Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (sprawozdawca), sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz, Protokolant referent stażysta Bartłomiej Grzybowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi M. I. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. oddala skargę

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego przez organy podatkowe, wnioskiem z dnia 11 lipca 2013 r. Skarżący – M. I. wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. o umorzenie kwoty 1.279.058 zł, z tytułu zaległego podatku dochodowego za 2002 r. określonego decyzją Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] marca 2008 r. oraz odsetek za zwłokę od tej zaległości podatkowej. Według Skarżącego wniosek uzasadniony jest ważnym interesem indywidualnym oraz interesem publicznym, które wynikają z nadzwyczajnych okoliczności w jakich doszło do powstania zobowiązania podatkowego, dotyczącego kwot pieniężnych opodatkowanych wymienioną wyżej decyzją.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. ("Naczelnik Urzędu Skarbowego") odmówił Skarżącemu umorzenia zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. w wysokości 1.159.905,79 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 1.378.346 zł oraz umorzył postępowanie w części dotyczącej umorzenia zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. w kwocie 119.152,21 zł z uwagi na jego bezprzedmiotowość.

Organ pierwszej instancji wskazał, iż argument Skarżącego o wyroku Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] listopada 2013 r. o sygn. akt [...] , dotyczący przestępstwa skarbowego jakiego miałby się dopuścić Skarżący, przemawiający za pozytywnym rozpatrzeniem podania o umorzenie, nie zmienia rozstrzygnięcia w zakresie określenia wysokości zobowiązania podatkowego, a rozpatrywany wniosek dotyczy wyłącznie kwestii umorzenia przedmiotowej zaległości podatkowej. Naczelnik zaakcentował, iż przedmiotem niniejszego postępowania był wniosek o udzielenie ulgi w formie umorzenia, nie zaś prawidłowość postępowania organów podatkowych w zakresie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r., wynikającego z decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w Z. .

W odwołaniu Skarżący wniósł o uchylenie powyższej decyzji i umorzenie przedmiotowej zaległości podatkowej wraz z odsetkami. Decyzji zarzucił naruszenie:

1) art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) - dalej "O.p.", poprzez nieuzasadnioną odmowę umorzenia podatku i odsetek pomimo, że przemawia za tym ważny interes publiczny,

2) art. 123 i art. 210 § 1 pkt 6 O.p., poprzez nie odniesienie się merytorycznie do argumentacji wniosku i podnoszonej argumentacji w szczególności w uzasadnieniu decyzji,

3) art. 122, art. 187 § 1 i art. 210 § 1 pkt 6 O.p., poprzez zaniechanie poczynienia istotnych ustaleń faktycznych i dokonania ich oceny z punktu widzenia przesłanek udzielenia ulgi, w szczególności w uzasadnieniu decyzji.

Decyzją z dnia [...] października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy powyższą decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy wskazał w pierwszej kolejności, że przedmiotowa zaległość podatkowa powstała w wyniku wydania przez organy podatkowe decyzji określającej Skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. Powyżej wskazane postępowanie wymiarowe było przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej – Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 11 października 2012 r. o sygn. akt II FSK 1684/11 oddalił skargę kasacyjną Skarżącego od wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 17 listopada 2010 r. o sygn. akt I SA/Go 1042/10, oddalającego skargę Skarżącego na decyzję organu odwoławczego w powyższym postępowaniu wymiarowym.

Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że wysokości zobowiązania podatkowego nie można kwestionować i weryfikować w toku postępowania o umorzenie zaległości. Postępowanie w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych nie stanowi kontynuacji postępowania w przedmiocie wymiaru tych zobowiązań, albowiem inne są jego cele i przesłanki podejmowanych w jego ramach rozstrzygnięć. Skarżący natomiast, zarówno we wniosku jak i odwołaniu oraz innych pismach procesowych kierowanych do organu odwoławczego, podważa zasadność wymiaru zobowiązania podatkowego wynikającego z decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] marca 2008 r. Argumentacja taka jest niezasadna. W obrocie prawnym funkcjonuje bowiem skutecznie decyzja wymiarowa, określająca Skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego i w postępowaniu w sprawie ulgi organ nie jest właściwy do orzekania w zakresie zakończonym prawomocną decyzją. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, lub stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w O.p. oraz w ustawach podatkowych.

