Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia del. NSA Jerzy Stankowski po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "X" w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 grudnia 2021 r. sygn. akt II SA/Lu 732/21 w sprawie ze skargi Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "X" w [...] na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 16 lipca 2021r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia potwierdzającego samodzielność lokalu oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, wyrokiem z 21 grudnia 2021 r., sygn. akt II SA/Lu 732/21, oddalił skargę Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "X" w [...] na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 16 lipca 2021 r., nr [...]w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia potwierdzającego samodzielność lokalu.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wnioskiem z dnia 19 marca 2021 r. Własnościowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "X" w [...] wystąpiła do Prezydenta Miasta Lublin o wydanie zaświadczenia o samodzielności lokalu użytkowego (usługowego) nr [...] w budynku przy ul. [...][...] w [...]. Do wniosku dołączono kopię decyzji z dnia 28 września 2000 r., znak: [...], udzielającej pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami nr C-ll w zespole zabudowy mieszkalno-usługowej przy ul. [...] w [...], mapę ewidencyjną z zaznaczeniem położenia lokalu w obrębie budynku, fragment rzutu kondygnacji -1 w budynku przy ul. [...][...] w [...], z oznaczeniem granic lokalu nr [...] oraz zestawienie pomieszczeń wchodzących w skład lokalu i ich powierzchni użytkowej. Z ustaleń postępowania wynikało, że lokal składa się z dwóch pomieszczeń usługowych, zaplecza gospodarczego oraz łazienki z WC o łącznej powierzchni użytkowej 72,1 m². Z uwagi na ujawnione nieprawidłowości we wniosku oraz przedłożonej dokumentacji, zobowiązano wnioskodawcę do: wykazania interesu prawnego, który uzasadnia wniosek, w świetle wydanego dla wnioskodawcy zaświadczenia w tym samym zakresie w dniu 5 września 2007 r., znak: [...]; przedłożenia kopii wyroku jaki zapadł w sprawie dotyczącej ww. lokalu w Sądzie Okręgowym w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w dniu 29 stycznia 2020 r., sygn. akt II Ca 615/18 wraz z jego uzasadnieniem; określenia rodzaju/nazwy opracowania dołączonego do wniosku o wydanie zaświadczenia oraz daty z jaką nastąpiło potwierdzenie przez inż. Jana Pawłowskiego aktualności stanu faktycznego lokalu, z treścią zamieszczoną w opracowaniu; wyjaśnienia niezgodności powierzchni użytkowej lokalu nr [...], określonej w dokumentacji dołączonej do wniosku o wydanie zaświadczenia, z powierzchnią lokalu potwierdzoną zaświadczeniem o samodzielności z dnia 5 września 2007 r. Zgodnie z księgą wieczystą nr [...] prowadzoną dla spółdzielczego własnościowego lokalu nr [...] oraz dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy dot. wydanego w 2007 r. zaświadczenia o jego samodzielności, powierzchnia użytkowa lokalu wynosi 69,30 m². Tymczasem zestawienie pomieszczeń dołączone do wniosku wskazuje powierzchnię lokalu wynoszącą 72,10 m².

