Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. S. na pismo Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia [...] czerwca 2012 roku nr [...] w przedmiocie udzielenia informacji w zakresie reklamacji usługi telekomunikacyjnej p o s t a n a w i a: odrzucić skargę.

A. S. (dalej też jako skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej też jako Prezes UKE, organ) skargę na pismo Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia [...] czerwca 2012 roku nr [...]. Przedmiotowym pismem organ poinformował skarżącego o uznaniu za zakończonej sprawy związanej z wyjaśnieniem okoliczności sporu pomiędzy skarżącym a operatorem telekomunikacyjnym w zakresie reklamacji usługi telekomunikacyjnej.

Z załączonych do odpowiedzi na skargę dokumentów wynika, iż skierowanym do organu pismem z dnia 6 maja 2011 r. skarżący wniósł o udzielenie pomocy w sprawie. Wskazał, iż w dniu 4 maja 2011 r. otrzymał listem poleconym "wezwanie do natychmiastowej zapłaty" skierowane do niego z firmy windykacyjnej F. SA z K.. Skarżący zaznaczył, iż w dniu [...] listopada 2008 r. . zawarł z P. sp. z o.o. (zwaną także dalej "Operatorem lub P."), umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w ramach promocji "[...]" z taryfą "[...]". Umowę zawarto na 24 miesiące. Z umowy wynikało, iż Operator zobowiązał się do rozpoczęcia świadczenia usług w dniu [...] listopada 2008 r. Według oświadczenia skarżącego, tak się jednak nie stało. Skarżący oświadczył ponadto, iż dwukrotnie tj. w 2008 i 2009 roku zgłaszał brak aktywacji usług telekomunikacyjnych u Operatora, jednakże bez rezultatu.

W dniu [...] maja 2011 r. organ wystosował do Operatora wezwanie do udzielenia wyjaśnień w przedmiotowej sprawie. Wezwanie zostało wystosowane w trybie art. 192 ust 1 pkt 5 ustawy – Prawo telekomunikacyjne. Operator stwierdził, iż skarżący nie jest związany z P. sp. z o.o. umową z dnia [...] listopada 2008 r. lecz umową z dnia [...] grudnia 2008 r. W dniu [...] lipca 2011 r. organ ponownie wystąpił do P. o udzielenie wyjaśnień w odpowiedzi na które Operator poinformował, iż w dniu [...] marca 2011 r. w trybie art. 509 Kodeksu Cywilnego sprzedał "zadłużenie" firmie windykacyjnej F. SA z siedzibą w K.. Organ w dniach: [...] sierpnia 2011 r. i [...] września 2011 r. ponownie skierował do Operatora kolejne pisma w celu wyjaśnienia różnic i nieścisłości odnoście daty zawarcia umowy i jej numeru. Odpowiadając na powyższe pisma Operator ponownie stwierdził, iż nie jest związany ze skarżącym umową z dnia [...] listopada 2008 r. lecz umową z dnia [...] grudnia 2008 r.

W dniu [...] października 2011 r. organ poinformował skarżącego, iż zakończenie interwencji w jego sprawie nie może przybrać formy decyzji administracyjnej. Organ zaznaczył, iż wydanie decyzji możliwe jest możliwe w ściśle określonych w ustawie przypadkach i nie należy do nich rozstrzyganie sporów abonentów z operatorami i dostawcami usług.

W dniu [...] listopada 2011 r. Skarżący wystosował do Prezesa UKE wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w którym wskazał, iż nie zgadza się z powyższym zakończeniem sprawy. Ponadto wskazał, iż operator telekomunikacyjny nie poinformował go o nieuwzględnieniu wniesionej reklamacji. Skarżący podniósł ponadto, iż z mocy ustawy reklamacja została uwzględniona, a mimo to rzekomy dług został przekazany firmie windykacyjnej.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie organ pismem z dnia [...] stycznia 2012 r. wskazał, iż w dotychczasowych pismach dokładnie informował o zakresie przedmiotowym spraw, w których możliwa jest interwencja Prezesa UKE. W piśmie tym wskazano ponadto, iż UKE nie stwierdziło w postępowaniu operatora działań dezinformacyjnych, szkodliwych zdaniem organu dla abonenta. W przypadku wystąpienia szkody zaproponowano skarżącemu skierowanie sprawy na drogę sądową powołując się na przepisy kodeksu cywilnego. Nadto organ wskazał na możliwości polubownego zakończenia sporu oraz możliwość przeprowadzenia postępowania mediacyjnego.

