Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Janowska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Teresa Cisyk sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Protokolant st. sekretarz sądowy Katarzyna Johan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 lipca 2008 r. sprawy ze skargi C. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kary za przekroczenie terminu zajęcia pasa drogowego oddala skargę.

Decyzją z dnia 18 kwietnia 2005r., Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w O., działając z upoważnienia Prezydenta Miasta [...], wydał decyzję nr [...], zezwalającą C. K., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą A, na zajęcie pasa drogi wojewódzkiej w celu umieszczenia stoiska handlowego na ulicy [...] w O., o łącznej powierzchni 15 m², na okres od dnia 15 kwietnia 2005r. do dnia 30 listopada 2006r., razem 595 dni. Jednocześnie ustalono wysokość opłaty za umieszczenie w pasie drogowym stoiska handlowego (punktu małej gastronomii) w wysokości 6.247,50 zł. Jako podstawę prawną wydanej decyzji wskazano art. 39 ust. 3 i art. 40 ust. 1, ust. 2 pkt 3, ust. 3, 6, 8, 11 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004r., Nr 204, poz. 2086 ze zm.).

Pismem z dnia 15 marca 2007r. organ poinformował stronę, że upłynął termin zajęcia pasa drogowego związany z prowadzeniem działalności handlowej na ulicy [...] w O. oraz stwierdził, że niedotrzymano warunków wynikających z punktu 4 zezwolenia z dnia 18 kwietnia 2005r., tj. przekroczono termin zajęcia pasa drogowego, w związku z czym zostaną naliczone kary pieniężne, zgodnie z przepisem art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych.

C. K. w dniu 29 marca 2007r. złożył wniosek o ponowne wydanie decyzji pozwalającej na zajęcie pasa drogowego przy ulicy [...], wyjaśniając, że od października 2006r. próbował telefonicznie bądź osobiście wnioskować o przedłużenie uzyskanego wcześniej zezwolenia, nie uzyskując konkretnej odpowiedzi pracowników Miejskiego Zarządu Dróg. Wniósł o uwzględnienie faktu, że mimo braku stosownej decyzji, pod koniec lutego 2007r. dokonał wpłaty 1.200 zł, stanowiącej równowartość opłaty za trzy miesiące korzystania z pasa drogowego.

Decyzją z dnia [...] nr [...], wydaną w oparciu o art. 40 ust. 1, ust. 2, ust.3, ust.4 i ust. 12 ustawy o drogach publicznych oraz § 2 ppkt a załącznika do uchwały Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie ustalenia stawek opłat za zajęcie pasa drogowego, a także art. 104 K.p.a., Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w O., działając z upoważnienia Prezydenta Miasta [...], nałożył na C. K. karę pieniężną w kwocie 12. 495 zł za przekroczenie terminu zajęcia pasa drogowego. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wyjaśnił, że C. K. właściciel firmy A, [...], jako właściciel obiektu handlowego (mała gastronomia) na ulicy [...], przy ulicy [...], zajmując 15 m² pod obiekt handlowy małej gastronomii w pasie drogowym drogi wojewódzkiej, w dniu 29 marca 2007r. nie posiadał takiego zezwolenia oraz nie złożył wniosku w celu uzyskania nowej decyzji, na zajęcie pasa drogowego pod ww obiekt. Organ dodał, że wpłacenie przez stronę kwoty 1200 zł nie odniosło żadnego skutku prawnego, może zostać natomiast zaliczone na poczet kary pieniężnej. Jednocześnie organ wskazał zasady obliczania kary pieniężnej, ustalanej i pobieranej w wysokości odpowiadającej iloczynowi liczby metrów kwadratowych zajętej powierzchni pasa drogowego, stawki opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego i liczby dni zajmowania pasa. Wskazano, że stawka opłat ustalona została w oparciu o przepis uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z dnia 29 kwietnia 2004r., która przewidywała kwotę 0,70 zł za 1 m² zajęcia pasa drogowego pod obiekt handlowy i powiększona została dziesięciokrotnie.