Postanowieniem z dnia 21 maja 2021 r. znak [...] Prezydent Miasta Lublin odmówił Spółdzielni wydania zaświadczenia stwierdzającego samodzielność objętego wnioskiem lokalu. W uzasadnieniu powyższego postanowienia organ wskazał, że zwiększenie powierzchni użytkowej lokalu prowadzi do zmiany wielkości udziałów w nieruchomości wspólnej i należy do katalogu czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu. Natomiast do podjęcia przez zarząd spółdzielni czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi spółdzielni pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej. Organ stwierdził, że Spółdzielnia nie wyjaśniła w sposób nie budzący wątpliwości powodów zwiększenia dotychczasowej powierzchni użytkowej lokalu nr [...] i nie przedłożyła w tym zakresie żadnych dokumentów. Nie można przy tym, zdaniem organu, przyjąć za wiarygodne wyjaśnienie, zgodnie z którym powierzchnię użytkową lokalu określono na podstawie pomiaru przeprowadzonego przez biegłego sądowego, z której wynika, że oględzinami i pomiarami objęte było wyłącznie jedno pomieszczenie lokalu nr [...] o powierzchni 52,76 m², natomiast powierzchnia pomieszczeń po drugiej stronie korytarza - 20,01 m² została ustalona na podstawie dokumentacji projektowo - wykonawczej, ze względu na brak udostępnienia pomieszczeń do pomiarów. Organ uznał, że przedłożona kopia rzutu kondygnacji potwierdzona za zgodność ze stanem aktualnym lokalu jest nieczytelna i uniemożliwia ustalenie rodzaju (nazwy) opracowania graficznego oraz jego autora, a także istotnych dla określenia powierzchni użytkowej lokalu wymiarów pomieszczeń. Organ wskazał, iż wnioskodawca nie przedstawił również wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w dniu 29 stycznia 2020 r., sygn. akt II Ca 615/18, jaki został wydany w sprawie dotyczącej lokalu nr [...], do czego był zobowiązany w wezwaniu. Natomiast z uzasadnienia decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Lublinie z dnia 8 marca 2021 r., znak: [...], który przywołuje ww. orzeczenie Sądu Okręgowego w Lublinie, pośrednio wynika, że zawiera on istotne informacje i ustalenia w zakresie lokalu i jego powierzchni. Organ wyjaśnił, że pomimo, iż organ I instancji wydał zaświadczenie stwierdzające samodzielność lokalu usługowego nr [...] w budynku mieszkalnym przy ul. [...][...] w [...] w dniu 5 września 2007 r., to jednak należy mieć na uwadze, że z racji ponownego złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia o samodzielności lokalu nr [...], zachodzi konieczność ustalenia przesłanek samodzielności lokalu na postawie obecnie obowiązującego prawa. Regulacja wprowadzona w art. 2 ust. 1a w związku z nowelizacją ustawy o samodzielności lokali stanowi o konieczności uwzględnienia w procesie ustanawiania samodzielności lokali rozstrzygnięć planistyczno - budowlanych. Ponadto organ wyjaśnił, że nie może pominąć okoliczności, że uruchomione zostało postępowanie w sprawie zmiany sposobu użytkowania pomieszczeń piwnicznych na lokal użytkowy nr [...]. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Lublinie decyzją z dnia 8 marca 2021 r., znak: [...], umorzył postępowanie, skarżąca w dniu 21 kwietnia 2021 r. wniosła odwołanie od tej decyzji do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Ostateczny wynik prowadzonego przed organami nadzoru budowlanego postępowania określi charakter faktyczny i prawny użytkowania ww. lokalu. Organ zobowiązany do wydania zaświadczenia posiadając tą wiedzę, nie może tej okoliczności w swojej ocenie pominąć, mając na względzie przede wszystkim skutki wydania takiego zaświadczenia i nałożony art. 6 k.p.a. obowiązek do działania na podstawie i w granicach prawa. Wydanie zaświadczenia o samodzielności lokalu usługowego nr [...] w tych okolicznościach naruszałoby, zdaniem organu, art. 2 ust. 1a ustawy o własności lokali.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie, postanowieniem z dnia 16 lipca 2021 r., po rozpatrzeniu zażalenia Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "X", utrzymało w mocy ww. postanowienie Prezydent Miasta Lublin. Organ odwoławczy wyjaśnił, że skoro decyzją z dnia 28 września 2000 r. udzielono pozwolenia na użytkowanie w/w budynku, to wymóg art. 2 ust. 1a ustawy ma w niniejszym przypadku zastosowanie. Ocenie podlega zatem zgodność z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo treścią decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu albo uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji mieszkaniowej oraz zgodnie z pozwoleniem na budowę albo skutecznie dokonanym zgłoszeniem, i zgodnie z pozwoleniem na użytkowanie albo skutecznie dokonanym zawiadomieniem o zakończeniu budowy. Organ wskazał, że w sprawie lokalu nr [...] toczy się obecnie przed organem nadzoru budowlanego postępowanie administracyjne w przedmiocie zgodności jego użytkowania z wydanym pozwoleniem na budowę. Co oznacza, że do czasu zakończenia w/w postępowania, w którym określony zostanie charakter prawny lokalu i legalność jego obecnego użytkowania, wydanie zaświadczenia nie jest możliwe. Może to nastąpić dopiero po ostatecznym załatwieniu sprawy w w/w przedmiocie. Ponadto organ stwierdził, że na rzucie kondygnacji -1 budynku położonego w [...] przy ul. [...][...], przedłożonym przez skarżącą, wprawdzie zaznaczony został przedmiotowy lokal, jednakże rzut ten, w tym jego opis (legenda) jest zupełnie nieczytelny (niewyraźny, rozmazany, w zbyt malej skali). Nie można na jego podstawie ustalić kto jest jego autorem (na rzucie widnieje jedynie podpis i pieczęć osoby świadczącej o zgodności z aktualnym stanem lokalu, nie zaś wskazanie autora opracowania i jego uprawnień), jaki to rodzaj opracowania oraz jaka jest powierzchnia (wymiary) przedmiotowego lokalu składającego się z dwóch pomieszczeń. Przy czym z akt sprawy nie wynika, aby nie istniała dokumentacja techniczna budynku (rzuty), na której stosowne zaznaczenia winny zostać naniesione, co wymagałoby dokonania zaznaczeń stosownie do art. 2 ust. 6 ustawy. Organ zaznaczył, że to po stronie wnioskodawcy leży obowiązek sporządzenia i przedłożenia odpowiedniej dokumentacji, w oparciu o którą organ administracji będzie mógł procedować. Jeżeli dokumentacji takiej brak bądź jest ona wadliwa, to nie można oczekiwać, że na jej podstawie wydane zostanie zaświadczenia. Nadto, organ wyjaśnił, że w sprawie niniejszej należy zwrócić uwagę na rozbieżność co do powierzchni lokalu nr [...], która nie została w odpowiedni sposób wyjaśniona przez skarżącą. Samo natomiast powołanie się na zmianę powierzchni spowodowaną przebudową lokalu (wyliczoną następnie przez biegłego sądowego na podstawie obmiaru tylko jednego z pomieszczeń wchodzących w skład lokalu nr [...] - drugie pomieszczenie w ogóle nie zostało obmierzone), bez wykonania ponownego obmiaru całego lokalu - obu pomieszczeń, jest niewystarczająca dla przyjęcia podanej przez wnioskodawcę wartości i wydania na tej podstawie żądanego zaświadczenia, na podstawie którego będzie można dokonać przeniesienia własności nieruchomości lokalowej i dokonać stosownych (odpowiadających treści zaświadczenia) wpisów w księdze wieczystej oraz ewidencji gruntów i budynków.