W dniu [...] marca 2012 r. organ poinformował skarżącego, iż zaistniały nowe okoliczności, których wyjaśnienie może mieć znaczący wpływ na stan sprawy. W związku z powyższym organ przygotował wystąpienie do P. S.A., w którym domagał się wyjaśnienia istotnych zdaniem organu szczegółów. Pismem z dnia [...] marca 2012 r. organ po raz kolejny wystosował pismo do P.. Pismem z dnia [...] kwietnia 2012 r. Operator ponownie podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. P. odwołała się do swoich dotychczasowych pism, w których wskazywała, iż obecnie nie jest stroną w sprawie oraz oświadczyła, iż nie widzi możliwości jakiegokolwiek polubownego rozwiązania tej sytuacji. Jednocześnie P. wskazała, iż jej zdaniem, nawet gdyby hipotetycznie uznać, iż reklamacja nie została rozpatrzona poprawnie, to w żadnym przypadku nie stanowi to samoistnej przesłanki do uznania roszczenia skarżącego.

W dniu [...] czerwca 2012 r. organ wystosował pismo nr [...] informując skarżącego o stanowisku zajętym przez P.. Oświadczył zarazem, iż z uwagi na zakres przedmiotowy spraw, w których materią jest interwencja Prezesa UKE, uważa sprawę ze swojej strony za zakończoną. Wyjaśnił, iż Operator nie wyraził zamiaru polubownego zakończenia sporu, będąc gotowym do dochodzenia roszczeń przed sądem powszechnym. Organ poinformował nadto skarżącego o wskazanym w poprzednich pismach trybie dochodzenia roszczeń.

Na powyższe pismo skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 roku, poz. 270, dalej w skrócie jako p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta - stosownie do art. 3 § 2 p.p.s.a. - obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Odnosząc powyższy przepis na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż pismo Prezesa UKE z dnia [...] czerwca 2012 roku nr [...] nie jest żadnym z aktów wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1 - 3 p.p.s.a. Ewidentnie nie jest ono decyzją ani postanowieniem wydawanym w postępowaniach wymienionych w pkt 2 - 3. Tym samym kluczową kwestią dla określenia możliwości poddania ww. pisma kontroli sądu administracyjnego pozostaje ustalenie, czy można je uznać za określony w art. 3 § 2 pkt. 4 p.p.s.a. inny akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczący uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Akt lub czynność, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego, charakteryzuje się tym, że jest podejmowany w sprawie indywidualnej, jest skierowany do oznaczonego podmiotu, znajdującego się w określonej sytuacji. Poza tym akt lub czynność musi dotyczyć praw lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, w tym przypadku chodzi o sytuację prawną, w której uprawnienia lub obowiązki wynikają bezpośrednio z przepisów prawa. Zakłada to istnienie ścisłego związku między aktem lub czynnością a uprawnieniem lub obowiązkiem danego podmiotu określonymi w przepisach prawa. Dany akt lub czynność powinien ustalać, stwierdzać, potwierdzać uprawnienia lub obowiązki określone w prawie lub ich odmawiać (T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2005 ). Do istoty aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej należy bowiem to, że w sposób prawnie wiążący wpływają one na sytuację prawną konkretnego podmiotu tak, iż wywołują skutek prawny, jaki obowiązujące prawo wiąże z danym aktem lub czynnością. Konsekwencją aktu lub czynności jest wprowadzenie prawnie wiążącego elementu nowości normatywnej w sytuacji prawnej określonego podmiotu wyznaczanej jego uprawnieniami lub obowiązkami (por. Mariusz Bogusz, "Pojęcie aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa w rozumieniu art. 16 ust.1 pkt 4 ustawy o NSA", Samorząd Terytorialny 2000 r., Nr 1-2, str. 183).

