Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Stefan Kowalczyk (spr.) Protokolant asystent sędziego Ewa Czajkowska po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej D. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wr 198/15 w sprawie ze skargi D. B. na postanowienie Dolnośląskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we Wrocławiu z dnia [...] stycznia 2015 r., nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od D. B. na rzecz Dolnośląskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we Wrocławiu 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

II GSK 2399/15

U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2015r., Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej: Sąd I instancji), oddalił skargę D B (dalej: Skarżący), na postanowienie Dolnośląskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we Wrocławiu (dalej: DPWIS), z dnia [...] stycznia 2015 r., wydanego w przedmiocie uznania zarzutów za nieuzasadnione.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynikało że: W związku z uchylaniem się Skarżącego, od obowiązku poddania małoletniego syna Juliana obowiązkowym szczepieniom ochronnym, Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Bolesławcu (dalej: PPIS), skierował w dniu 8 maja 2014 r. do zobowiązanego, wezwanie na rozmowę, a następnie, działając jako wierzyciel należności o charakterze niepieniężnym, w dniu 25 sierpnia 2014 r., na podstawie art. 15 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. 2014 r., poz. 1619 ze zm.; dalej u.p.e.a.), upomnienie.

W upomnieniu wierzyciel stwierdził, że mimo upływu terminu, nie został wykonany, spoczywający z mocy prawa, to jest art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, art. 5 ust. 2 oraz art. 17 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. 2013 r., poz. 947 ze zm., dalej: ustawa o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń), na zobowiązanym, obowiązek poddania obowiązkowym szczepieniom ochronnym, małoletniego syna, przeciwko gruźlicy, błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, zakażeniom Haemophilusinfluenzae typu b oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.

Upominając zobowiązanego, PPIS w Bolesławcu pouczył go, o wykonaniu wskazanego w upomnieniu obowiązku, w ciągu 7 dni od dnia doręczenia oraz, że w przypadku niewykonania tego obowiązku, we wskazanym terminie, zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne przewidziane dla egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym.

Wobec nie wykonania obowiązku, PPIS w Bolesławcu, na podstawie art. 26 oraz art. 29 u.p.e.a., skierował do DPWIS, działającego z upoważnienia Wojewody Dolnośląskiego, na mocy porozumienia nr 19, z dnia 25 marca 2014 roku, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Wojewody Dolnośląskiego z 10 kwietnia 2014 r., pod poz. 1870, wniosek o wszczęcie egzekucji administracyjnej obowiązku o charakterze niepieniężnym, wobec Skarżącego, jako zobowiązanego. Jednocześnie PPIS w Bolesławcu wydał tytuł wykonawczy nr 14/2014, z dnia 1 października 2014 r., w którym sformułował treść obowiązku, a w dniu 27 października 2014 r DPWIS nadał klauzulę, o skierowaniu tytułu do egzekucji administracyjnej.

Nadto. w dniu [...] października 2014 r. DPWIS, wydał postanowienie nr [...] o nałożeniu na zobowiązanego grzywny, w kwocie 500 złotych, w celu przymuszenia do wykonania obowiązku szczepień ochronnych, a postanowieniem nr [...] wstrzymał wykonanie ww. postanowienia.

W dniu 4 listopada 2014 r. zobowiązany złożył do DPWIS zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, podnosząc brak wymagalności obowiązku i niedopuszczalność egzekucji. Zajmując w sprawie stanowisko, wierzyciel – PPIS, nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów Skarżącego i postanowieniem z dnia [...] grudnia 2014r., uznał wszystkie zgłoszone zarzuty za nieuzasadnione.