Skargą Spółdzielnia zaskarżyła powyższe postanowienie, zarzucając mu naruszenie: art 217 § 1 i 2 k.p.a.; art. 7, art. 77 § 1, art. 78 § 1 i art. 80 k.p.a.; art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, w uzasadnieniu przywołanego na wstępie wyroku oddalającego skargę stwierdził, iż jest ona niezasadna. Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie organ administracji nie naruszył reguł wynikających z przepisów art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. Organ zebrał i rozważył wyczerpująco materiał dowodowy konieczny do rozstrzygnięcia sprawy. W takim też zakresie ustalił stan faktyczny i wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy. Organ nie naruszył także dyspozycji art. 6 k.p.a. Zasada legalizmu (praworządności) oznacza, że organ musi działać na podstawie i w granicach prawa. W sprawie organ działał na podstawie przepisów obowiązującego prawa. Sąd podkreślił, że formalnoprawną podstawę wydania tego rodzaju zaświadczeń stanowi art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1048, dalej: u.w.l.), w myśl którego spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 1a-2, stwierdza starosta w formie zaświadczenia. Analiza przywołanych wyżej przepisów prowadzi do wniosku, że zaświadczenie, o którym mowa w art. 2 ust. 3 ustawy może zostać wydane tylko wtedy, gdy lokal spełnia wymogi samodzielności, w tym także te odnoszące się do prawnych przesłanek samodzielności. Ze względu na okoliczność, iż wydanie zaświadczenia o samodzielności lokalu stanowi przesłankę warunkującą powstanie w przyszłości odrębnej nieruchomości lokalowej, a przy tym merytoryczna treść tego zaświadczenia nie podlega weryfikacji przez notariusza czy sąd wieczystoksięgowy, ustalenia w zakresie samodzielności lokalu muszą być dokonywane w sposób szczególnie wnikliwy. Odrębna własność lokalu stanowi kategorię prawną, a nie konstrukcję materialno-techniczną. Z oczywistych względów zaświadczenie jest jedynie pierwszym etapem do rozstrzygnięcia kwestii prawnej, tj. ustanowienia odrębnej własności lokalu, jednakże zakres ustaleń niezbędnych do wydania takiego zaświadczenia w sposób jednoznaczny określono w ustawie i nie ogranicza się ono jedynie do technicznych przesłanek samodzielności. Niezbędnym jest zatem badanie przez organ wymogów formalno-prawnych w celu stwierdzenia zaświadczenia o samodzielności lokalu. W konsekwencji, zdaniem Sądu, wydanie zaświadczenia wymaga zatem weryfikacji z jednej strony przesłanek "technicznych" samodzielności lokalu (art. 2 ust. 2 u.w.l.), z drugiej – weryfikacji zgodności z wymogami prawno-budowlanymi (art. 2 ust. 1a u.w.l.).

