczywistych, z punktu widzenia zakupów przez Internet, trudnościach z odpowiednim dopasowaniem bielizny bez możliwości jej przymierzenia.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Odnośnie zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego za 2005 r., Dyrektor Izby Skarbowej w W. zauważył, że zgodnie z informacją zawartą w piśmie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 17 lutego 2012 r., zawiadomieniem z dnia 15 grudnia 2011 r., na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] dokonano skutecznego zajęcia wierzytelności w banku [...] S.A. Zawiadomienie wraz z odpisem ww. tytułu wykonawczego R. M. odebrała w placówce Poczty Polskiej w dniu 29 grudnia 2011 r.

Zgodnie z treścią art. 70 § 4 O.p. "bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik zostali zawiadomiony. Po przerwaniu biegu termin przedawnienia biegnie on na nowo od dnia. następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny".

Wobec powyższego, w ocenie organu podatkowego, w przedmiotowej sprawie bieg terminu przedawnienia biegnie na nowo od dnia 30 grudnia 2011 r.

Na rozprawie w dniu 28 listopada 2012 r. Skarżąca złożyła wniosek o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowego w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 908/12, w której Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 listopada 2012 r. oddalił jej skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2011 r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji określającej Skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r.

Sąd postanowił zawiesić postępowanie do czasu podjęcia prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy o sygn. akt III SA/Wa 908/12. W ocenie Sądu, prawomocne rozstrzygnięcie sprawy o sygn. akt III SA/Wa 908/12 o nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności przedmiotowej decyzji określającej będzie miało wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie (uznanie, że nastąpiło/lub nie nastąpiło skuteczne przerwanie biegu przedawnienia poprzez zastosowanie środka egzekucyjnego).

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 stycznia 2014 r., sygn. akt II FSK 718/13 oddalił skargę kasacyjną Skarżącej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 908/12 na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2011 r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 14 marca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podjął zawieszone postępowanie sądowe

Na rozprawie w dniu 20 maja 2014 r. Sąd na podstawie art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.), - dalej "p.p.s.a.", odmówił dopuszczenia dowodu z załączonego do pisma procesowego Skarżącej z dnia 23 sierpnia 2012 r., dokumentu w postaci zaświadczenia [...] z dnia 21 sierpnia 2012 r. dotyczącego R. M. oraz dowodu z protokołu rozprawy głównej z dnia 23 września 2013 r. przed Sądem Rejonowym dla W. [...] Wydział Karny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem decyzja będąca przedmiotem kontroli nie narusza przepisów prawa.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1259 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 p.p.s.a. wynika, że w przypadku gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, albo stwierdza ich nieważność bądź też stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom podatkowym można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

W pierwszej kolejność Sąd uznał za zasadne odniesienie się do najdalej idącego zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Odnośnie powyższego wskazać należy, że zgodnie z art. 70 § 1 O.p. zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (w niniejszej sprawie byłby to dzień 31 grudnia 2011 r., gdyż termin płatności podatku dochodowego za 2005 r. upływał w dniu 30 kwietnia 2006 r.). Jednocześnie, stosownie do art. 70 § 4 O.p. bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został powiadomiony. Przez zastosowanie środka egzekucyjnego, w myśl art. 1a punkt 12 ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.) rozumie się w postępowaniu administracyjnym dotyczącym należności pieniężnych, egzekucję: z pieniędzy, wynagrodzenia za pracę, ze świadczeń emerytalno-rentowych, z innych wierzytelności pieniężnych, z papierów wartościowych, z weksla, z praw autorskich, z udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, z pozostałych praw majątkowych, ruchomości i nieruchomości. Zgodnie natomiast z art. 67 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji podstawę zastosowania środków egzekucyjnych, o których mowa w art. 1a punkt 12 lit. a, stanowi m.in. zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego zobowiązanego u dłużnika zajętej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne ściągnięcie od dłużnika kwoty (niezależnie od jej wysokości) stanowi zastosowanie środka egzekucyjnego, o którym mowa w art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc powyższe regulacje i rozważania prawne do ustalonego stanu faktycznego należy wskazać, że w sprawie doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia w rozumieniu art. 70 § 4 O.p. tzn. w sprawie zastosowano środek egzekucyjny, o którym podatnik został zawiadomiony, przy czym podkreślenia wymaga okoliczność, iż zarówno do wszczęcia czynności egzekucyjnej, jak i zawiadomienia podatnika o jej wszczęciu, doszło przed upływem okresu przedawniania (tj. do dnia 31 grudnia 2011 r.).

