Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sylwester Golec, Sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędzia WSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Protokolant Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2009 r. sprawy ze skargi I. S.A. z siedzibą w P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2008 r., nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu zabezpieczenia w sposób nieograniczony 1) uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...] marca 2008 r. nr [...], 2) stwierdza, że uchylone postanowienia nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz I. S.A. z siedzibą w P. kwotę 340 zł (trzysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] czerwca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...] marca 2008 r. w przedmiocie przedłużenia terminu zabezpieczenia w sposób nieograniczony.

Z motywów postanowienia wynika, że pismem z dnia [...] grudnia 2007 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z wnioskiem o dokonanie przed wydaniem decyzji podatkowej zabezpieczenia na majątku Skarżącej – I. S.A. Decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. orzekł o zabezpieczeniu na majątku Skarżącej przyszłych zobowiązań w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 r. w przybliżonej kwocie 6.694.464 zł należności głównej oraz 5.445.568 zł odsetek ustalonych na dzień wydania decyzji. Na podstawie powyższej decyzji Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. wystawił zarządzenie zabezpieczenia z dnia [...] grudnia 2007 r., na podstawie którego Sąd Rejonowy w P. dokonał wpisu hipoteki przymusowej kaucyjnej na nieruchomości Skarżącej.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2008 r. wydanym na podstawie art. 159 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm., dalej: u.p.e.a.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. przedłużył termin dokonanego zabezpieczenia w sposób nieograniczony. Wskazał, że w dniu [...] marca 2008 r. otrzymał wniosek wierzyciela o przedłużenie terminu zabezpieczenia z uwagi na przedłużenie postępowania podatkowego. Dodał, iż w sprawie zostały spełnione warunki przedłużenia terminu do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, o których mowa w art. 159 § 2 u.p.e.a. Przedłużenie terminu nastąpiło bowiem na wniosek wierzyciela, wierzyciel wykazał uzasadnioną przyczynę braku wszczęcia postępowania egzekucyjnego, przedłużenie zabezpieczenia zostało dokonane w terminie jego trwania. Jednocześnie zaznaczył, że termin zabezpieczenia należności pieniężnych może być przedłużony bez ograniczenia.

W zażaleniu na powyższe postanowienie Skarżąca zarzuciła mu naruszenie art. 159 § 2 u.p.e.a. poprzez przedłużenie terminu zabezpieczenia pomimo nie istnienia uzasadnionych przyczyn, dla których postępowanie egzekucyjne nie mogło zostać wszczęte oraz naruszenie art. 124 w zw. z art. 107 § 3 w zw. z art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: K.p.a.) poprzez pominięcie uzasadnienia faktycznego w treści zaskarżonego postanowienia w zakresie ewentualnego istnienia uzasadnionych przyczyn skutkujących możliwością przedłużenia terminu zabezpieczenia. Wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz umorzenie postępowania w przedmiocie przedłużenia terminu zabezpieczenia.

W uzasadnieniu stwierdziła, że w zaskarżonym postanowieniu organ nie wskazał żadnej przyczyny, która uzasadniałaby przedłużenie terminu zabezpieczenia. Nie można bowiem za takowe uznać stwierdzenia a priori, iż przyczyna taka zachodzi. W konsekwencji nie jest też możliwe przyjęcie, że w sprawie została spełniona przesłanka "uzasadnionych przyczyn", o której mowa w art. 159 § 2 u.p.e.a.

Powyższe skutkuje również naruszeniem art. 124 § 2 w zw. z art. 107 § 3 K.p.a. Nie można bowiem uznać, że zaskarżone postanowienie zawiera wszystkie elementy uzasadnienia wskazane w tych przepisach. Organ egzekucyjny nie wskazał na żadne uzasadnione okoliczności faktyczne, dla których postępowanie egzekucyjne wobec Spółki nie zostało wszczęte, stąd też Skarżąca nie miała możliwości stwierdzenia, jakie są w opinii organu okoliczności faktyczne sprawy i jakich ustaleń organ dokonał.

Dodatkowo Strona stwierdziła, że w niniejszej sprawie istnieje zagrożenie, że przedłużające się postępowanie zabezpieczające, które ma charakter tymczasowy przekroczy rozpatrzenie sprawy przez organ podatkowy.