Z uwagi na powyższe zdaniem organu w sprawie istotne było jedynie to, czy występuje ważny interes podatnika lub interes publiczny, ponieważ tylko w takim przypadku istnieje możliwość udzielenia wnioskowanej ulgi. Ponieważ Skarżący w trwającym postępowaniu nie uaktualnił danych dotyczących swojej sytuacji materialnej i finansowej oraz nie przedstawił oprócz wniosku innych materiałów dowodowych, poświadczających jej sytuację życiową, organ odwoławczy oparł się na materiale zgromadzonym w postępowaniu prowadzonym przed organem I instancji.

Dyrektor wskazał, że w latach 2010 r. do 2012 r. Skarżący ponosił stratę z prowadzonej działalności gospodarczej, natomiast zgodnie z ewidencją CEiDG od dnia 20 maja 2013 r. zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wynika z pisma i oświadczenia o stanie majątkowym z dnia 23 września 2013 r. Skarżący nie posiada aktualnie żadnego majątku ruchomego i nieruchomego, w tym oszczędności. Skarżący oświadczył, że nie jest zatrudniony na podstawie stosunku pracy albo umowie cywilnoprawnej. Nie jest także zarejestrowany jako osoba bezrobotna, nie uzyskuje świadczeń z pomocy społecznej lub innej pomocy publicznej. Pozostaje na utrzymaniu żony, z którą od 1992 r. posiada małżeńską rozdzielność majątkową. W związku z tym nie jest w stanie udzielić informacji na temat majątku i dochodów żony. Skarżący nie wskazał w oświadczeniu majątkowym żadnych kosztów utrzymania, czy zobowiązań. Wskazała jedynie, iż jest zadłużony z tytułu objętego wnioskiem o umorzenie zadłużenia wobec organu podatkowego.

Powyższe okoliczności, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, świadczą o tym, iż sytuacja finansowa Skarżącego jest trudna z uwagi na brak dochodów, jednak nie zagraża jego egzystencji, gdyż Skarżący jest na utrzymaniu żony. Jednakże okoliczności powstania zaległości nie noszą cech wyjątkowości i braku winy Skarżącego, a długotrwałość sporu podatkowego nie wynika z winy organów podatkowych, co mogłoby wskazywać na występowanie interesu publicznego, ale z wykorzystania przez Skarżącego swoich uprawnień w zakresie zaskarżania kolejnych decyzji i wyroków zapadających w sprawie wymiaru podatku. Powyższe okoliczności, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, nie wskazują na występowanie w sprawie ani ważnego interesu podatnika ani interesu publicznego. Ponadto według organu odwoławczego – jak wynika z prawomocnych wyroków Sądu Okręgowego w W. z dnia [...] sierpnia 2012 r. o sygn. akt [...] oraz Sądu Apelacyjnego w W. z dnia [...] czerwca 2014 r. o sygn. akt [...] - Skarżący dysponuje majątkiem, który może stanowić zabezpieczenie spłaty przedmiotowej zaległości podatkowej. W ocenie Dyrektora także argumenty podniesione przez Skarżącego w postępowaniu odwoławczym, a dotyczące sytuacji życiowej, nie wnoszą nowych dowodów, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy i nie stanowią o występowaniu przesłanek do umorzenia zaległości podatkowych Skarżącego.