Mając na uwadze powyższe kryteria, stwierdzić należy, że zaskarżone w niniejszej sprawie pismo ich nie spełnia. Nie dotyczy bowiem uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Podkreślić należy, iż sformułowanie "dotyczy" użyte w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. odnosi się jedynie do bezpośredniego i ścisłego związku między aktem lub czynnością a uprawnieniem bądź obowiązkiem. Tymczasem zaskarżone pismo z dnia [...] czerwca 2012 roku nr [...] w żaden sposób nie ustala jakiegokolwiek obowiązku, jak również nie umożliwia realizacji konkretnego uprawnienia wynikającego z przepisów prawa. Stanowi ono jedynie informację organu o zakończeniu czynności wyjaśniających w zakresie sporu pomiędzy skarżącym a operatorem telekomunikacyjnym wynikłego na tle świadczenia usług. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż zasady odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług telekomunikacyjnych określa przepis art. 104 ustawy – Prawo telekomunikacyjne. Zgodnie z tym artykułem do odpowiedzialności przedsiębiorców telekomunikacyjnych za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usługi telekomunikacyjnej stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. Odstępstwem od tej zasady jest odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usługi powszechnej - w tym zakresie nie stosuje się przepisów kodeksu cywilnego. Przedsiębiorca wyznaczony do świadczenia usługi powszechnej odpowiada jedynie w zakresie określonym ustawą. Ponadto odstępstwa od zasad odpowiedzialności określonych w kodeksie cywilnym przewidziane są w art. 107 ust. 1. Zgodnie z tym przepisem prawo dochodzenia w postępowaniu sądowym lub w postępowaniach, o których mowa w art. 109 i art. 110, roszczeń określonych w ustawie, wynikających ze stosunków z przedsiębiorcami wyznaczonymi, przysługuje użytkownikowi końcowemu po wyczerpaniu drogi postępowania reklamacyjnego (art. 107 ust. 1). Podstawą dochodzenia roszczeń na drodze postępowań wymienionych w tym przepisie jest więc wcześniejsze wyczerpanie drogi postępowania reklamacyjnego. Postępowanie przed sądem powszechnym, polubownym oraz w ramach mediacji będzie mogło być w praktyce prowadzone po upływie 60 dni od dnia złożenia reklamacji (30-dniowy okres na rozpatrzenie reklamacji oraz kolejne 30 dni na zapłatę dochodzonej należności). Po upływie tych terminów użytkownik składający reklamację decyduje czy zamierza kontynuować postępowanie na drodze przed sądem powszechnym, polubownym lub w ramach mediacji (p. Komentarz M. Rogalskiego do Ustawy – Prawo Telekomunikacyjne, LEX, 2010).

Tak więc w ramach zakreślonych ustawą – Prawo telekomunikacyjne form prawnych zakończenia sporu nie występuje możliwość wydania przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej władczego rozstrzygnięcia sporu pomiędzy użytkownikiem a przedsiębiorcą telekomunikacyjnym. Żaden konkretny przepis ustawy – Prawo telekomunikacyjne nie daje podstawy do rozstrzygania sporu cywilnoprawnego, jakim jest spór stron dotyczący wykonania usługi telekomunikacyjnej. Za akt o takim charakterze nie może być więc uznane również zaskarżone w niniejszej sprawie pismo mające jedynie charakter informacyjny. Pozbawione jest ono elementu władztwa administracyjnego znajdującego swe źródło w konkretnym przepisie prawa, zagwarantowanego zarazem możliwością stosowania środków przymusu państwowego.

W świetle powyższego należy uznać, iż skarga wniesiona do Sądu przez skarżącego podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, albowiem sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w postanowieniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.