Utrzymując w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...] marca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. przytoczył brzmienie art. 155 oraz art. 159 § 1 i § 2 u.p.e.a. oraz stwierdził, iż na podstawie wynikającego z akt sprawy stanu faktycznego i prawnego nie ma podstaw do zmiany zaskarżonego postanowienia. Zostało ono bowiem wydane w ramach toczącego się postępowania w przedmiocie zabezpieczenia należności pieniężnych, z zachowaniem terminu określonego w art. 159 § 1 u.p.e.a. W treści postanowienia jako powód przedłużenia zabezpieczenia organ egzekucyjny wskazał na przedłużenie postępowania podatkowego, w związku z którym dokonano zabezpieczenia. Jest to uzasadnienie wystarczające do wykazania, że postępowanie egzekucyjne nie mogło być wszczęte. Warunkiem bowiem wszczęcia postępowania egzekucyjnego jest uprzednie wydanie decyzji ustalającej lub określającej zobowiązanie podatkowe, która na dzień wydania zaskarżonego postanowienia jeszcze nie istniała.

Na powyższe postanowienie Skarżąca złożyła skargę zarzucając mu naruszenie:

- art. 159 § 2 u.p.e.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przedłużeniu terminu zabezpieczenia pomimo istnienia uzasadnionych przyczyn, dla których postępowanie egzekucyjne nie mogło zostać wszczęte,

- art. 7, art. 77 § 1, art. 80 K.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a. poprzez ich niezastosowanie polegające na nie przeprowadzeniu postępowania dowodowego celem ewentualnego stwierdzenia, iż zachodzą uzasadnione przyczyny, dla których postępowanie egzekucyjne nie może być wszczęte i przyjęcie a priori, iż takie uzasadnione przyczyny zachodzą bez przeprowadzenia postępowania dowodowego;

- art. 124 § 2 w zw. z art. 107 § 3 w zw. z art. 126 K.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a. poprzez ich niezastosowanie polegające na przyjęciu, że przedłużenie terminu zabezpieczenia nie wymaga wskazania uzasadnionych przyczyn, dla których postępowanie egzekucyjne nie może być wszczęte i uznanie za wystarczające wskazanie jako ogólnej przyczyny przedłużenia zabezpieczenia "przedłużającego się postępowania podatkowego".

Wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia, ewentualnie o stwierdzenie jego nieważności.

W uzasadnieniu stwierdziła, że nie kwestionuje możliwości przedłużania terminu zabezpieczenia należności pieniężnych w sposób nieograniczony. W jej opinii jednakże termin ten powinien być skorelowany z terminem rozpatrzenia sprawy przez organ podatkowy i nie powinien być od niego dłuższy. Nie ma natomiast żadnych podstaw prawnych i faktycznych aby twierdzić, że postępowanie podatkowe względem Spółki będzie trwało w sposób nieograniczony czasowo. Nie wynika to również z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia. Ponadto literatura przedmiotu wskazując na możliwość przedłużenia terminu zabezpieczenia w sposób nieograniczony nie określa możliwości jednorazowego przedłużenia go na taki okres, a pozwala jedynie na stopniowe przedłużanie tego terminu w zależności od sposobu i ewentualnych trudności w prowadzonym postępowaniu podatkowym.

W opinii Skarżącej wydane w sprawie postanowienia nie zawierają należytego uzasadnienia. Ogólnikowe stwierdzenie Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż przedłuża on termin zabezpieczenia z uwagi na przedłużające się postępowanie podatkowe nie może być uznane za prawidłowe uzasadnienie postanowienia. Nie wskazano w nim również uzasadnionych przyczyn stanowiących podstawę podjętego rozstrzygnięcia.

Ogólne sformułowanie, którym posłużył się Naczelnik Urzędu Skarbowego, tj. "z uwagi na przedłużenie postępowania podatkowego", wskazuje, iż przedłużające się postępowanie podatkowe jest jedynie skutkiem spowodowanym przez określone przyczyny, a nie przyczyną samą w sobie. Użyte sformułowanie jest ponadto zwrotem niedookreślonym, z którego nie można wyprowadzać żadnych skutków prawnych. Uzasadnienie postanowienia w sposób w jaki dokonano tego w niniejszej sprawie nie budzi zaufania do organów administracji, nie przekonuje również Skarżącej o zgodności rozstrzygnięcia z prawem.

W opinii Skarżącej w sprawie nie istniały żadne przyczyny uzasadniające przedłużenie terminu zabezpieczenia. Ponadto organy nie przeprowadziły w tym zakresie żadnego postępowania dowodowego, które mogłoby wykazać istnienie tych przyczyn.