W skardze Skarżący wniósł o uchylenie w całości powyższej decyzji, zarzucając naruszenie

1) art. 121 § 1, art. 122, art. 124, art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 O.p., poprzez nierozpoznanie i nieodniesienie się do wszystkich przedstawionych przez Skarżącego okoliczności oraz przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych odnośnie do istnienia interesu publicznego jako przesłanki umorzenia,

2) art. 67 § 1 pkt 3 O.p., przez nieuzasadnioną odmowę umorzenia zaległości podatkowej i odsetek, pomimo że przemawia za tym interes publiczny.

Skarżący wniósł ponadto o przeprowadzenie uzupełniających dowodów z dokumentów załączonych do skargi na okoliczność naruszeń prawa przez organy podatkowe w postępowaniach dotyczących podatku od towarów i usług Towarzystwa [...] S.A. za miesiące lipiec-grudzień 1995 r.

Według Skarżącego wniosek o umorzenie zaległego podatku, którego dotyczy zaskarżona decyzja, oparty jest wyłącznie na przesłance interesu publicznego. Okoliczności powstania przedmiotowego zobowiązania podatkowego oraz dokonany wymiar podatku stanowią tak rażącą obrazę sprawiedliwości i zaufania do Państwa i jego organów, że w interesie publicznym jest doprowadzenie do stanu zgodności. Zdaniem Skarżącego aktualnie - z uwagi na sytuację procesową - jest to możliwe jedynie przez rezygnację przez państwo z nieprawidłowo i niesłusznie określonego podatku czyli przez jego umorzenie.

Skarżący przedstawił szereg zarzutów odnoszących się do postępowania wymiarowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. i stwierdził, że stanowisko organu podatkowego według którego podnoszone przez Skarżącego okoliczności nie stanowiły uzasadnienia dla przyjęcia interesu publicznego przemawiającego za umorzeniem zaległości podatkowej, było nieprawidłowe i stanowi o naruszeniu art. 67 a § 1 pkt 3 O.p. Podkreślił, że gdyby nie działania organów podatkowych, nie byłoby ani odsetek, ani podatku od nich. Pomijanie tej okoliczności przy rozpoznawaniu wniosku stanowi obrazę także art. 122, 124 oraz art. 210 § 1 pkt 6 O.p.

Zdaniem Skarżącego, jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, ograniczanie pojęcia interes publiczny tylko do obowiązku płacenia podatków (art. 84 Konstytucji RP) przeczyłoby istocie instytucji umorzenia, gdyż tak wąskie rozumienie takiego interesu prowadziłoby zawsze do odmowy umorzenia zaległego podatku. Tymczasem ustawodawca dopuszcza umorzenie zaległości podatkowej uzasadnione interesem publicznym, zatem interes ten nie jest wówczas rozumiany jako interes fiskalny. Ponadto z treści art. 67 a § 1 O.p., nie wynika, aby udzielenie ulgi ograniczone było do sytuacji gdy decyzyjny wymiar podatku, tj. prawidłowość rozstrzygnięcia merytorycznego w sprawie nie jest kwestionowana. Jest to zdaniem Skarżącego wyłącznie nieuprawniona wykładnia zawężająca tego przepisu.

Skarżący zarzucił ponadto organowi podatkowemu brak odniesienia się do okoliczność wydania wyroku sądu powszechnego w de facto tej samej sprawie (od strony faktycznej), gdzie sąd dla oceny popełnienia czynu zabronionego ustalił, że w ogóle nie było zobowiązania podatkowego. W sprawie są zatem sprzeczne stanowiska: z jednej strony organów podatkowych i NSA (z zastrzeżeniem, że ten ostatni sąd nie rozstrzygnął kwestii od strony merytorycznej z powodu specyficznej - błędnej oceny odnośnie do zakresu swojego związania poprzednim swoim wyrokiem) oraz sądu powszechnego z drugiej. Nieodniesienie się do tego stanowi o rażącym naruszeniu art.122 i art.124 O.p.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Zarzuty skargi uznał za niezasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest bezzasadna.

