Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

II OZ 177/ 08 POSTANOWIENIE Dnia 4 marca 2008 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Czapska – Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 16 listopada 2007 r. sygn. akt II SA/Łd 609/07 w zakresie odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi w sprawie ze skargi Z. L. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] nr [...] ([...]) w przedmiocie samowolnie wykonanych robót budowlanych postanawia uchylić zaskarżone postanowienie.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 16 listopada 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił wniosek pełnomocnika skarżącej Z. L. – adwokat K. K. o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] w przedmiocie samowolnie wykonanych robót budowlanych.

Skarżąca Z. L. nie uiściła mimo wezwania wpisu od swojej skargi, wobec czego Sąd postanowieniem z dnia 20 lipca 2007 r. odrzucił jej skargę. Następnie wobec przyznanego skarżącej prawa pomocy w zakresie całkowitym w dniu 20 sierpnia 2007 r. Okręgowa Rada Adwokacka w Ł. wyznaczyła w dniu 3 września 2007 r. działającego na jej rzecz pełnomocnika, któremu pisemne pełnomocnictwo przez skarżącą udzielone zostało w dniu 17 września 2007 r.

W dniu 23 października 2007 r. pełnomocnik skarżącej złożył osobiście wniosek, o którym mowa wyżej podnosząc w jego treści, iż został zapewniony przez skarżącą, iż jej skarga została przyjęta.

Wobec powyższych faktów, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że przedmiotowy wniosek złożony został przez pełnomocnika z przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 87 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej p.p.s.a. Jak stwierdził Sąd, za moment ustania przyczyny uchybienia terminu do złożenia uznać należało dzień 17 września 2007 r. bowiem w tym dniu skarżąca zjawiła się w kancelarii prawnej adwokat K. K., celem podpisania pełnomocnictwa. Jednocześnie zdaniem Sądu pełnomocnik skarżącej miał w tym dniu rzeczywistą możliwość podjęcia działań w imieniu skarżącej i uchybienia terminu nie usprawiedliwia delegowanego przez Okręgową Radę Adwokacką pełnomocnika – niewiedza o stanie sprawy.

W tej sytuacji wniosek w ocenie Sądu pierwszej instancji złożony w imieniu skarżącej a dotyczący przywrócenia jej terminu do uiszczenia wpisu od skargi, podlegał odrzuceniu na mocy art. 88 p.p.s.a.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła w imieniu skarżącej Z. L.– jej pełnomocnik wskazując na naruszenie art. 86 § 1 p.p.s.a. przez jego błędną wykładnię z powodu ustalenia, że uchybienie terminu nastąpiło z winy strony. Autor zażalenia podnosi, że skarżąca była przekonana, że z chwilą ustanowienia dla niej adwokata Sąd doręczy dla niego postanowienie o odrzuceniu skargi i w ten sposób adwokat będzie mógł podjąć działania za stronę.

Wobec powyższego pełnomocnik strony skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest zasadne.

Koniecznym jest podkreślenie, iż żądając od strony starannego i terminowego wykonania czynności, to przede wszystkim należy też oczekiwać, iż Sąd ze swej strony dopełni tych wszystkich wymogów jakie wynikają z przepisów prawa, a w szczególności tych norm prawnych, których realizacja przez Sąd ma przynajmniej umożliwić stronie czy też jej pełnomocnikowi właściwe i terminowe podejmowanie czynności.

W przedmiotowej sprawie postanowieniem Sądu pierwszej instancji z dnia 20 sierpnia 2007 r. skarżącej zostało przyznane prawo pomocy w zakresie całkowitym, a w dniu 3 września 2007 r. Okręgowa Rada Adwokacka w Ł. wyznaczyła skarżącej pełnomocnika.

Oceniając terminowość i staranność czynności wykonywanych w niniejszej sprawie przez skarżącą i jej pełnomocnika Sąd pierwszej instancji pominął obowiązki jakie na Sąd nakłada chociażby § 35 ust. 3 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 września 2003 r. regulaminu wewnętrznego urzędowania wojewódzkich sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 169 poz. 1646).

W myśl tegoż § 35 ust. 3 cyt. rozporządzenia w przypadku, gdy adwokat czy też radca prawny, został ustanowiony w ramach przyznanego przez Sąd prawa pomocy po wydaniu orzeczenia, od którego przysługuje środek odwoławczy, przewodniczący wydziału dołącza odpowiednią informację o treści orzeczenia, o tym, czy uzasadnienie orzeczenia sporządza się z urzędu czy na wniosek, czy został zgłoszony wniosek o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia oraz czy i kiedy orzeczenie z uzasadnieniem zostało doręczone stronie.

Tymczasem z akt sprawy nie wynika, aby Sąd pierwszej instancji dopełnił dyspozycji wskazanego wyżej przepisu. Fakt więc, że skarżąca poinformowała wadliwie swego pełnomocnika o stanie sprawy nie może w tych okolicznościach obciążać skarżącej, czy też jej pełnomocnika. Z kolei okoliczności wskazane przez pełnomocnika skarżącej nie pozwalają stwierdzić, iż działał on z jakąkolwiek opieszałością w sprawie.

Powyższa okoliczność prowadzi do wniosku, iż prawidłowe ustalenie przesłanek uprawdopodabniających brak winy w uchybieniu terminu, nie może odbywać się w sposób identyczny co do wszelkich pism procesowych czy też czynności, bez uwzględniania charakteru czynności względnie pisma i stanu sprawy.

Zważywszy na przedstawione wyżej okoliczności stwierdzić trzeba, iż wskazane wyżej kryteria ustalania początku biegu terminu, wymagają uwzględnienia wszelkich okoliczności przedmiotowej sprawy, a nie można stwierdzić by takiej dogłębnej analizy dokonał Sąd pierwszej instancji wydając zaskarżone postanowienie. Ustalenia omówione wyżej są kluczowe dla oceny przesłanek przywrócenia terminu w opisanej sytuacji. Należy zatem ponownie zbadać, terminowość i zasadność wniosku ocenianego zaskarżonym postanowieniem.

Mając powyższe względy na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. uchylił zaskarżone postanowienie.