Podsumowując Skarżąca stwierdziła, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego nie wskazał żadnych uzasadnionych przyczyn przedłużenia terminu zabezpieczenia, a nadto nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego, które miałoby służyć ustaleniu, czy takie uzasadnione przyczyny w ogóle istniały. Uzasadnienie postanowienia ograniczyło się natomiast tylko i wyłącznie do podania ogólników bez odwołania się do konkretnych dowodów.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu. Stwierdził, że przedłużenie zabezpieczenia "w sposób nieograniczony" wcale nie oznacza, iż zabezpieczenie będzie trwać również po wydaniu decyzji określającej zobowiązanie podatkowe, ponieważ ostateczna granica trwania zabezpieczenia określona jest przepisem art. 154 § 4 u.p.e.a. Wskazał, iż postępowanie zabezpieczające przekształciło się już w niniejszej sprawie w postępowanie egzekucyjne.

Na rozprawie w dniu [...] marca 2008 r. pełnomocnik Skarżącej oświadczył, iż wydanie postanowienia o przedłużeniu terminu zabezpieczenia było wadliwe, albowiem zobowiązanie podatkowe za 2001 r. wygasło z dniem 31 grudnia 2007 r. wskutek przedawnienia. Potwierdza to w szczególności treść wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] grudnia 2008 r., w którym Sąd ten stwierdził, że wpis hipoteki kaucyjnej na zabezpieczenie zobowiązania podatkowego za 2001 r. był wadliwy od samego początku, gdyż zobowiązanie to przedawniło się z dniem 31 grudnia 2007 r. Hipoteka jako prawo akcesoryjne nie może istnieć bez wierzytelności, która zostaje zabezpieczona. Konsekwentnie należy zatem stwierdził, że nie było możliwe przedłużenie terminu zabezpieczenia, jeżeli nie istniało zobowiązanie objęte zabezpieczeniem. Do akt sprawy pełnomocnik Skarżącej złożył odpis wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] grudnia 2008 r. sygn. akt [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. orzekł o zabezpieczeniu na majątku Skarżącej przyszłych zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 r., natomiast postanowieniem z dnia [...]marca 2007 r. przedłużył termin zabezpieczenia "w sposób nieograniczony" na podstawie art. 159 § 2 u.p.e.a.

Zgodnie art. 159 § 1 u.p.e.a. organ egzekucyjny na żądanie zobowiązanego, z zastrzeżeniem § 2, uchyla zabezpieczenie, jeżeli wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie został zgłoszony w terminie 30 dni od dnia dokonania zabezpieczenia należności pieniężnej, a w terminie 3 miesięcy od dokonania zabezpieczenia w związku z wydaniem decyzji, o której mowa w art. 33a i 33b ustawy - Ordynacja podatkowa lub w art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Prawo celne, lub zabezpieczenia obowiązku o charakterze niepieniężnym. Natomiast § 2 art. 159 stanowi, iż termin określony w § 1 może być przez organ egzekucyjny przedłużony na wniosek wierzyciela, jeżeli z uzasadnionych przyczyn postępowanie egzekucyjne nie mogło być wszczęte, jednakże termin wszczęcia postępowania egzekucyjnego co do obowiązku o charakterze niepieniężnym może być przedłużony tylko o okres do trzech miesięcy.

Z przytoczonych przepisów wynika, że w przypadku takim jaki miał miejsce w niniejszej sprawie, tj. wydania decyzji o zabezpieczeniu przyszłych zobowiązań podatkowych, organ uchyla zabezpieczenie, na żądanie zobowiązanego, jeżeli w terminie 3 miesięcy od dokonania zabezpieczenia nie został zgłoszony wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, z tym że ów 3-miesięczny termin może być przedłużony na wniosek wierzyciela, jeżeli z uzasadnionych przyczyn postępowanie egzekucyjne nie mogło być wszczęte. Termin przedłużenia zabezpieczenia został określony tylko dla obowiązków o charakterze niepieniężnym (o okres do 3 miesięcy). Nie oznacza to jednak, zdaniem Sądu, iż zabezpieczenie obowiązków o charakterze pieniężnym organ może przedłużyć na czas nieograniczony.

Przede wszystkim należy wziąć pod uwagę, iż w § 2 art. 159 u.p.e.a. mowa jest o przedłużeniu terminu. Zgodnie zaś ze Słownikiem Języka Polskiego wyraz "przedłużyć" znaczy odraczać końcowy (podkr. Sądu) termin czegoś, ewentualnie sprawiać, że coś trwa dłużej, jest ważne dłużej (Słownik Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka t. II, Warszawa 1979, s. 965). Zważywszy na zakres znaczeniowy wyrazu "przedłużyć", wydaje się logiczne, iż przedłużenie oznacza przesunięcie w czasie ze wskazaniem nowego terminu. Natomiast użyte przez organ pierwszej instancji i zaakceptowane przez organ odwoławczy określenie "czas nieograniczony" oznacza raczej zniesienie terminu, a nie przedłużenie konkretnego terminu. Przedłużenie zabezpieczenia na czas nieograniczony oznacza równie dobrze "na zawsze".