Przenosząc te uwagi na grunt rozpatrywanej sprawy Sąd stwierdził, że niezasadna jest argumentacja pełnomocnika skarżącej sprowadzająca się do naruszenia art. 2 ust. 2 u.w.l., poprzez pominięcie i niezastosowanie tego przepisu, jako samoistnej przesłanki samodzielności przedmiotowego lokalu. Jedną z przesłanek samodzielności lokalu na gruncie przepisów u.w.l. jest jego wydzielenie trwałymi ścianami w obrębie budynku. Co do realiów niniejszej sprawy, oczywiście przesłanka ta została spełniona, a organy zarówno I jak i II instancji nie wnosiły w tym względzie uwag, czy też nie opierały swoich rozstrzygnięć o niewyczerpanie tej przesłanki. Nie mniej jednak nie jest to okoliczność, która byłaby wystarczająca do uznania, że zachodzą przesłanki do wydania wnioskowanego zaświadczenia. Kluczowe jest w ocenie Sądu spełnienie wymagań formalno-prawnych, o czym w szczególności przesądza wprost treść art. 2 ust. 3 u.w.l., który stanowi, że w postępowaniu w sprawie wydania zaświadczenia starosta bada spełnienie wymagań wynikających z ust. 1a do 2 tego przepisu, a zatem zarówno wymagań odnoszących się do technicznej samodzielności lokalu (ust. 2), jak również wymagań dotyczących zgodności z wymogami prawno-budowlanymi (ust. 1a). W szczególności starosta ma zdaniem Sądu zweryfikować zgodność wyodrębnienia lokalu z przepisami w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego, a także z aktami wydawanymi w ramach procesu budowlanego, określonymi w art. 2 ust. 1a u.w.l. Możliwość odstąpienia od badania tych warunków zawiera art. 2 ust. 1b, stanowiący wyjątek. Zgodnie z tym przepisem, jedynie gdy budynek istniał przed 1 stycznia 1995 r. lub powstał na podstawie pozwolenia na budowę wydanego przed tą datą - to wówczas nie stosuje się art. 2 ust. 1a, a w innych przypadkach wymóg art. 2 ust. 1a ma zastosowanie i podlega badaniu w toku postępowania. Budynek, w którym znajduje się przedmiotowy lokal został zrealizowany na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 24 marca 1999 r. Zdaniem Sądu oznacza to konieczność badania warunków określonych w art. 2 ust. 1a u.w.l., które to w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione. Analiza tego przepisu prowadzi bowiem do konkluzji, że uzyskanie pozwolenia na użytkowanie lokalu jest jedną z przesłanek niezbędnych do wydania zaświadczenia. Sąd wyjaśnił, że przystąpienie do użytkowania wykonanego na podstawie ww. pozwolenia na budowę budynku nastąpiło na podstawie decyzji 28 września 2000 r., znak [...]. Tym samym potwierdza to jedynie wymóg zastosowania przepisu art. 2 ust. 1a u.w.l. Oznacza to, że organ dla wydania wnioskowanego zaświadczenia musi dysponować pełną kompleksową dokumentacją, o której mowa w tym przepisie. Z akt sprawy wynika jednak, że pomimo, iż w dniu 5 września 2007 r., zostało wydane zaświadczenie potwierdzające samodzielność przedmiotowego lokalu, to na skutek przebudowy (po dacie oddania budynku do użytkowania) skarżąca wystąpiła o zmianę sposobu użytkowania przedmiotowego lokalu. Aktualnie toczy się przed organem nadzoru budowlanego postępowanie administracyjne w przedmiocie zgodności jego użytkowania z wydanym pozwoleniem na budowę.

W ocenie Sądu ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że nastąpiło przekształcenie pomieszczeń technicznych (warsztatu konserwatorskiego) w lokal do świadczenia usług salonu kosmetyczno-fryzjerskiego. Pierwotnie pomieszczenia składające się na lokal nr [...] zaprojektowane zostały jako pomieszczenia techniczne, a następnie w 2019 r. jako warsztat konserwatorski dla Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej "Y". W chwil wydania decyzji z dnia 28 września 2000 r. o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie budynku lokal ten miał więc ustalone inne przeznaczenie niż realizowane obecnie. Zmiana sposobu użytkowania przedmiotowego lokalu na lokal użytkowy ma w ocenie Sądu fundamentalne znaczenie już z tego powodu, że zmienia to warunki bezpieczeństwa pożarowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne. Przede wszystkim jednak jest to zmiana sposobu użytkowania w rozumieniu art. 71 ust. 1 Prawa budowlanego. Skoro bezsprzecznie nastąpiła zmiana sposobu użytkowania lokalu, wymaga to weryfikacji zgodności tej zmiany z wymogami zarówno formalnymi (pozwolenie lub zgłoszenie), jak i materialnymi (m.in. zgodność z planem miejscowym, z warunkami technicznymi). Kwestie te są jednak poza zakresem kontroli rozpoznawanej sprawy. Oczywisty zatem jest zdaniem Sądu brak aktualnego pozwolenia na użytkowanie tego lokalu, wobec czego nie oponuje również skarżąca. Oznacza to, że słusznie w sprawie organy uznały, że brak było podstaw do wydania żądanego w sprawie zaświadczenia, z uwagi na niespełnienie warunków określonych w art. 2 ust. 1a u.w.l. Niezasadnie zatem skarżąca podnosi, że podstawowym powodem niewydania zaświadczenia we wnioskowanym zakresie było nieuzupełnienie wniosku o dokumentację, do złożenia której wezwał skarżącą organ.

