Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski, Sędziowie Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Sędzia NSA Maria Wieczorek (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Radosław Kot, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 7 lipca 2009 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką i zobowiązania do zwrotu dokumentu oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. znak [...], działając na podstawie m. in. art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) i ust. 4, art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a), art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b) i art. 96a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.), rozpoznając odwołanie skarżącego od decyzji Prezydenta Miasta L. z dnia [...] października 2008 r. znak [...] w przedmiocie:

1/ cofnięcia S. K. licencji z dnia [...] października 2002 r. Nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką,

2/ zobowiązania S. K. do zwrotu dokumentu licencji,

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że zaskarżoną decyzją organ pierwszej instancji cofnął skarżącemu licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ powołał się na informację Ministerstwa Sprawiedliwości - Biura Informacyjnego Krajowego Rejestru Karnego z dnia 19 września 2008 r., z której wynika, iż skarżący został prawomocnie skazany za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k., tj. przestępstwo przeciwko rodzinie i opiece, w zbiegu z art. 157 § 2 k.k., tj. przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu. Organ w oparciu o treść art. 15 ust. 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a) i art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o transporcie drogowym stwierdził, iż zostały spełnione przesłanki do cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

Od decyzji z dnia 30 października 2008 r. o cofnięciu licencji skarżący odwołał się z powodu wydania jej z rażącym naruszeniem prawa. Skarżący wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, cofnięcie licencji powinno być poprzedzone pisemnym ostrzeżeniem przedsiębiorcy, że w przypadku ponownego stwierdzenia naruszenia przepisów, będzie wszczęte postępowanie w sprawie cofnięcia licencji. Organ tego przepisu nie zastosował.

Rozpatrując odwołanie Kolegium uznało, że decyzja została wydana zgodnie z obowiązującym prawem. Organ ustalił bowiem, że skarżący został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w L. za znęcanie się psychiczne i fizyczne nad rodziną, o czym świadczy kserokopia prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w L. XIX Wydział Grodzki z dnia 29 marca 2006 r. sygn. akt XIX K 2235/05 i informacja z Krajowego Rejestru Karnego, która potwierdziła fakt prawomocnego skazania odwołującego powyższym wyrokiem, który stał się prawomocny w dniu 11 października 2006 r.

Organ odwoławczy uznał więc, że skoro skarżący został prawomocnie skazany m.in. za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu z art. 157 § 2 k.k., to organ pierwszej instancji słusznie cofnął odwołującemu licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

Zarzuty odwołania zostały uznane za niezasadne, gdyż w sprawie nie miał zastosowania art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, jako, że pisemne ostrzeżenie przedsiębiorcy dotyczy tylko przypadków określonych w art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a, b, d oraz e. Przepis ten wyraźnie stanowi, że nie stosuje się go do przypadków spełniania wymagań określonych dla posiadaczy licencji w art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a) tej ustawy. Natomiast art. 5 ust. 3 odsyła do art. 6 ustawy o transporcie drogowym, który to przepis ustanawia dodatkowe wymogi, które winien spełniać przedsiębiorca wykonujący transport drogowy taksówką. Nie spełnianie tych wymogów skutkuje cofnięciem licencji.

Na powyższą decyzję skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę, w której wniósł o uchylenie decyzji.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że z przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym wynika, że cofnięcie licencji powinno być poprzedzone pisemnym ostrzeżeniem przedsiębiorcy, że w przypadku ponownego stwierdzenia naruszania wymienionych w nim przepisów wszczyna się postępowanie w sprawie cofnięcia licencji. Chodzi m.in. o przepis dotyczący spełniania wymagań uprawniających do wykonania działalności w zakresie transportu drogowego (art. 15 ust. 1 pkt. 2 lit. a cyt. ustawy).

Jedyny wyjątek dotyczy sytuacji, gdy posiadacz licencji przestał spełniać wymagania, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt. 1 lit. a cyt. ustawy. Oznacza to, że cofnięcie licencji może nastąpić bez uprzedniego uprzedzenia, jeżeli jej posiadacz został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa umyślne: karne skarbowe, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, ochronie środowiska lub warunkom pracy i płacy albo innym przepisom dotyczącym wykonywania zawodu (art. 5 ust. 3 pkt. 1 lit. a ustawy). Tym samym w razie prawomocnego skazania za przestępstwa inne niż wymienione w art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a cyt. ustawy (w tym za przestępstwa wskazane w art. 6 ust. 1 pkt. 2 lit. b) przewidziany w jej art. 15 ust. 2 tryb nie został wyłączony. Zatem cofnięcie licencji wymaga wystosowania uprzedniego ostrzeżenia przedsiębiorcy, że w przypadku ponownego stwierdzenia naruszenia przepisów art. 15 ust. 1 pkt. 2 lit. a, b, d oraz e cyt. ustawy zostanie wszczęte postępowanie w sprawie cofnięcia licencji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, bowiem zarzuty w niej wskazane nie zasługują na uwzględnienie.