Skarżący, złożył do DPWIS zażalenie na powyższe postanowienie, po rozpoznaniu którego, postanowieniem z dnia [...] stycznia 2015 r., organ ten utrzymał w mocy postanowienie z [...] grudnia 2014 r. W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że określony przez wierzyciela w tytule wykonawczym obowiązek, jest zgodny z art. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, wierzyciel prawidłowo wywiódł, że obowiązek szczepień ochronnych jest uregulowany prawnie i wynika wprost z przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, że regulacje te uzupełnia Program Szczepień Ochronnych, ogłaszany w komunikacie Głównego Inspektora Sanitarnego, zawierający informacje, wytyczne i zalecenia co do sposobu realizacji tego obowiązku ustawowego, a w sprawie nie doszło do naruszenia przepisu art. 16 ustawy z dnia 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2012 r., poz. 159 ze zm.), jak również, że wierzyciel słusznie uznał, że określony w tytule wykonawczym obowiązek jest wykonalny oraz dopuszczalna jest jego realizacja, poprzez prowadzenie egzekucji administracyjnej , a postępowanie egzekucyjne jest prowadzone przez umocowane organy.

Zdaniem DPWIS to, że zobowiązany nie poddał swojego dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym, złożył pisemne oświadczenie o odmowie realizacji tego obowiązku i nie zastosował się do wyznaczonego dodatkowego 14 -dniowego terminu oraz upomnienia z dnia 25 sierpnia 2014 r., stanowią podstawę do przyjęcia, że obowiązek stał się wymagalny.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Skarżący zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, to jest art. 5 § 1 pkt 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, poprzez jego niewłaściwą interpretację i dowolne uznanie, że obowiązek szczepienia przeciwko określonym chorobom, określonymi preparatami i w określonym wieku, osoby poddawanej szczepieniom - jest obowiązkiem wynikającym wprost z przepisów prawa,

2. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 156 § 1 pkt 5 w zw. z art. 126 k.p.a., poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji istnienia przesłanek stwierdzenia nieważności postanowienia organu pierwszej instancji,

3. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 119 § 1 u.p.e.a., poprzez uznanie, iż w dniu wydania postanowienia istniał obowiązek szczepienia,

4. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 15 § 1 i art. 33 § 1 pkt 2 i 5 u.p.e.a., poprzez jego niezastosowanie i uznanie wykonalności i wymagalności obowiązku poddania szczepieniu małoletniego syna,

5. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 27c u.p.e.a., poprzez wystawienie dwóch odrębnych tytułów wykonawczych, w sytuacji gdy w tej sprawie powinien być jeden tytuł wykonawczy na oboje małżonków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 czerwca 2015r., oddalił skargę.

Odnosząc się do zarzutu niedopuszczalności prowadzenia egzekucji, wskazał na obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ( art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń), w tym szczepieniom ochronnym (art. 17 ust. 1 tej ustawy).

Argumentował, iż w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz. U. 2011, Nr 182, poz. 1086, dalej: rozporządzenie w sprawie obowiązkowych szczepień), w którym ustalono wykaz (zakres) obowiązkowych szczepień ochronnych, ze wskazaniem, kto i w jakich sytuacjach podlega szczepieniu ochronnemu przeciw konkretnej chorobie, w tym, jeśli chodzi o dzieci - w jakim okresie ich życia (§ 1 – 3 rozporządzenia). Natomiast, zgodnie z art.17 ust.11 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, Główny Inspektor Sanitarny ogłasza w formie komunikatu, w dzienniku urzędowym ministra właściwego do spraw zdrowia, Program Szczepień Ochronnych na dany rok. Taki sposób regulacji pozwala, zdaniem Sądu I instancji, przyjąć, że obowiązek poddania szczepieniu ochronnemu, wynika bezpośrednio z mocy przepisów ustawowych, nie ma zatem podstawy prawnej do jego konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej. Nie zmienia tej oceny fakt, że Główny Inspektor Sanitarny ogłasza w formie komunikatu Program Szczepień Ochronnych (PSO) na dany rok.

W komunikacie tym, zawarte są specjalistyczne informacje z zakresu medycyny, dotyczące technicznych kwestii wykonania obowiązku szczepienia, nie można natomiast z niego wywieść innych norm, niż te które wynikają z ustawy i rozporządzenia. W ocenie Sądu I instancji, z przepisów tych można wyinterpretować normę prawną, która ustanawia prawną powinność poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, tzn. określa wszystkie istotne cechy danego obowiązku, tj. podmiot na którym ten obowiązek ciąży, okoliczności, w których obowiązek ten się aktualizuje oraz jego zakres. Oznacza to, że wynikający z przepisów obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, jest bezpośrednio wykonalny. Wykonanie tego obowiązku z mocy prawa, zabezpieczone jest przymusem administracyjnym.