Należy zdaniem Sądu mieć na uwadze, że zaświadczenie wydawane przez organ zasadniczo jedynie potwierdza określony stan prawny lub faktyczny. Jest ono aktem wiedzy, a nie woli organu, nie zawiera w sobie elementu władztwa administracyjnego, nie jest nastawione na wywołanie skutków prawnych, nie ma też mieć charakteru interpretacyjnego (np. wykładni przepisów prawa). Zaświadczenie nie rozstrzyga żadnej sprawy administracyjnej, nie tworzy nowej ani nie zmienia zastanej sytuacji prawnej, nie kształtuje bezpośrednio stosunku prawnego. Poprzez wydane zaświadczenie organ potwierdza jedynie istnienie określonego stanu w oparciu o posiadane już dane, a postępowanie wyjaśniające, o jakim mowa w art. 218 § 2 k.p.a., spełnia jedynie rolę pomocniczą przy ustalaniu treści zaświadczenia. W niektórych jednak sprawach wydanie zaświadczenia wymaga zweryfikowania przesłanek materialnoprawnych, określonych w stosownych przepisach. W okolicznościach niniejszej sprawy, weryfikacja jakiej dokonał organ była w ocenie Sądu prawidłowa. Niezasadne jest zatem zdaniem tego Sądu stanowisko pełnomocnika kwestionujące zasadność wezwania skarżącej przez organ do wykazania interesu prawnego, uzasadniającego wniosek. Stosownie do treści art. 217 § 1 i 2 k.p.a. zaświadczenie wydaje się na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie w przypadku zaistnienia 2 przesłanek: jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa (art. 217 § 2 pkt 1) lub osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego (art. 217 § 2 pkt 2). Przesłanki te występują niezależnie od siebie, przy czym, jeśli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego nie wymaga przepis prawa, osoba ubiegająca się o wydanie zaświadczenia urzędowo potwierdzającego te fakty lub stan prawny musi wykazać swój interes prawny, aby takie potwierdzenie otrzymać.

Odnośnie zarzutów skargi odnoszących się do naruszenia wskazanych w niej przepisów procedury administracyjnej, Sąd nie uznał ich zasadności. Podniesiony zarzut błędnych ustaleń co do stanu faktycznego, nieuwzględnienia materiału dowodowego czy niedokonania w trybie odwoławczym zmiany oprotestowanego postanowienia, stanowią zdaniem Sądu konsekwencję odmiennej niż zakłada skarżąca oceny stanu faktycznego na gruncie przepisów prawa materialnego. Sąd wskazał, iż wiadomym jest, że ocena wniosku dotyczącego wydania zaświadczenia odbywa się w oparciu o rejestry czy dokumenty pozostające w dyspozycji organu. Przewidziana w art. 218 § 2 k.p.a. możliwość przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego na skutek złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia sprowadza się w istocie do zbadania okoliczności wynikających z posiadanych przez organ ewidencji, rejestrów i innych danych. W kontekście powyższego, należy w ocenie Sądu mieć na względzie, że art. 2 ust. 1a i art. 2 ust. 2 u.w.l. należy odczytywać łącznie. Jedynie więc lokale, które spełniają łącznie określone w obu tych przepisach przesłanki, mogą zostać uznane za lokale samodzielne. Tym samym lokal musi być samodzielny w sensie technicznym, ale równocześnie musi spełniać przesłanki z art. 2 ust. 1a ww. ustawy.

Sąd za nietrafny uznał zarzut dotyczący niezasadnego żądania od niej określenia rodzaju opracowania dołączonego do wniosku o wydanie zaświadczenia oraz potwierdzenia daty z jaką nastąpiło potwierdzenie przez uprawnioną osobę aktualności stanu faktycznego lokalu, jak również kwestionowanie wyliczeń powierzchni lokalu jakie zostały dokonane przez skarżącą i dołączone do wniosku. Z akt sprawy wynika, że załączona dokumentacja w postaci rzutu kondygnacji – 1 przedmiotowego lokalu jest nieczytelna, a więc ustalenia powierzchni na tej podstawie nie mogą być w pełni miarodajne. Nie ma też racji skarżąca, że organ ma dostęp do takiej dokumentacji, bowiem została złożona przy wniosku o udzielnie pozwolenia na użytkowanie w 2007r. Skoro obecnie toczy się postępowanie w sprawie udzielenia prawa do użytkowania lokalu, z uwagi na zmianę sposobu jego dotychczasowego użytkowania, to korzystanie z zasobów archiwalnych jest zupełnie bezcelowe. Tym bardziej, że zachodzi rozbieżność w zakresie powierzchni lokalu, pomiędzy tą ustaloną na podstawie przedłożonej do wniosku dokumentacji, a tą wynikającą w zapisów w księdze wieczystej, co trafnie wytknięto skarżącemu w uzasadnieniach decyzji organów obu instancji. Powyższe doprowadziłoby do procedowania na nieaktualnej już dokumentacji, a w konsekwencji skutkowało błędnymi ustaleniami.