Odnosząc powyższe regulacje i rozważania prawne do ustalonego stanu faktycznego należy wskazać, że w rozpatrywanym przypadku Skarżącej w dniu 29 grudnia 2011 r. doręczono tytuły wykonawcze, z których wynika, że w dniu doręczenia ww. tytułów zastosowano w przypadku zobowiązań, wynikających z decyzji organu I instancji, środek egzekucyjny w przewidziany w art. 1a pkt 12a – tiret 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji tj. zajęcie wierzytelności w banku [...] S.A.

W ocenie Sądu, słusznie zatem przyjął organ odwoławczy, że w sprawie doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia w rozumieniu art. 70 § 4 O.p. tzn. w sprawie zastosowano środek egzekucyjny, o którym podatnik został zawiadomiony, przy czym podkreślenia wymaga okoliczność, iż zarówno do wszczęcia czynności egzekucyjnej, jak i zawiadomienia podatnika o jej wszczęciu, doszło przed upływem okresu przedawniania (tj. do dnia 31 grudnia 2011 r.).

Przechodząc do meritum sprawy wskazania wymaga, że przedmiotem sporu jest to, czy organy podatkowe prawidłowo uznały, że uzyskany przez podatniczkę przychód z tytułu sprzedaży towarów, za pośrednictwem internetowego portalu aukcyjnego mógł zostać uznany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Przystępując do oceny legalności zaskarżonej decyzji w pierwszej kolejności należy wskazać, że przepis art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. stanowi definicję legalną pojęcia działalności gospodarczej. Dokonując wykładni aktu normatywnego zawierającego taką definicję należy przyjmować znaczenie danego zwrotu zgodne z tą definicją. Nie jest więc możliwe nadawanie mu znaczenia innego, niż wynika to z definicji legalnej, poprzez odwoływanie się do definicji tego pojęcia podanej w innych aktach prawnych, w tym także w innych ustawach podatkowych (por. B. Brzeziński – Podstawy wykładni prawa podatkowego, Wyd. ODDK, Gdańsk 2008, s. 69). Celem definicji legalnej jest bowiem usunięcie wieloznaczności danego pojęcia, określenie jego sensu w ramach danego aktu prawnego (por. M. Zieliński – Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki - Wyd. Prawnicze Lexix Nexis, Warszawa 2002, s. 188-189).

Stwierdzić ponadto należy, iż w ramach autonomii prawa podatkowego ustawodawca ma możliwość tworzenia rozwiązań swoistych dla tej gałęzi prawa, jeżeli służyć to ma interesowi Skarbu Państwa i jednocześnie nie zakłóca funkcjonowania instytucji cywilnoprawnych. Może więc, w przypadku autonomicznej regulacji, dojść do pewnych niespójności w systemie prawa (por. R. Mastalski- Autonomia prawa podatkowego – Przegląd Podatkowy z 2003 r., nr 10, s. 12 i n.). Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wyrażał pogląd, iż ustawodawca ma względną swobodę w dziedzinie kształtowania dochodów i wydatków państwa. Przysługuje mu prawo wyboru pomiędzy różnymi konstrukcjami zobowiązań podatkowych, w rozmaity sposób realizującymi politykę gospodarczą państwa, której konkretyzację stanowi przejawiająca się w treści tych regulacji polityka podatkowa. Nie ma też obowiązku stanowienia prawa i wyboru rozwiązań korzystnych dla podatników (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt K 11/06, opubl. w OTK-A z 2007 r., nr 7, poz. 81 i przywołane tam orzecznictwo).