Z decyzją organu pierwszej instancji nie zgodził się C. K., wnosząc odwołanie poprzez swojego pełnomocnika – I. C. W piśmie uzupełniającym odwołanie wniósł o uchylenie decyzji organu I instancji, podnosząc, że niezłożenie wniosku o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego spowodowane było wyłącznie błędnymi pouczeniami i informacjami uzyskanymi od urzędnika. Wskazał, bowiem, że pełnomocnik strony, w czasie wielokrotnych wizyt w urzędzie oraz w trakcie rozmów telefonicznych, otrzymywał informację od pracownika Miejskiego Zarządu Dróg o braku wytycznych o możliwości wydawania decyzji w przedmiocie otrzymania pozwolenia na zajęcie pasa ruchu drogowego przy ulicy [...] w O. Odwołujący podnosił, że to organ powinien poinformować stronę, o konieczności złożenia w sprawie stosownego, pisemnego wniosku. Wobec powyższego, odwołujący zarzucił naruszenie przez organ administracji publicznej art. 8 i art. 9 K.p.a., dodając, że nałożona kara pieniężna stanowi dla niego szkodę niezawinioną, tym bardziej, że dobrowolnie uiścił kwotę 1.200 zł, zaś zysk z działalności gospodarczej przy ulicy [...], miesięcznie wynosi 500 zł. Zwrócił uwagę, że stosownie do art. 63 § 1 K.p.a., podania mogą być składane ustnie. Podkreślił raz jeszcze, że w postępowaniu administracyjnym związanym z uzyskaniem przedmiotowego zezwolenia udzielił pełnomocnictwa swojej pracownicy I. C.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., utrzymało w mocy decyzję z dnia [...], wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta [...].

Organ odwoławczy ustalił stan faktyczny zbieżnie z ustaleniami pierwszoinstancyjnymi, po czym zważył, że brak jest podstaw do uwzględnienia odwołania. W pierwszej kolejności podkreślił, że w sprawie bezsporne jest, iż odwołanie podpisane przez I. C. zostało wniesione w imieniu strony postępowania – C. K., która potwierdziła podejmowane przez pełnomocnika czynności. Organ odwoławczy zgodził się, że podstawę prawną przedmiotowej sprawy stanowiły przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007r., Nr 19, poz.115 ze zm.). Wyjaśnił, że zgodnie z art. 40 ust. 1, ust. 2 pkt 2 i 3, ust. 3 oraz ust. 11 przywołanej ustawy, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, w tym na umieszczanie w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej oraz obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej. Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę, której wysokość ustala się przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. W myśl art. 40 ust. 12 ustawy, za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi, z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu zarządcy drogi lub o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu organ wymierza, w drodze decyzji administracyjnej karę pieniężną w wysokości 10- krotności opłaty ustalonej jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy obiektu budowlanego albo powierzchni reklamy, liczby dni zajmowania pasa drogowego i stawki opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego (art. 40 ust. 6 w zw. z art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy). W ocenie organu odwoławczego, niewątpliwie strona nie posiadała zezwolenia na zajęcie pasa drogowego od 1 grudnia 2006r., a wniosek o wydanie kolejnego zezwolenia w tym przedmiocie wpłynął do organu I instancji w dniu 28 marca 2007r. i ten właśnie okres został objęty zaskarżoną decyzją. Oznacza to, że organ I instancji zobowiązany był do wszczęcia z urzędu postępowania w oparciu o art. 40 ustawy o drogach publicznych z uwagi na przekroczenie terminu zajęcia pasa drogowego określonego w zezwoleniu, które strona uprzednio posiadała. Zajęta powierzchnia pasa drogowego to 15 m², zajęcie pasa drogowego z przekroczeniem terminu określonego w zezwoleniu trwało 119 dni, a zgodnie z uchwałą Rady Miasta [...] z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie ustalania stawek opłat za zajęcie pasa drogowego, w przypadku dróg wojewódzkich, opłata za zajęcie 1 m kw. drogi wojewódzkiej pod obiekt handlowy wynosi 0,70 zł. Dziesięciokrotność iloczynu zajętej powierzchni pasa drogowego, liczby dni zajęcia i stawki opłaty wynosi 12.495 zł. Zatem jak argumentował organ odwoławczy, wyliczona opłata przez organ I instancji była prawidłowa. Jednocześnie organ odwoławczy wskazał, że o wszczęciu postępowania w sprawie naliczenia kary za zajęcie pasa drogowego organ I instancji powiadomił stronę w piśmie z dnia 15 marca 2007r., tym samym został zrealizowany obowiązek wynikający z art. 61 § 4 K.p.a. Dodatkowo organ odwoławczy podniósł, że w sprawie nie zostały naruszone przez organ I instancji przepisy proceduralne, bowiem strona miała świadomość obowiązującej procedury związanej z uzyskaniem przedmiotowego zezwolenia (o obowiązku złożenia wniosku), posiadając już takie zezwolenie za okres poprzedni. Organ odwoławczy zaakcentował, że skoro strona nie dopełniła swoich obowiązków, nie składając wniosku o wydanie kolejnej decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, to nie może odpowiedzialności z tego tytułu przerzucać na organ I instancji.