Zgodnie z art. 67a § 1 O.p. organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może odroczyć termin płatności podatku, rozłożyć zapłatę podatku na raty, odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a, umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

W przedmiotowej sprawie o ulgę wnioskował podatnik, jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej.

Złożenie wniosku o udzielenie ulgi wszczyna postępowanie w tej sprawie. W pierwszym rzędzie organ podatkowy powinien sprawdzić, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym, o których mowa w art. 168 O.p. Następnie winien ustalić, czy za przyznaniem ulgi przemawia "ważny interes podatnika" lub interes publiczny", czyli wskazane ustawowe przesłanki; wystąpienie jednej z tych przesłanek jest obligatoryjne, aby rozważać przyznanie wnioskowanej ulgi. W razie stwierdzenia przez organ podatkowy w postępowaniu, że nie ma podstaw do udzielenia ulgi, ponieważ nie przemawia za tym "ważny interes podatnika" lub "interes publiczny", organ nie rozważa, czy ulga może być przyznana przedsiębiorcy na gruncie regulacji o pomocy publicznej.

W niniejszej sprawie organy obu instancji uznały, że nie występuje przesłanka "ważnego interesu podatnika" ani też "interesu publicznego". Wniosek strony wszczynający postępowanie w tym zakresie jak i zarzuty podniesione w odwołaniu, dotyczyły zarówno ważnego interesu podatnika jak i interesu publicznego. Tym samym zarzut Strony podnoszony skardze, iż organ odwoławczy w sposób nieuzasadniony przedłużał postępowanie i działał ze zwłoką, zamiast rozstrzygnąć sprawę merytorycznie w pozytywny sposób poprzez umorzenie zaległego podatku wraz z odsetkami za zwłokę z uwagi na występujący interes publiczny, jest nieuzasadniony.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem (por.m.in. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2012 r., II FSK 1652/10, LEX nr 1121075), sądowa kontrola legalności decyzji uznaniowych, a do takich należy zaskarżona decyzja, podlega ograniczonej kontroli sądu administracyjnego, który nie jest organem trzeciej instancji w postępowaniu administracyjnym i nie może poddawać ocenie, czy dokonany przez organ podatkowy wybór jest trafny. Oznacza to, że sąd nie jest uprawniony do badania merytorycznej zasadności decyzji administracyjnej. Uznaniowy charakter decyzji podejmowanych na podstawie art. 67a § 1 pkt 3 O.p. sprawia, że w postępowaniu przed sądem administracyjnym nie kontroluje się merytorycznej zasadności decyzji (wyrok WSA w Lublinie z dnia 30 stycznia 2013 r., I SA/Lu 944/12, LEX nr 1298349). Sąd administracyjny nie rozstrzyga o tym, czy zaległość podatkowa, odsetki za zwłokę winny zostać umorzone. Takie rozstrzygnięcie należy wyłącznie do organów administracyjnych. Natomiast zaskarżona decyzja "uznaniowa" podlega w pełnym zakresie badaniu co do jej zgodności z przepisami proceduralnymi, a więc do oceny, czy organ podatkowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy oraz czy wyciągnięte wnioski w zakresie merytorycznym mają swoje uzasadnienie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz czy dokonana ocena mieści się w ustalonych granicach zaś wyciągnięte wnioski są logiczne i poprawne. Uznanie administracyjne oznacza, że rozstrzygnięcie nie jest ściśle zdeterminowane obowiązującą normą prawną, ale ustawodawca do decyzji organu administracyjnego (podatkowego) pozostawił wybór jednego z możliwych sposobów rozstrzygnięcia. Uznanie administracyjne nie oznacza jednak dowolności rozstrzygnięcia, ponieważ organ zobowiązany jest wziąć pod uwagę ważny interes podatnika oraz interes publiczny.