Za nietrafny uznał zarzut niedopuszczalności egzekucji administracyjnej w sprawie, w sytuacji, gdy niedochowanie wskazanego obowiązku aktualizuje obowiązek wszczęcia postępowania egzekucyjnego, którego rezultatem będzie poddanie dziecka szczepieniu ochronnemu. Przypomniał, że na mocy porozumienia nr 19 z dnia 25 marca 2014 roku, uprawnienia organu egzekucyjnego uzyskał DPWIS. Organ tej jest więc organem egzekucyjnym, w zakresie obowiązku o charakterze niepieniężnym, wobec Skarżącej jako zobowiązanej, przy realizacji obowiązku poddana dziecka obowiązkowym szczepieniem ochronnym. Co do podnoszonego braku wymagalności powyższego obowiązku, Sąd uznał, że wynikający z przepisów powszechnie obowiązujących, obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, jest bezpośrednio wykonalny, a jego niedochowanie rodzi obowiązek wszczęcia postępowania egzekucyjnego, którego rezultatem będzie poddanie dziecka temu szczepieniu. Obowiązek bowiem stał się wymagalny, zobowiązany nie poddał swojego dziecka obowiązkowemu szczepieniu, odmówił realizacji tego obowiązku i nie zastosował się do pouczenia organu I instancji oraz upomnienia.

Brak też jest podstaw do uznania, iż obowiązek powyższy nie istnieje. Wykaz obowiązkowych szczepień ochronnych i grupy osób obowiązanych do poddania się tym szczepieniom, został określony w art.17 ust.1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i rozporządzeniu w sprawie obowiązkowych szczepień, które wskazuje, kto i w jakich sytuacjach podlega szczepieniu ochronnemu przeciw konkretnej chorobie, w tym - jeśli chodzi o dzieci - w jakim okresie ich życia.

W tym stanie rzeczy, argumentacja Skarżącego, że obowiązek szczepień jej dziecka, nie był i nadal jest niewymagalny, jest pozbawiona racji nie tylko prawnych ale i merytorycznych. Oznacza to też, że obowiązek poddania się obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu obejmuje nie tylko obowiązek poddania się samemu aktowi podania szczepienia, ale także wszystkim innym czynnościom immanentnie związanych z tym aktem, w tym badaniom kwalifikacyjnym. Nie zwalniają z tego obowiązku przepisy ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

Dodał, że niewątpliwie w niniejszej sprawie, osobami odpowiedzialnymi za poddanie dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym są jego rodzice. Dlatego uzasadnione było wystawienie tytułu wykonawczego dla każdego z rodziców.

W skardze kasacyjnej Skarżący zarzucił, na podstawie art. art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: p.p.s.a.):

I. naruszenie prawa materialnego, to jest:

1 .art. 17 § 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń w zw. z § 3 pkt 1,2,3,5,9,11,12 rozporządzenia w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych, poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że przepisy te dają podstawę do przyjęcia, iż w przypadku dziecka Skarżącego, które ukończyło pierwszy rok życia (obecnie ma niespełna 17 miesięcy), upłynął termin do wykonania obowiązku szczepienia, w sytuacji gdy zgodnie z tymi przepisami, termin wykonania tegoż obowiązku upływa wraz z ukończeniem przez dziecko odpowiednio - 19 r. życia (błonica, krztusiec, poliomyelitis, tężec, wirusowe zapalenie wątroby typu B), 15 r. życia (gruźlica), 6 r. życia (Haemophilusinfluenzae typu b),

2. art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, poprzez ich błędną wykładnię i wyrażenie niewłaściwego poglądu, jakoby obowiązek wykonania badania kwalifikacyjnego wchodził w zakres obowiązku poddania szczepieniu, w sytuacji, gdy brzmienie powołanych przepisów nie pozwala na taką ich interpretację, co w konsekwencji doprowadziło do niewłaściwego poglądu Sądu o dopuszczalności egzekucji i wykonalności obowiązku szczepiennego mimo niewykonania badania kwalifikacyjnego,

3. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 27 § 1 pkt 3 u.p.e.a., poprzez jego niewłaściwe niezastosowanie i stwierdzenie, iż zarzut Skarżącego

o niedopuszczalności egzekucji był nietrafny w sytuacji gdy prowadzenie egzekucji jest niedopuszczalne - tytuł wykonawczy nie spełnia wymogów z art. 27 u.p.e.a.,

w niniejszej sprawie tytuł ten nie spełniał wymogu podania podstawy prawnej egzekwowanego obowiązku w taki sposób aby wynikał z niej dokładny zakres tegoż obowiązku,

II. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy to jest:

1. art. 15 § 1 u.p.e.a., poprzez stwierdzenie dopuszczalności egzekucji w sytuacji, gdy nie upłynął termin do wykonania obowiązku szczepiennego u dziecka (dziecko nie ukończyło wieku wskazanego w przepisach powszechnie obowiązującego prawa to jest w ustawie o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń oraz § 3 pkt 1,2,3,5,9,11,12 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych,

2.art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 ust. 1 lit. a p.p.s.a., poprzez ograniczenie się przez Sąd I instancji do rozpoznania sprawy jedynie w granicach podniesionych w skardze zarzutów i zaniechanie zbadania prawidłowości wydanego w sprawie tytułu wykonawczego z dnia 1 października 2014 r., w którym w sposób niewystarczający określono podstawę prawną egzekwowanego obowiązku, ograniczając się do wskazania jedynie art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń, w sytuacji gdy przepis ten nie precyzuje wystarczająco obowiązku poddania się szczepieniu, a jego uzupełnienie stanowią przepisy rozporządzenia w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych, które nie zostały wskazane w treści tytułu wykonawczego, wbrew wymogom stawianym

w art. 27 § 1 pkt 3 u.p.e.a.,

3.art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., poprzez nieuchylenie zaskarżonego postanowienia DPWIS z dnia [...] stycznia 2015r., nr 12/15 oraz poprzedzającego je postanowienia, stanowiska wierzyciela PPIS z dnia [...] grudnia 2014 r., w sytuacji, gdy przy ich wydawaniu doszło do uchybienia prawa materialnego oraz przepisom postępowania wskazanym w poprzednich zarzutach. Wskazując na powyższe zarzuty Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do brzmienia art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Podstaw do stwierdzenia nieważności w niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził.

Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną, zostały określone w art. 174 p.p.s.a. Przepis art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli niezasadne uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania - może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w tym wypadku ustawa wymaga, aby skarżący nadto wykazał istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy.

Oceniając skargę kasacyjną przy zastosowaniu powyższych kryteriów oceny, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna okazała się nie uzasadniona.

Zauważyć należy, że w art. 5 ust. 1 pkt 1b) ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń określono obowiązek poddawania się szczepieniom ochronnym przez osoby przebywające na terytorium RP. Określenie osób, zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń oraz jakie choroby objęte są tym obowiązkiem pozostawiono do określenia Ministrowi Zdrowia, który w oparciu o delegację ustawową tj. art. 17 ust. 10 pkt 1 i 2 ustawy wydał rozporządzenie w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych, w którym określono choroby zakaźne, przeciw którym prowadzone są szczepienia ochronne, wiek oraz grupy osób objętych obowiązkiem szczepień.

W ustawie zatem został ustalony ogólny obowiązek poddania się szczepieniom ochronnym, natomiast w powołanym rozporządzeniu uszczegółowiono i opisano zarówno osoby podlegające obowiązkowi, jak i choroby zakaźne.

Wobec takiego sposobu regulacji przyjąć należy, że obowiązek poddania szczepieniu ochronnemu wynika bezpośrednio z przepisu prawa. Nie zmienia tej oceny fakt, że Główny Inspektor Sanitarny ogłasza w formie komunikatu Program Szczepień Ochronnych na dany rok (por. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2014r. sygn. akt II OSK 1312/13).

Zgodnie natomiast z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP ustawa i rozporządzenie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Skoro obowiązek szczepień wynika bezpośrednio z przepisu prawa, właściwy organ egzekucyjny, po uprzednim doręczeniu upomnienia, wystawił tytuł wykonawczy i wszczął postępowanie egzekucyjne.