W skardze do Sądu wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania administracyjnego, składając wnioski dowodowe o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, przesłuchania stron oraz z nagrania płyty CD. W uzasadnieniu skargi przedstawiono przebieg postępowania administracyjnego, jednakże nie zgadzając się z ustaleniami organów. Zarzucono, że decyzje obu organów zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa a szczególności przepisów postępowania, w tym także art. 61 § 1 i 2, art. 63 § 1, art. 64 § 2 i art. 67 § 2 pkt 1 K.p.a. Powołując się na liczne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 9 K.p.a., poprzez niezrealizowanie obowiązku informowania stron o całokształcie okoliczności faktycznych i prawnych toczącej się sprawy w sposób pełny i wyczerpujący. Skarżący zarzucił także, iż urzędnik wytworzył taką sytuację, że strona pozostawała w błędnym, jednak w jej mniemaniu uzasadnionym, przekonaniu o pozostawaniu pod ochroną prawną. Wielokrotnie skarżący podkreślał, że urzędnik znał intencje i zamiar strony a mimo to zaniechał podjęcia działań zmierzających do wyłączenia ryzyka powstania negatywnych dla skarżącego skutków, nie wszczynając w przedmiotowej sprawie postępowania z urzędu, bądź nie uznając, że w sprawie zostało wniesione podanie w formie ustnej przez umocowanego pełnomocnika. Skarżący wywodził, że w ten sposób organ naruszył przepisy art. 7 i 77 Konstytucji.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji wniósł o jej oddalenie, zwracając uwagę, że w sprawie nie było podstaw do wszczęcia przez organ I instancji z urzędu postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli jego zgodność z przepisami prawa materialnego i prawidłowość przyjętej przez organ procedury, która doprowadziła do wydania aktu.

Odnotować również przyjdzie, iż stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, iż w granicach danej sprawy, Sąd dokonuje oceny zgodności zaskarżonego aktu z przepisami prawa, bez względu na zarzuty podniesione w skardze.

Przeprowadzona w niniejszej sprawie przez Sąd, według powołanych powyżej kryteriów, kontrola legalności wykazała, iż zarówno zaskarżona decyzja, jak i utrzymana nią w mocy decyzja pierwszoinstancyjna, wydane zostały zgodnie z przepisami prawa materialnego i procesowego.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że przedmiotem kontroli sądowej w niniejszej sprawie została poddana zaskarżona decyzja a także utrzymana nią w mocy decyzja wydana z upoważnienia Prezydenta Miasta [...], nakładająca na skarżącego karę pieniężną za przekroczenie terminu zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi.