Niezależnie od powyższego, zauważenia wymaga, że ustawodawca w § 2 omawianego przepisu zezwolił na przedłużenie terminu zabezpieczenia tylko wówczas, gdy z uzasadnionych przyczyn postępowanie egzekucyjne nie mogło być wszczęte. Zatem termin zabezpieczenia nie może być przedłużony na czas dłuższy niż trwanie owej uzasadnionej przyczyny jego przedłużenia. Inaczej mówiąc, ustąpienie przyczyny, dla której przedłużono zabezpieczenie jest terminem granicznym przedłużenia zabezpieczenia. Tak więc brak wskazania konkretnego czasokresu przedłużenia zabezpieczenia wcale nie oznacza, że granice czasowe przedłużenia zabezpieczenia nie zostały wskazane. Wobec tego nie można przyjąć, że ustawodawca dopuścił możliwość przedłużenia terminu zabezpieczenia na czas nieograniczony.

Podkreślenia wymaga, że owa uzasadniona przyczyna wyznacza nie tylko czas trwania zabezpieczenia, ale stanowi przesłankę, której wystąpienie warunkuje możliwość przedłużenia zabezpieczenia. Dlatego organ podatkowy przedłużając termin zabezpieczenia zobowiązany jest wykazać nie tylko istnienie przyczyny uniemożliwiającej wszczęcie postępowania egzekucyjnego, ale powinien wykazać, że jest to przyczyna uzasadniona, czyli oparta na obiektywnych podstawach (usprawiedliwiona).

W niniejszej sprawie organ podatkowy jako przyczynę przedłużenia terminu zabezpieczenia wskazał przedłużające się postępowanie podatkowe. Brak decyzji określającej zobowiązanie podatkowe rzeczywiście stoi na przeszkodzie we wszczęciu postępowania egzekucyjnego tyle, że sam fakt przedłużenia się postępowania podatkowego, niezależnie od powodu, dla którego postępowanie to przedłuża się, nie wyczerpuje znamion uzasadnionej przyczyny, o której mowa § 2 art. 159 u.p.e.a. Z pewnością opieszałość organu podatkowego stanowiąca przyczynę przedłużenia postępowania podatkowego nie może być kwalifikowana jako uzasadniona przyczyna przedłużenia terminu zabezpieczenia. W takim bowiem wypadku konsekwencje związane z działaniami organu, a raczej brakiem działań, zostałyby przerzucone na podatnika, który z przyczyn tkwiących po stronie organu przez dłuższy okres niż pierwotnie przewidziany, zostaje pozbawiony możliwości dysponowania swoim majątkiem. Dlatego nie wystarczy wskazać, jak uczyniły to organy w niniejszej sprawie, iż termin zabezpieczenia jest przedłużony ze względu na przedłużające się postępowanie podatkowe, lecz należy jeszcze wykazać, że przyczyna (przyczyny) przedłużającego się postępowania jest uzasadniona. Słuszne zatem są zarzuty skargi dotyczące nienależytego wyjaśnienia przyczyn przedłużenia terminu zabezpieczenia.