Zgodnie z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., ilekroć w ustawie jest mowa o pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika, iż istotne dla zakwalifikowania danego działania jako działalności gospodarczej jest jedynie, aby:

- miało ono charakter zorganizowany i ciągły,

- było prowadzone we własnym imieniu bez względu na jej rezultat,

- uzyskane z tego tytułu przychody nie były zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zarobkowy charakter działalności oznacza, że działalność ta jest nastawiona na osiągnięcie zysku, dochodu, co odróżnia ją od działalności społecznej. Przynoszenie strat przez daną działalność (zarówno przejściowo jak i w dłuższych okresach) nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej. Dla uznania danej działalności za działalność gospodarczą nie ma znaczenia fakt, że podmiot prowadzący określoną działalność nie ocenia jej jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak bądź też oświadcza, że jej nie prowadzi, gdyż o kwalifikacji danej działalności przesądza kryterium obiektywne, tj. ustalenie czy dany podmiot faktycznie prowadzi działalność, która obiektywnie może przynosić dochód.

Zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym to prowadzenie tej działalności w sposób metodyczny, zaplanowany, systematyczny, uporządkowany. O zorganizowanym charakterze działalności zarobkowej może świadczyć ponadto wyodrębnienie istnienia pewnych składników materialnych i niematerialnych służących prowadzeniu tej działalności, czy też przyjęcie przez dany podmiot określonej formy organizacyjno-prawnej i dopełnienie wymogu rejestracji w ewidencji działalności gospodarczej, choć tych okoliczności nie należy uważać za element decydujący o zorganizowanym charakterze prowadzonych działań.

Wykonywanie działalności w sposób ciągły to prowadzenie jej w sposób stały, nie okazjonalny. Ciągłość działania wiąże się z jej planowanym charakterem i realizacją poszczególnych zamierzeń. Przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu.

Działanie we własnym imieniu oznacza, że podmiot prowadzący działalność gospodarczą występuje jako podmiot niezależny prawnie od innych podmiotów, a podejmowane przez niego czynności rodzą bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki.

W ocenie Sądu, działalność podatniczki polegająca na sprzedaży bielizny w pełnej skali rozmiarów i w różnych kolorach, za pośrednictwem portalu aukcyjnego [...], stanowiła działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po pierwsze - wbrew twierdzeniom Skarżącej - wątpliwości nie może budzić to, że miała ona charakter zarobkowy. Aktywność podatniczki nastawiona była bowiem na uzyskiwanie konkretnych korzyści finansowych. Należy przy tym zaznaczyć, że o zarobkowym charakterze działalności nie musi świadczyć generowanie dochodu w jak najwyższej wysokości. Jej istotą jest bowiem to, że określona aktywność ma być nastawiona na cel zarobkowy, co nie oznacza konieczności wystąpienia zysku w ogóle, bądź w określonej wysokości. Działalnością gospodarczą będzie bowiem także ta, która przynosi jedynie straty lub też generuje niewielkie zyski.

Po drugie - nosiła ona również znamiona działalności zorganizowanej, albowiem nie miała charakteru przypadkowego, a zgodnie z ustalonym stanem faktycznym, składała się z szeregu powiązanych czynności zmierzających do uzyskania przychodu. Zauważyć należy, że o zorganizowanym i uporządkowanym charakterze działań podatniczki świadczy choćby wybór sposobu sprzedaży ww. towaru, dokonanie i wybór portalu internetowego.

Jak wynika bowiem z dokonanych przez organ podatkowy ustaleń podatniczka, zarejestrowana od dnia 3 kwietnia 2004 r., jako użytkownik – pod nickiem "[...]" – na portalu aukcyjnym [...], w 2004 r. dokonała 329 transakcji sprzedaży, w 2005 r. – 961 transakcji, w 2006 r. - 915 transakcji, w 2007 r. – 182 transakcje, w 2008 r. – 1060, a w 2009 r. – 501 transakcji sprzedaży. Skarżąca systematycznie i w sposób zorganizowany dokonywała sprzedaży towarów nowych. W ramach sprzedanych za pośrednictwem internetu ww. artykułów podatniczka otrzymywała należności na swoje indywidualne konto bankowe prowadzone przez [...] S.A. Powyższe okoliczności znalazły potwierdzenie w wykazach transakcji na portalu [...]. Z tego też tytułu uiszczała w poszczególnych miesiącach, prowizję za świadczone usługi pośrednictwa aukcyjnego. Te elementy wskazują niewątpliwie na zaplanowany rodzaj aktywności podatniczki, co stanowi cechę szczególną zorganizowanego charakteru działań. O zaplanowanym charakterze świadczy także rodzaj i ilość zgromadzonych towarów, przeznaczonych przez podatniczkę do sprzedaży. Wszystkie zatem ww. działania ze swej istoty nie miały charakteru przypadkowego, incydentalnego. Wymagały bowiem podejmowania szeregu zaplanowanych i przemyślanych działań i czynności.