Stosownie do treści art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r., poz. 2086 ze zm.) - zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej. Nie jest więc możliwe legalne zajmowanie pasa drogowego drogi publicznej bez stosownego zezwolenia właściwego zarządcy drogi. W przeciwnym bowiem przypadku zarządca drogi na podstawie art. 40 ust. 12 powołanej wyżej ustawy wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną w wysokości 10-krotności opłaty ustalanej zgodnie z ust. 4-6.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, iż skarżący C. K., prowadzący działalność gospodarczą na zasadzie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej jako przedsiębiorstwo A, w okresie od 1 grudnia 2006r. do 29 marca 2007r., zajmował odcinek pasa drogowego drogi wojewódzkiej ulicy [...] w rejonie ulicy [...] w O., bez zezwolenia. Dlatego za zgodne z prawem uznać należy działania zarządcy drogi, który stosownie do treści art. 40 ust. 12 nałożył na skarżących karę pieniężną w wysokości 10-krotności opłaty ustalanej zgodnie z ust. 4-6, tj. w wysokości 12.495 (dwanaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt pięć) złotych. Skarżący nie kwestionował faktu braku zezwolenia we wskazanym okresie czasu, tłumacząc jedynie, iż działania jego nie były umyślne i wynikały z przeoczenia i braku konkretnej wiedzy, co do obowiązku posiadania stosownego zezwolenia dotyczącego prowadzenia działalności handlowej (kiosku małej gastronomii) w pasie drogowym ulicy [...]. Rację ma jednak organ, iż powyższe okoliczności nie mogły zostać uwzględnione przez zarządcę drogi przy wydawaniu decyzji o nałożeniu kary pieniężnej, albowiem przepis ten ma charakter obligatoryjny i nałożenie kary nie jest uzależnione od uprzedniego wykazania po stronie zawinienia w nieterminowym złożeniu wniosku o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Strona zarzucała ponadto, iż nałożenie kary pieniężnej przez organ jest bezprawne. Należy mieć jednak na uwadze, że każdy przypadek zajęcia pasa drogowego w celu zlokalizowania w nim urządzenia lub obiektu niewiązanego z funkcjonowaniem drogi publicznej, bez uprzedniego uzyskania wymaganego prawem zezwolenia lub wprawdzie na podstawie takiego zezwolenia, ale z naruszeniem określonych w nim warunków, stanowi podstawę do pobrania przez zarządcę drogi opłaty z tego tytułu. Podkreślić należy, że użyte w art. 40 ust. 3 ustawy sformułowanie "ustala się" oznacza, że organ ma obowiązek ustalenia opłaty w przypadku stwierdzenia stanu faktycznego wymienionego w tym przepisie. Powód zajęcia jest przy tym obojętny. Opłata za zajęcie pasa drogowego jest pobierana za sam fakt zajęcia, a nie za czerpanie korzyści z tego zajęcia, w konsekwencji, wymierzenie kary jest obligatoryjne i niezależne od badania przyczyn niezłożenia wniosku.

Odnosząc się do treści skargi Sąd uznał za niezasadne zarzuty, że w trakcie postępowania w przedmiocie wymierzenia grzywny zostały naruszone przez organy zasady ogólne stosowania Kodeksu postępowania administracyjnego. Przede wszystkim należy podnieść, że dopiero w toku postępowania administracyjnego organy administracji publicznej zobowiązane są między innymi do stosowania norm wynikających z przepisów art. 6 – 16 K.p.a., a w ocenie Sądu, nie można podzielić stanowiska skarżącego, że organ administracji publicznej – zarządca drogi – powinien z urzędu wszcząć i prowadzić postępowanie o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, wyjaśniając w trakcie tego postępowania, czy zamiarem strony jest umieszczenie bądź w dalszym ciągu korzystanie w pasie drogowym, z obiektów budowlanych w celach niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Zgodnie z § 1ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 2004r. w sprawie określenia warunków udzielenia zezwolenia na zajęcie pasa drogowego (Dz.U. Nr 140, poz. 1481), wydanym na podstawie upoważnienia ustawowego zawartego w art. 40 ust. 16 ustawy o drogach publicznych, zajmujący pas drogowy przed planowanym zajęciem składa wniosek do zarządcy drogi o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Z postanowień art. 61 § 1 K.p.a. w związku z art. 63 § 2 i 3 K.p.a. oraz art. 14 § 1 K.p.a. wynika, że m.in. żądanie wszczęcia postępowania powinno przybrać formę pisemną sprowadzającą się do ujawnienia żądania i potwierdzenia tego własnym podpisem. Podpis wnoszącego podanie stanowi wyraz jego woli żądania wszczęcia określonego postępowania, obowiązek ten dotyczy również wniesienie podania ustnie do protokołu. Wprawdzie w postępowaniu administracyjnym obowiązek przeprowadzenia postępowania spoczywa na organie administracyjnym, niemniej jednak strona wnosząca o wszczęcie takiego postępowania według art. 61 § 1 K.p.a. obowiązana jest określić żądanie wniosku, aby przyczynić się do wyjaśnienia sprawy (art. 75§ 1 K.p.a.). Z analizy akt administracyjnych wynika, że przed złożeniem w dniu 29 marca 2007r. kolejnego wniosku o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego, strona nie składała innych pism jak również nie zażądała zaprotokołowania swojego żądania. Przy czym wskazać należy, że okolicznością pozwalającą na uznanie, że wymierzona kara nastąpiła wbrew dyspozycji art. 40 ust.12 przywołanej ustawy, nie może być złożenie przez stronę samego wniosku o zajęcie pasa drogowego. Dopiero bowiem wydanie przez organ decyzji w trybie art. 40 ust. 1 ww ustawy pozwoliłoby na przyjęcie, iż zajmowanie przez przedsiębiorcę A pasa drogowego w ulicy [...] po dniu 1 grudnia 2006r. było legalne, a niesporne w sprawie jest że w przedmiotowej sprawie do wydania takiej decyzji nie doszło.