W ocenie Sądu, zasadnym było wezwanie przez organ skarżącej do wykazania rodzaju/nazwy opracowania i daty, z jaką nastąpiło potwierdzenie aktualności stanu faktycznego lokalu z treścią zamieszczoną w opracowaniu. Powyższe dane są niepełne. Zajmując takie stanowisko Sąd nie kwestionuje czynności dokonanych przez uprawnioną osobę-co zarzuca skarżąca organowi, jednakże nieuzupełnienie tego opracowania w tak podstawowym zakresie (jak data jego sporządzenia i rodzaj), nie będzie pozwalało na włączenie go do materiału dowodowego sprawy. Tym bardziej, że z akt sprawy wynika, że już po dacie oddania budynku do użytkowania nastąpiła jego przebudowa. Ponadto, niekwestionowanym przez strony postępowania jest, że z opinii biegłego, oględzinami i pomiarami objęte było wyłącznie jedno pomieszczenie lokalu [...] o powierzchni 52,76 m². Powierzchnia pomieszczeń po drugiej stronie korytarza – 20, 01 m², została ustalona na podstawie dokumentacji projektowo-wykonawczej, ze względu na brak udostepnienia pomieszczeń do pomiarów.

W ocenie Sądu, mając na uwadze, że jeżeli doszło do zmian w obrębie budynku, to koniecznym jest przedłożenie takiej dokumentacji-rzutu kondygnacji budynku-na której takie zmiany będą zaktualizowane. Stosownie do art. 2 ust. 5 u.w.l. ww. dokumentacja stanowi, załącznik do aktu ustanawiającego odrębną własność lokalu, koniecznym jest zatem, aby bez żadnych wątpliwości potwierdzała to co zostało w tym akcie stwierdzone. Zaświadczenie o samodzielności lokali ma wiążące znaczenie dla organów ewidencyjnych (ewidencja gruntów i budynków) oraz podatkowych (podatki i opłaty stałe). Doniosłość prawna takiego zaświadczenia stanowi podstawę do sporządzenia aktu notarialnego np. sprzedaży lokalu, czy też ustanowienia odrębnej własności lokalu. Niedopuszczalnym zatem jest, aby dokumentacja, na podstawie której dokonano wydania takiego zaświadczenia wzbudzała jakiekolwiek wątpliwości w zakresie jej prawidłowości. Tym samym nie jest w ocenie Sądu zasadny zarzut dotyczący naruszenia art. 220 § 1 pkt 1, pkt 2 lit. a), b), c) i d) oraz art. 220 § 2 k.p.a., nie zachodzi bowiem, w okolicznościach rozpatrywanej sprawy, sytuacja, w której organ mógłby takie fakty ustalić z urzędu.

Wobec powyższych argumentów niezasadne są, w ocenie Sądu, podniesione w skardze zarzuty. Organy nie naruszyły art. 217 k.p.a., gdyż nie było możliwości wydania zaświadczenia zgodnie z żądaniem skarżącej. Stan faktyczny sprawy w zakresie niezbędnym do wydania rozstrzygnięcia został zdaniem Sądu ustalony prawidłowo, nie doszło do naruszenia zasad prawdy materialnej czy swobodnej oceny dowodów. Organy prawidłowo zastosowały również przepisy prawa materialnego – nie doszło do naruszenia art. 2 ust. 1a i ust. 2 u.w.l. Z tych względów Sąd oddalił skargę.

Skargą kasacyjną Własnościowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "X" w Lublinie zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając mu:

I. rażące naruszenie przepisów postępowania co mogło mieć wpływ na wynik sprawy:

- art 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) w zw. z art 6, art. 7 i art. 66a k.p.a. poprzez przyjęcie, iż nie nastąpiło uchybienie przepisom k.p.a. przez organ pierwszej i drugiej instancji orzekające w sprawie, w wyniku braku zaprowadzenia dla akt obowiązkowej metryki sprawy w sytuacji, gdy prowadziły szereg czynności, które obowiązkowo powinny być umieszczone w treści metryki sprawy a brak zaprowadzenia takiej metryki

spowodował utratę zaufania do rzetelności działania organu zgodnie z prawem;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. art. 75 § 1 k.p.a., art 77 § 1 i § 4 k.p.a., art 80 k.p.a. poprzez zaniechanie przez organ pierwszej instancji prawidłowego wykorzystania materiału dowodowego, jaki jest w posiadaniu organu w celu wyjaśnienia sprawy i ustalenia okoliczności istotnych dla wydania zaświadczenia, co spowodowało nieodtworzenie pełnego stanu faktycznego i prawnego na dzień wydania

postanowienia na skutek czego organ dokonał nieprawidłowej interpretacji prawa i odmówił wydania zaświadczenia;