Po trzecie - działalności Skarżącej można również, zdaniem Sądu, przypisać cechę ciągłości. Działalność podatniczki nie wyczerpywała się bowiem w jednorazowej sprzedaży towarów. Działania podatniczki charakteryzowała cykliczność sprzedaży, dokonywanie jej w sposób ciągły, nieprzerwany na przestrzeni lat 2004, 2005, 2006, 2007, 2008 i 2009. Skarżąca tylko w 2005 r. dokonała 961 transakcji, co świadczy o skali prowadzonej przez podatniczkę działalności.

W końcu swoją działalność Skarżąca prowadziła na własny rachunek i we własnym imieniu.

Zatem wbrew twierdzeniom Skarżącej, prowadzona przez nią działalność polegająca na sprzedaży towarów za pośrednictwem portalu aukcyjnego posiadała wszystkie konstytutywne cechy działalności gospodarczej. Tym samym trafnie organy podatkowe zakwalifikowały uzyskany przez podatniczkę przychód jako pochodzący ze źródła o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Sąd uznaje przy tym trafność rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Skarbowej co do ustalenia wysokości przychodu osiągniętego z tytułu sprzedaży internetowej. Organ odwoławczy uwzględnił w tej mierze, w sposób rzetelny i prawidłowy, łączną wartość sprzedanych towarów.

Uzyskany ze sprzedaży przychód został następnie pomniejszony o koszty uzyskania przychodu - prawidłowo ustalone przez organ podatkowy w drodze oszacowania. Regułą jest, że podstawa opodatkowania jest ustalana na podstawie dokumentacji prowadzonej przez podatnika i innych dokumentów, które zawierają dane niezbędne do jej ustalenia. Kiedy jednak dokumentacji tej brakuje albo też jest ona nierzetelna, co uniemożliwia organowi podatkowemu ustalenie tejże podstawy, znajduje zastosowanie instytucja oszacowania podstawy opodatkowania. Sprowadza się ona do tego, że organ podatkowy może ustalić tę podstawę posługując się metodami określonymi w art. 23 § 3 O.p. Wybór konkretnej metody oszacowania jest uprawnieniem organu podatkowego. Organ podatkowy przyjmując za podstawę dokonanych wyliczeń jedną z metod wymienionych w art. 23 § 3 O.p. winien brać pod rozwagę ustalony stan faktyczny, jakim dysponuje ten organ, jak również charakter działalności wykonywanej przez przedsiębiorcę. Jednocześnie przyjęcie którejkolwiek metody wymienionej w treści przywoływanej normy nie musi odbywać się drogą eliminacji metod wymienionych wcześniej. Istotne jest bowiem to, aby była to metoda najodpowiedniejsza dla ustalenia podstawy opodatkowania w danych okolicznościach sprawy. Podkreślenia wymaga także, iż w świetle przepisu art. 23 § 5 O.p. kontroli sądowej podlega nie wybór metody jako takiej, lecz to, czy zastosowane w tej metodzie dane znajdują odzwierciedlenie w materiale dowodowym i czy prawidłowy jest wniosek końcowy w postaci ustalenia dochodu. W kontekście powyższych uwag Sąd stwierdza, że ustalenie wysokości kosztów na podstawie przyjętej przez organ metody jest prawidłowe, a wnioski wyciągnięte z dokonanej analizy są logiczne i nie budzą zastrzeżeń. Określając koszty w drodze oszacowania, organ podatkowy uzasadnił wybór zastosowanej metody jak również określił dane, które uwzględnione zostały przy obliczeniu wysokości kosztów, z podaniem źródła w oparciu, o które zostały one ustalone.