Reasumując stwierdzić należy, że w typowym przypadku samowolnego zajęcia pasa drogowego, polegającego na umieszczeniu w nim obiektu niezwiązanego z gospodarką drogową z pominięciem procedury określonej przepisami prawa powszechnie obowiązującego – co miało miejsce w przedmiotowej sprawie – zajęcie to powinno uzasadniać zastosowanie przez organ obu omawianych środków - tj. po pierwsze, orzeczenia o obowiązku przywrócenia pasa drogowego do stanu poprzedniego (art. 36) i po drugie, orzeczenia o wymierzeniu kary pieniężnej z tytułu samowolnego zajęcia tego pasa (art. 40 ust. 4).

Za niezasadne Sąd uznał również zarzuty skarżącego, iż nie został zawiadomiony o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego. Jak wynika bowiem jednoznacznie z treści pisma skarżącego z dnia 29 marca 2007r., w którym wyjaśniał, iż złożenie wniosku o zajęcie pasa drogowego zajmowanego przez skarżącego od 2006 r. po terminie, nastąpiło omyłkowo, bowiem o obowiązku takim próbował się dowiedzieć telefonicznie i nie otrzymał konkretnej informacji od pracownika organu – zawiadomienie takie otrzymał. Organ natomiast w decyzji z dnia 24 lutego 2006 r., powołując się na zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia 29 marca 2007r., podał niepełny numer tego pisma, co nie zmienia faktu, iż pismo to, mimo braku oznaczenia "zawiadomienie" spełniało wymogi zawiadomienia o wszczęciu postępowania z urzędu w rozumieniu art. 61 § 4 K.p.a. – skarżący otrzymał. Również za niezasadne uznał Sąd zarzuty skarżącego o niemożności działania w jego imieniu w postępowaniu administracyjnym pełnomocnika. Zauważyć przyjdzie, że odwołanie podpisane przez I. C. zostało uznane przez organ za wniesione w terminie, w imieniu strony, która dopiero potwierdziła podejmowane przez pełnomocnika czynności. Stąd Sąd uznał, że organy nie naruszyły przepisów art. 32 i 33 K.p.a., umożliwiając działanie w sprawie w imieniu strony pełnomocnika, zasadnie żądając przedłożenia pełnomocnictwa udzielonego na piśmie.

Odnosząc się do zarzutów skargi o przeprowadzenie przez Sąd Administracyjny dowodu z zeznań świadków i przesłuchania strony, to trzeba powiedzieć, że stosownie do art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sąd ten orzeka w zasadzie na podstawie materiału faktycznego i dowodowego sprawy zgromadzonego w postępowaniu przed organami administracji. W postępowaniu przed sądem administracyjnym postępowanie dowodowe może być prowadzone tylko jako postępowanie uzupełniające, ograniczone do dowodu z dokumentów. Prowadzenie jakichkolwiek innych dowodów, poza dowodami z dokumentów jest niedopuszczalne, bowiem w postępowaniu sądowoadministracyjnym nie dokonuje się ponownego ustalenia stanu faktycznego sprawy administracyjnej, lecz jedynie ocenia, czy organy administracji państwowej ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w postępowaniu administracyjnym.

Konkludując, w ocenie Sądu, nie można stwierdzić, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów prawa materialnego. Nie można też postawić w niniejszej sprawie zarzutu naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, sposób postępowania nie naruszał bowiem zasad ustalonych w K.p.a., obligujących organ w szczególności do zebrania materiału dowodowego oraz dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego (art. 7 i 77), ponadto zaskarżona decyzja spełniała wymagania przewidziane dla tego rodzaju aktu w art. 107 K.p.a.

Nie znajdując, zatem usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.