Przesłankę interesu publicznego interpretuje się zazwyczaj jako dyrektywę postępowania nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy, sprawność działania aparatu państwowego, korektę błędnych decyzji itp. (B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki - Ordynacja podatkowa. Komentarz 2004, Oficyna Wydawnicza "Unimex", Wrocław 2004, str. 282). Przy jej ocenie należy również uwzględnić zasadność obciążenia państwa, a w rezultacie całego społeczeństwa kosztami udzielonej w ten sposób pomocy.

"Ważny interes podatnika", jest przesłanką związaną bezpośrednio z sytuacją określonej osoby. Musi on być na tyle istotny i wyjątkowy, aby jego pominięcie przyniosło dla tej osoby wyraźnie dostrzegalne negatywne skutki, przy czym nie można przesłanki tej utożsamiać wyłącznie z koniecznością wystąpienia nadzwyczajnych zdarzeń losowych. "Ważny interes podatnika" ocenia się, mając na uwadze kryteria zobiektywizowane, zgodne z powszechnie aprobowaną hierarchią wartości, w której wysoką rangę mają zdrowie i życie, a także możliwości zarobkowe w celu zdobycia środków utrzymania dla siebie i rodziny oraz zagrożenie egzystencji; "ważnego interesu podatnika" nie można utożsamiać z subiektywnym przekonaniem podatnika o potrzebie umorzenia zaległości podatkowej.

Przy badaniu wskazanych przesłanek trzeba brać również pod uwagę, że umorzenie zaległości jest w istocie całkowitą rezygnacją z podatku, jest zatem odstępstwem od konstytucyjnej zasady powszechności i równości opodatkowania. Skoro bowiem zasadą jest, aby zobowiązanie podatkowe zostało zrealizowane, to podatnik nie powinien być z niego pochopnie zwalniany.

Należy jednak podkreślić, że uznaniowy charakter decyzji nakłada na organy podatkowe obowiązek wnikliwego ustalenia stanu faktycznego oraz prawidłowej oceny zebranych dowodów. Kontrola legalności decyzji wydawanych w ramach tzw. uznania administracyjnego sprowadza się do oceny, czy organ podatkowy uwzględnił całokształt okoliczności faktycznych mających wskazywać na ważny interes podatnika lub interes publiczny oraz czy w ramach swego uznania nie naruszył on zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena, czy przesłanki umorzenia istnieją w konkretnej sprawie, może być dokonana tylko po wszechstronnym i wnikliwym rozważeniu całokształtu materiału dowodowego, a poprzedzać ją powinno wyczerpujące zebranie całego materiału dowodowego oraz dokładne wyjaśnienie okoliczności faktycznych. Obowiązki te bezpośrednio wynikają z treści art. 191, art. 187 § 1 i art. 122 O.p. Po uwzględnieniu całokształtu materiału dowodowego i po wyjaśnieniu wszystkich okoliczności faktycznych organ winien zatem jednoznacznie stwierdzić, czy zachodzą przesłanki wskazane w art. 67a § 1 pkt 3 O.p. (wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 marca 2013 r., I SA/Kr 1663/12, LEX nr 1305394).

W kontekście poczynionych wyżej uwag Sąd stwierdza, że organy podatkowe wywiązały się z ciążących na nich obowiązków i w sposób uprawniony uznały, że brak jest przesłanek do udzielenia skarżącemu wnioskowanej ulgi w postaci umorzenia zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r.