Ustalenia w tym zakresie Sąd uznaje za przekonujące i logiczne. Dodać przy tym należy, że każda metoda szacunkowa wynikająca z art. 23 O.p. nie ma nigdy cech metody doskonałej, ale jest to konieczność i konsekwencja wynikająca z nierzetelnego prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów przez podatnika. Ustalenie podstawy obliczenia podatku w drodze szacunku polega na dokonywaniu ustaleń przybliżonych do stanu rzeczywistego, ale nie tożsamego. Ustalenie kosztów w drodze oszacowania zawiera w swej istocie ryzyko, że przychód ten nie będzie dokładnie taki sam jak przychód rzeczywisty. Ryzyko to jednak obciąża podatnika, który z przyczyn od niego zależnych prowadzi ewidencję w sposób nierzetelny lub nie prowadzi jej wcale (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 lutego 2011 roku, sygn. akt I SA/Gd 1190/10, opubl. w Systemie Informacji prawnej LEX, nr 1084126).

Reasumując powyższe rozważania Sąd stwierdza, iż wydając zaskarżoną decyzję organ odwoławczy nie naruszył zasad ogólnych postępowania podatkowego, gdyż postępowanie to zostało przeprowadzone w pełnym zakresie, a zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał na jej stanowcze rozstrzygnięcie. Zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej organ podatkowy uwzględnił wszystkie okoliczności sprawy oceniając wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych według swojej wiedzy, doświadczenia i wewnętrznego przekonania mając również na uwadze wpływ udowodnienia jednej okoliczności na inne. Organy podatkowe podjęły wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, zebrały i rozpatrzyły w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy, wskazując kryteria jakimi kierowały się dokonując oceny dowodów.

Sąd stwierdził, że prowadząc postępowanie i dokonując analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego organy podatkowe nie przekroczyły granic swobodnej oceny dowodów, prawidłowo stosując normy prawa procesowego i zachowując reguły tej oceny. Organy podatkowe udowodniły, że strona skarżąca wykonywała czynności stanowiące pozarolniczą działalność gospodarczą, a osiągnięte przychody w 2005 r. podlegały opodatkowaniu według zasad określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy przedstawił pełny stan faktyczny i prawny sprawy przeprowadził weryfikację zebranych dowodów, logicznie argumentując przyczyny, dla których twierdzenia podnoszone przez stronę nie znalazły potwierdzenia w zaistniałym stanie faktycznym, a jej wyjaśnienia były niewiarygodne. Organ odwoławczy dokonał prawidłowej interpretacji zastosowanych przepisów prawa materialnego. Strona skarżąca w żadnym razie nie wykazała, iż jej działalność, polegająca na sprzedaży towarów za pośrednictwem portalu aukcyjnego [...], nie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności nie przedłożyła żadnych dowodów, mających wpływ na ocenę zaistniałych w sprawie okoliczności.

Dlatego też podnoszone w skardze zarzuty dotyczące naruszenia zasad procedury podatkowej były nieuprawnione, podobnie jak zarzuty odnoszące się do niewłaściwej wykładni mających zastosowanie w sprawie przepisów podatkowych.

Odnosząc się zaś do wniosków dowodowych Skarżącej, to orzekający w sprawie Sąd podkreśla, że postępowanie przed sądem administracyjnym nie może zmierzać do dokonania ustaleń faktycznych. Sąd administracyjny nie przeprowadza więc w zasadzie postępowania dowodowego - kontroluje jedynie prawidłowość takiego postępowania przeprowadzonego przez organy administracyjne. Stosownie bowiem do treści art. 106 § 3 p.p.s.a. sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Z uwagi na to, że w rozstrzyganej sprawie nie zachodziły przesłanki określone w treści tego przepisu, Sąd pominął dowody zgłoszone na rozprawie i w piśmie procesowym. Przepisy podatkowe nie uzależniają obowiązku płacenia podatku od stanu psychicznego podatnika. Leczenie [...] lub ewentualna choroba [...], a tym bardziej leczenie uzależnienia u [...] nie powodują braku zdolności strony do czynności prawnych.

Należy przy tym zwrócić uwagę, iż na pytanie Sądu pełnomocnik Skarżącej oświadczył, że według jego wiedzy w sprawie karno-skarbowej zapadł już nieprawomocny skazujący wyrok. Za organem podatkowym Sąd Rejonowy przyjął, że Skarżąca prowadziła działalność gospodarczą.

Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej okoliczności, Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa i działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.