Argument Dyrektora Izby Skarbowej zbudowany na treści art. 154§ 4 u.p.e.a., podniesiony w odpowiedzi na skargę w celu wykazania, że zaskarżone postanowienie nie narusza prawa, działa przeciwko stanowisku organu. Przepis ten, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r., stanowił, iż zajęcie zabezpieczające przekształca się w zajęcie egzekucyjne z dniem wygaśnięcia decyzji, o której mowa w art. 33a i 33b ustawy - Ordynacja podatkowa lub w art. 61 ust. 3 ustawy - Prawo celne, pod warunkiem że organ ten wystawi tytuł wykonawczy nie później niż przed upływem 14 dni od dnia wygaśnięcia decyzji lub od dnia doręczenia upomnienia, jeżeli doręczenie to było wymagane. Słusznie wprawdzie Dyrektor Izby Skarbowej zauważył, że przepis ten wyznacza ostateczną granicę trwania zabezpieczenia dokonanego, tak jak w niniejszej sprawie w trakcie postępowania podatkowego, ale nie zauważył, iż zaskarżone postanowienie zostało wydane wbrew postanowieniom tego przepisu. Skoro bowiem ostateczna granica czasowa ww. zabezpieczenia została zakreślona przepisem prawa, tj. art. 154 § 4 u.p.e.a., to organ nie może przedłużyć terminu zabezpieczenia na czas nieograniczony, czyli wbrew postanowieniom przepisu prawa. Jeśli więc organ nie wywiódł istnienia bariery czasowej przedłużenia terminu zabezpieczenia z treści art. 159 § 2 u.p.e.a., to winien wziąć pod uwagę treść art. 154 § 4 tej ustawy, z którego bez żadnych wątpliwości wynika, że zastosowane w niniejszej sprawie zabezpieczenie nie może trwać, jak to określa organ, w sposób nieograniczony.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że organ w sposób nieuprawniony przedłużył termin zabezpieczenia na czas nieograniczony oraz że nienależycie uzasadnił przyczynę, dla której termin ten przedłużył. Zatem w tym zakresie Sąd uznał skargę za zasadną.

Sąd nie podziela natomiast przedstawionego na rozprawie stanowiska pełnomocnika Skarżącej, iż postanowienie o przedłużeniu terminu zabezpieczenia było wadliwe, ponieważ zobowiązanie podatkowe za 2001 r. wygasło z dniem 31 grudnia 2007 r. wskutek przedawnienia zobowiązania. Słuszność tego stanowiska pełnomocnik upatrywał w wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] grudnia 2008 r., w którym Sąd stwierdził, że wpis hipoteki kaucyjnej na zabezpieczenie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku za 2001 r. był wadliwy od samego początku, ponieważ zobowiązanie podatkowe przedawniło się z dniem 31 grudnia 2007 r.

Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z zasadą wynikająca z art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) – dalej powoływana jako "p.p.s.a.", sąd administracyjny orzeka na podstawie akt sprawy. Oznacza to, że sąd ten rozpatruje sprawę na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu (czynności). Zmiana stanu faktycznego lub prawnego, która nastąpiła po wydaniu zaskarżonego aktu (czynności) zasadniczo nie podlega uwzględnieniu. Sąd uwzględnia nowe fakty lub dowody, które istniały w dacie wydania decyzji lub postanowienia, a nie były znane organowi administracji publicznej, jeżeli zaskarżony akt zostały wydany z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania.

W niniejszej sprawie zarówno w dacie wydania postanowienia organu pierwszej instancji ([...] marca 2007 r.), jak i w dacie wydania zaskarżonego postanowienia (z dnia [...] czerwca 2008 r.) pozostawał w mocy dokonany przez Sąd Rejonowy w P. w dniu [...] stycznia 2008 r. wpis hipoteki przymusowej kaucyjnej ustanowionej na rzecz Skarbu Państwa - Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. na zabezpieczenie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2001 r. Wpis ten został dokonany wobec Skarżącej na podstawie wniosku organu podatkowego z dnia [...] grudnia 2007 r.

Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.) wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu. Zatem w rozpoznanej sprawie wpis hipoteki był skuteczny od dnia [...] grudnia 2007 r. Stosownie zaś do postanowień art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką lub zastawem skarbowym, jednakże po upływie terminu przedawnienia zobowiązania te mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu.

Jak wynika z powyższego, według stanu faktycznego i prawnego istniejącego na dzień wydania zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia organu pierwszej instancji zobowiązanie podatkowe za 2001 r. nie uległo przedawnieniu. Wobec tego przeszkodą w przedłużeniu terminu zabezpieczenia nie mogło być przedawnienie ww. zobowiązania podatkowego.

Poza tym w dacie wydawania zaskarżonego postanowienia nie istniał przedłożony na rozprawie wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] grudnia 2008 r., nie wystąpiła więc przesłanka wznowienia postępowania, o której mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Wyrok ten nie jest bowiem nowym dowodem, który istniał w dacie wydania zaskarżonego postanowienia. Poza tym wyrok ten nie jest opatrzony klauzulą prawomocności, więc powoływanie się nań nie może być skuteczne do czasu jego uprawomocnienia się.

W tej sytuacji Sąd nie stwierdził, aby zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania.

Ponownie rozpatrując niniejszą sprawę organ podatkowy, zgodnie z treścią art. 153 p.p.s.a., zobowiązany jest uwzględnić stanowisko Sądu wyrażone w tej sprawie.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku, art. 152 i art. 200 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.