Z materiału dowodowego wynika, że skarżący domaga się umorzenia zaległości podatkowych przede wszystkich z uwagi na przyczynę powstania tych zaległości. W jego ocenie wniosek winien zostać uwzględniony, ponieważ w tej konkretnej wyjątkowej sprawie, umorzenie zaległości podatkowej jest środkiem doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem, ponieważ decyzje wymiarowe, pomimo ich prawomocności, są obiektywnie błędne, a sam wymiar podatku spowodowany przez organy podatkowe. W istocie Skarżący zwrócił się o umorzenie w całości zaległości podatkowej ciążącej na nim jako osobie fizycznej (błędnie określonej we wniosku jako zobowiązanie podatkowe) od otrzymanej przez wnioskodawcę kwoty 2,9 mln złotych, albowiem:

1) fakt zaległości w wypłacie dywidendy akcjonariuszowi był spowodowany wyłącznie przez organy podatkowe(T. Spółka Akcyjna posiadała na ten cel odpowiednie środki, które jednak bezprawnie i bezzasadnie zostały zajęte przez organy podatkowe,

2) oprocentowanie zaległej dywidendy stanowi wyłącznie rekompensatę dotyczącą utraty wartości przez jej kwotę nominalną -należna w 1998 i 1999 roku kwota 2,9 mln zł (dywidendy), wskutek inflacji nie przedstawiała w 2002 r. takie same wartości (była ona mniejsza), jak w momencie w którym Spółka powinna była i mogłaby dokonać jej wypłaty (gdyby nie niezgodne z prawem działania organów podatkowych).Zatem oprocentowanie dywidendy zaległej z powodu naruszeń prawa przez organy podatkowe stanowi w istocie rodzaj odszkodowania dla akcjonariusza za te sprzeczne z prawem działania.

Na poparcie tego stanowiska pełnomocnik strony, w trakcie postępowania przed organami podatkowymi, jak i przed sądem, przytacza szereg decyzji organów podatkowych oraz wyroków Sądów dotyczących T. Spółki, w której Skarżący był prezesem, nie zauważając, iż wniosek Strony wszczynający postępowanie w sprawie dotyczy umorzenia zaległości podatkowej M. I. jako osoby fizycznej, a nie spółki, w której był prezesem.

W ocenie Sądu stanowisko Strony, nie zostało poparte żadnymi dowodami. Ponadto subiektywna ocena Skarżącego, nie może być rozstrzygająca co do oceny bezprawności działań organów podatkowych oraz sądów administracyjnych .Zarówno organy podatkowe jak i sądy administracyjne orzekające w sprawach Skarżącego, związane są zapadłymi w sprawie prawomocnymi wyrokami sądów oraz ostatecznymi decyzjami organów podatkowych zgodnie z zasadą określoną w art.170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi(Dz. U z 2012 r.,poz.270 ) zwana dalej "p.p.s.a." oraz art.128 O.p. Zarówno prawomocne wyroki sądów jak i ostateczne decyzje administracyjne, podlegają wzruszeniu jedynie w trybach nadzwyczajnych określonych w p.p.s.a. oraz w przepisach O.p.

Natomiast wyrok Sądu Karnego powoływany przez Stronę dotyczy odpowiedzialności karnej skarbowej Strony, a nie legalności wydanych w sprawie decyzji wymiarowych czy też przesłanek z art.67a O.p. Wyrok ten nie zawiera również treści prezentowanych w skardze, w szczególności, iż Sąd Karny dla oceny popełnienia czynu zabronionego ustalił, że w ogóle nie było zobowiązania podatkowego. Na stronie 10 wyroku ( k- 70-77 akt podatkowych) Sąd jednoznacznie stwierdził, iż Skarżący dopuścił się popełnienia umyślnego wykroczenia skarbowego opisanego w art.56 § 3 kodeksu karnego skarbowego oraz że nastąpiło przedawnienie orzekania w sprawie. Dalsze rozważania w skardze w tym zakresie Sąd uważa za bezprzedmiotowe w postępowaniu o umorzenie zaległości podatkowej. Stanowisko organu odwoławczego co do wskazanego wyżej wyroku zawarte w zaskarżonej decyzji Sąd uznał za prawidłowe i wyczerpujące.

Reasumując Sąd uznał podnoszone w skardze zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania za niezasadne i na podstawie art.151 p.p.s.a oddalił skargę.