Nadto, należy podkreślić, iż obowiązek poddania się szczepieniu ochronnemu ma oparcie w przepisach Konstytucji RP, w art. 31 ust. 3, który stanowi, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Związek pomiędzy szczepieniami ochronnymi, a ochroną zdrowia społeczeństwa jest oczywisty, przede wszystkim chronione powinny być inne osoby narażone w ten sposób na rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych.

Obowiązek poddania osoby, nad którą sprawuje się prawną pieczę, szczepieniu ochronnemu wynika z art. 5 ust. 1 pkt b i ust. 2 oraz art. 17 ust. 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, a także z rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy, którym w czasie podejmowania zaskarżonego postanowienia było rozporządzenie w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych

Podkreślić należy, że powyższe przepisy nie określają, jak to zdaje się twierdzić Skarżący, granicznych terminów wykonania obowiązku szczepienia. Z sformułowania bowiem poszczególnych jednostek redakcyjnych § 3rozporządzenia w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych wynika, iż obowiązek poddania się szczepieniom obowiązkowym obejmuje dzieci i młodzież od urodzenia, bądź 7 tygodnia życiado ukończenia 19 roku życia – § 3 pkt.1,5,9,11,12, od urodzenia do 15 roku życia – § 3 pkt. 2, od 7 tygodnia do 6 roku życia – § 3 pkt. 3,. Oznacza to, iż każde dziecko i młodzież, znajdująca się w powyższym przedziale wiekowym jest obowiązana poddać się tym szczepieniom, o ile spełnia warunki ustalone w rozporządzeniu io ile dotychczas nie została zaszczepiona ( § 4 rozporządzenia w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych). Nie sposób bowiem z brzmienia poszczególnych jednostek redakcyjnych § 3 rozporządzenia w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych wnioskować, iż osoby które winny poddać się obowiązkowemu szczepieniu mogą poddać się jemu w dowolnym wybranym przez siebie czasie, w granicach czasowych wskazanych przez Skarżącego.

Podzielenie poglądu Skarżącego w tym względzie, zniweczyłoby bowiem cele którymi kierował się ustawodawca wprowadzając szczepienia obowiązkowe, a więc zapobieganie oraz zwalczanie zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w tym podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych oraz uodpornienia osób podatnych na zakażenie. To bowiem zadaniem Państwowej Inspekcji Sanitarnej jest realizowanie zadań i celów określonych powyższą ustawą. Uzależnienie natomiast poddania się szczepieniu dziecka Skarżącego, od jego woli, w granicach czasowych wskazanych przez Skarżącego, niweczyłoby wskazane cele, stanowiąc zagrożenie nie tylko dla zdrowia dziecka Skarżącego, ale również dla innych osób.

Tym samym nie zasadne są zarzuty określone w punkcie I.1 i II.1. skargi kasacyjnej, a więc zarówno naruszenia art. 15 § 1 u.p.e.a. jak również zarzut naruszenia art. 17 § 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, w zw. z § 3 pkt 1 do 3,5,9,11,12 rozporządzenia w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych.

Nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut określony w punkcie I.2 skargi kasacyjnej, to jest naruszenia art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, polegający na błędnej wykładni,wskazującej, ze obowiązek wykonania badania kwalifikacyjnego wchodzi w zakres obowiązku poddania szczepieniu.

Jak stanowi art. 17 ust 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, wykonanie obowiązkowego szczepienia ochronnego, jest poprzedzone lekarskim badaniem kwalifikacyjnym w celu wykluczenia przeciwwskazań do wykonania obowiązkowego szczepienia ochronnego. Przepis ten nakłada na placówkę jednoznacznie określony obowiązek, w celu zabezpieczenia zdrowia dziecka. Jak ustanowiono w art. 17 ust 4 tej ustawy, po przeprowadzonym lekarskim badaniu kwalifikacyjnym lekarz wydaje zaświadczenie ze wskazaniem daty i godziny przeprowadzonego badania.