- art 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. art. 124 § 1 i § 2 k.p.a. w wyniku zaniechania przez organ w uzasadnieniu rzetelnego odniesienia się do stanu faktycznego i prawnego, co spowodowało, iż organ wydał postanowienie odmowne, co nie zostało należycie uzasadnione, bowiem brak w uzasadnieniu konstatacji, iż tzw. lokal usługowy ma zgodnie z dokumentacją znajdującą się w posiadaniu organu stwierdzenie

samodzielności w postaci zaświadczenia z 2007 r. i układ pomieszczeń nie uległ zmianie a obecnie organ neguje własne ustalenia z 2007 r.;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. art. 140 k.p.a., art 10 § 1, art. 75 § 1, art.76 § 1, art.77 § 1 i art.80 k.p.a. k.p.a. poprzez uznanie, że organ drugiej instancji prawidłowo skontrolował przeprowadzone postępowanie pierwszoinstancyjne, które było w jego ocenie zgodne z wymogami k.p.a. pomimo braku ku temu podstaw, w sytuacji, gdy organ powielił wadliwą interpretację organu pierwszej instancji, nie dokonując własnych ustaleń w tym zakresie;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. w zw. art 217 § 2 pkt 1 k.p.a. poprzez nieskontrolowanie przez sąd, że organy administracji (I oraz II instancji) orzekają wg. stanu faktycznego i prawnego w sytuacji, gdy zaświadczenie wydaje się, gdy urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa, co powoduje, że w sposób nieuprawniony organ stosuje dowolnie operatory logiczne koniunkcję zamiast alternatywy, co ma wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. w zw. art 217 § 2 pkt 2 k.p.a. poprzez nieskontrolowanie przez sąd, że organy administracji (I oraz II instancji) orzekają wg. stanu faktycznego i prawnego w sytuacji, gdy zaświadczenie wydaje się, gdy urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa, co powoduje, że w sposób nieuprawniony organ stosuje dowolnie operatory logiczne koniunkcję zamiast alternatywy, co ma wpływ na treść rozstrzygnięcia;

II. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i przez niewłaściwe zastosowanie:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 2 ust. 1a ustawy o własności na skutek przyjęcia, że przesłanki ustanowienia odrębnej własności lokalu są konieczne dla stwierdzenia samodzielności lokalu, gdy tymczasem kwestia samodzielności jest jedynie jednym ze składowych elementów ustaleń obok ustaleń zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, treści pozwolenia na budowę (lub skutecznie dokonanego zgłoszenia) i dalej pozwolenia na budowę (albo dokonanego skutecznie zgłoszenia) i zgodnie z pozwoleniem na użytkowanie (albo skutecznie dokonanym zawiadomieniem o zakończeniu budowy), które rozpatrywane łącznie zmierzają do ustalenia przesłanek pozwalających na ustanowienie odrębnej własność;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit a p.p.s.a. w zw. z art.2 ust. 2 u.w.l. poprzez pominięcie i niezastosowanie jako samoistnej przesłanki i materialnoprawnej podstawy stwierdzenia samodzielności na skutek przyjęcia konieczność łącznego odczytywania przesłanek i wymagań z art 2 ust. 2 i art. 1a, zmierzających do ustalenia wymagań spełnienia odrębnej własności lokalu, co skutkowało odmową wydania zaświadczenia;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 2 ust. 3 u.w.l. poprzez przyjęcie, że organ w jednym zaświadczeniu stwierdza obligatoryjnie łączne występowanie przesłanek do wyodrębnienia prawa odrębnej własności co skutkuje wydaniem "zaświadczenia o samodzielności lokalu", zamiast "zaświadczenia o spełnianiu przesłanek do ustanowienia prawa odrębnej własności" w sytuacji, gdy tymczasem lokal spełnia przesłanki jako lokal samodzielny i takiego zaświadczenia o samodzielności nie uzyskuje.

Zdaniem skarżącej naruszenie powyższych przepisów postępowania miało istotny wpływ na wynik sprawy, na skutek pominięcia istotnych okoliczności stanu faktycznego i wybiórczego ustalenia stanu prawnego. Organ pominął okoliczności jakimi kierował się organ przy wydawaniu postanowienia, co zaaprobował sąd w wydanym wyroku.