Niesporne jest, że skarżący został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w L. za znęcanie się psychiczne i fizyczne nad rodziną na mocy prawomocnego wyroku sądu, a przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. to przestępstwo znęcania się fizycznego lub psychicznego umieszczone w rozdziale XXVI Kodeksu karnego: Przestępstwa przeciwko rodzinie i opiece, zaś przestępstwo z art. 157 § 2 k.k., to przestępstwo uszczerbku na zdrowiu zamieszczone w rozdziale XIX Kodeksu karnego - Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o transporcie drogowym, licencję cofa się, jeżeli jej posiadacz nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, "cofnięcie licencji w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 2 lit. a, b, d oraz lit. e poprzedza się pisemnym ostrzeżeniem przedsiębiorcy, że w przypadku ponownego stwierdzenia naruszenia tych przepisów wszczyna się postępowanie w sprawie cofnięcia licencji. Przepisu nie stosuje się, gdy posiadacz licencji przestał spełniać wymagania, o których mowa wart. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a".

Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, przedsiębiorca jest obowiązany zwrócić dokumenty, o których mowa w art. 11, organowi, który udzielił licencji.

Jak stanowi art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o transporcie drogowym, przedsiębiorcy udziela się licencji, z zastrzeżeniem art. 6, jeżeli osoby prowadzące działalność gospodarczą, spełniają wymogi dobrej reputacji; wymóg dobrej reputacji nie jest spełniony lub przestał być spełniany przez te osoby, jeżeli zostały skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa umyślne: karne skarbowe, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, ochronie środowiska lub warunkom pracy i płacy albo innym przepisom dotyczącym wykonywania zawodu.

Zgodnie art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o transporcie drogowym, licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką udziela się przedsiębiorcy, jeżeli m. in. sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy nie był skazany za przestępstwa, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 4, a ponadto za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności.

Skarżący wskazuje, że z przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym wynika, że cofnięcie licencji powinno być poprzedzone pisemnym ostrzeżeniem przedsiębiorcy, zaś w przypadku ponownego stwierdzenia naruszania wymienionych w nim przepisów wszczyna się postępowanie w sprawie cofnięcia licencji.

Nie można się jednak zgodzić z jego rozumowaniem, że jedyny wyjątek dotyczy sytuacji, gdy posiadacz licencji przestał spełniać wymagania, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt. 1 lit. a cyt. ustawy i tylko w tej sytuacji nie udziela się ostrzeżenia.

Skarżący, popełniając przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu nie przestał spełniać ogólniejszych warunków wskazanych w art. 5 ust. 3 pkt. 1 i 5 bowiem:

a) nie został skazany za przestępstwa umyślne: karne skarbowe, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, ochronie środowiska lub warunkom pracy i płacy albo innym przepisom dotyczącym wykonywania zawodu,

b) nie wydano w stosunku do niego prawomocnego orzeczenia zakazującego wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego.

Jednakże przestał on spełniać dodatkowe, szczególne warunki, wymagane od przedsiębiorcy wykonującego transport drogowy taksówką na mocy art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy.

Daje to podstawę do cofnięcia licencji na mocy art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a, zaś sytuacja ta nie wymaga poprzedzenia pisemnym ostrzeżeniem przedsiębiorcy, że w przypadku ponownego stwierdzenia naruszenia tych przepisów wszczyna się postępowanie w sprawie cofnięcia licencji.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - wyjątek od konieczności udzielenia ostrzeżenia dotyczy sytuacji, gdy posiadacz licencji przestał spełniać wymagania, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a, co jak wyżej wskazano – nie nastąpiło.

Wyjątek ten z woli ustawodawcy odnosi się np. do popełnienia przestępstw przeciwko ochronie środowiska lub karnych skarbowych, jednak nie odnosi się do przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko wolności seksualnej i obyczajności.

W ocenie Sądu należy mieć na względzie, że art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy, określający wymogi wobec taksówkarzy, odwołuje się do art. 5 ust. 3 pkt 1 i 5 ustawy. Oznacza to, że taksówkarz m. in. nie może być skazany za określone przestępstwa – takie jak wszyscy wykonujący transport drogowy (art. 5 ust. 3 pkt 4 ustaw), ale dodatkowo jeszcze - za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 6 ust. 1 pkt 2 b ustawy).

Uwzględniając ratio legis powołanych przepisów, zdaniem Sądu przyjąć należy taką interpretację art. 15 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy, która by uwzględniała wymogi z art. 6 dotyczące udzielania licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

Dodać ponadto należy, że w dacie wydawania decyzji przez organ II instancji nie doszło jeszcze do zatarcia skazania.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270 ze zm. ) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie skargę oddalił.