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 3 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń, obowiązkowego szczepienia ochronnego, nie można przeprowadzić jeżeli między lekarskim badaniem kwalifikacyjnym przeprowadzonym w celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia, a tym szczepieniem upłynęło 24 godziny od daty i godziny wskazanej w zaświadczeniu lekarskim wydanym po przeprowadzeniu badania kwalifikacyjnego. Z przepisów powołanej ustawy (art. 17 ust. 3 i 4) wynika więc, że lekarskie badanie kwalifikacyjne bezpośrednio poprzedza szczepienie ochronne.

Oznacza to też, że obowiązek poddania się obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu obejmuje nie tylko obowiązek poddania się samemu aktowi podania szczepienia, ale także wszystkim innym czynnościom związanych z tym aktem, w tym badaniom kwalifikacyjnym.

Nie uzasadnione okazały się również zarzuty określone w pkt. I.3 i II.2 skargi kasacyjnej.

Otóż przedmiotem kontroli Sądu I instancji, było postanowienie,stanowisko wierzyciela, wydane w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione.

Wskazać należy, że organ administracji wystawił tytuł wykonawczy i doręczył go Skarżącemu (dłużnikowi). Zgodnie z art. 26 § 5 pkt 1 u.p.e.a. wszczęcie egzekucji następuje z chwilą doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego. Skarżący (dłużnik), w oparciu o art. 33 u.p.e.a. wniósł do DPWIS zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji, nie wskazując na zarzut naruszenia art. 27§ 1 pkt. 3 u.p.e.a. Organ ten przesłał powyższe zarzuty do PPIS, jako wierzyciela, celem zajęcia stanowiska.

W skardze kasacyjnej,Skarżący potwierdził, że zarzutu naruszenia art. 27 § 1 pkt 3 u.p.e.a. nie podnosił na wcześniejszym etapie postępowania.

Jak stanowi przepis art. 34 § 1u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym - także na podstawie art. 33 § 1 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów.

Przepis powyższy przewiduje więc, zamknięty katalog okoliczności, które mogą być podstawą wyrażonego stanowiska wierzyciela, w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

Jak wynika bowiem z art. 33 u.p.e.a., zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego są sformalizowanym środkiem prawnym. Ich wniesienie wszczyna postępowanie zmierzające do ich rozpoznania. Przy tym podniesione w nich okoliczności, które zdaniem zobowiązanego wykluczają możliwość prowadzenia postępowania egzekucyjnego (przesądzają o jego niedopuszczalności), zakreślają granice sprawy rozpoznawanej przez organ egzekucyjny. Jeżeli zatem dany zarzut nie zostanie podniesiony przez zobowiązanego, to nie może być rozpoznany (pr. wyrok NSA z 10 grudnia 2014r., sygn. akt I OSK 2218/14). Oznacza to, że po upływie terminu do wniesienia zarzutów nie jest dopuszczalne zgłaszanie nowych zarzutów lub uzupełnianie zarzutów już wniesionych o nowe podstawy faktyczne lub prawne, zarówno w zażaleniu, jak również na etapie postępowania przed sądami administracyjnymi.

Podważanie zatem w skardze kasacyjnej wydanego postanowienia w przedmiocie stanowiska wierzyciela mogło dotyczyć jedynie tych kwestii, które stanowiły przedmiot zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym. Tak więc kwestia wskazanego zarzutu, podniesionego na etapie postępowania kasacyjnego, wykracza poza granice sprawy, stanowiącej przedmiot kontroli w zaskarżonym wyroku.

Tym samym zarzut naruszenia art. 134 § p.p.s.a. w powiązaniu z art. 145 § 1 ust. 1 lit a p.p.s.a., poprzez brak rozstrzygnięcia w granicach sprawy jest nieuzasadniony, bowiemSąd ten rozpoznał i rozstrzygnął sprawę, określoną przez Skarżącego, przedmiotem zaskarżenia.

Nie zasadny tym samym, w konsekwencji, wobec braku zasadności zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej, okazał się zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjna zgodnie z art. 184 p.p.s.a. oddalił. O kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 2 lit a) w zw. z § 14 ust. 2 pkt. 1 lit c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( t.j. Dz.U.2013.490 ).