Z uwagi na powyższe zarzuty w skardze kasacyjnej wniesiono o jej rozpoznanie na posiedzeniu niejawnym, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 182 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2023 r., poz. 259, dalej: p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. Ponieważ w rozpoznawanej sprawie skarżący wnosząc skargę kasacyjną zrzekł się rozprawy, a strona przeciwna, po doręczeniu odpisu tej skargi, nie zażądała przeprowadzenia rozprawy, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Stosownie do brzmienia art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, której podstawy zostały ujęte w art. 183 § 2 p.p.s.a., jak też podstawy odrzucenia skargi lub umorzenia postępowania przed sądem wojewódzkim (art. 189 p.p.s.a.). W rozpoznawanej sprawie nie występują te przesłanki, zatem Naczelny Sąd Administracyjny był związany zarzutami skargi kasacyjnej. Natomiast tak rozpoznania skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżąca podniosła zarówno zarzuty naruszenia zarówno przepisów postępowania jak i prawa materialnego. Przy tak skonstruowanej skardze kasacyjnej co do zasady odnieść się należy w pierwszej kolejności do zarzutów naruszenia przepisów postępowania.

Nie mogły odnieść zamierzonego skutku w okolicznościach przedmiotowej sprawy wskazane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 7, art. 10, art. 75 § 1, art. 76 § 1, art. 77 § 1 i 4, art. 80, art. 124 § 1 i 2 oraz art. 140 k.p.a. podniesione w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. Przede wszystkim zwrócenia uwagi wymaga, że autor skargi kasacyjnej poza ogólnymi stwierdzeniami w żaden sposób nie uzasadnił tych zarzutów. Uzasadnienie skargi kasacyjnej odnosi się bowiem wyłącznie do podniesionych w niej zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego. Poza tym nie można tracić z pola widzenia okoliczności, że postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia jest postępowaniem odrębnym od administracyjnego postępowania jurysdykcyjnego, które kończy się wydaniem decyzji (art. 1 pkt 1 i 4 k.p.a. w zw. z art. 104 i art. 217 k.p.a.). W postępowaniu tym organ nie rozstrzyga o prawach i obowiązkach strony, ale poświadcza fakty albo stan prawny wynikający z prowadzonej przez organ ewidencji, rejestrów bądź innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (art. 218 § 1 k.p.a.). Stąd też w postępowaniu w sprawie wydania zaświadczenia organ, co do zasady, nie prowadzi postępowania wyjaśniającego. Na zasadzie wyjątku dopuszczalne jest przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w koniecznym zakresie (art. 218 § 2 k.p.a.). Konieczne postępowanie wyjaśniające odnosić się może do zbadania okoliczności wynikających z posiadanych przez organ ewidencji, rejestrów i innych danych (por. wyrok NSA z 19 października 2022 r., I OSK 2085/19). Ponadto w realiach niniejszej sprawy stan faktyczny był w istocie bezsporny – skarżąca Spółdzielnia wystąpiła z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o samodzielności lokalu użytkowego (usługowego) nr [...] w budynku przy ul. [...][...] w [...] zrealizowanego na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę z 24 marca 1999 r. oraz co do którego wydano decyzję z dnia 28 września 2000 r. znak [...]o pozwoleniu na użytkowanie. Wniosek dotyczył lokalu, co do którego w dniu 5 września 2007 r. wydano zaświadczenie stwierdzające jego samodzielność (znak [...]). Zgodnie z księgą wieczystą prowadzoną dla tego lokalu oraz znajdującą się w aktach dokumentacją dotyczącą ww. zaświadczenia wynika, że jego powierzchnia użytkowa wynosi 69,30 m². Zestawienie powierzchni pomieszczeń dołączone do obecnie rozpoznawanego wniosku wskazywało natomiast powierzchnię lokalu wynoszącą 72,10 m². Ponadto z akt sprawy wynika, że po oddaniu przedmiotowego budynku do użytkowania, skarżąca wystąpiła o zmianę sposobu użytkowania objętego wnioskiem lokalu oraz że przed organem nadzoru budowlanego toczy się postępowanie administracyjne w przedmiocie zgodności jego użytkowania z wydanym pozwoleniem na budowę. Z materiału dowodowego wynika, że doszło do przekształcenia pomieszczeń technicznych (warsztatu konserwatorskiego) w lokal do świadczenia usług salonu kosmetyczno-konserwatorskiego. Ustaleń tych skarżąca Spółdzielnia skutecznie nie zakwestionowała.

Nie mógł ponadto odnieść zamierzonego skutku podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 6, art. 7 i art. 66a k.p.a. Akta administracyjne zostały przygotowane przez organ administracyjny w sposób wystarczający na swobodne poruszanie się po materiale dowodowym i nie są one nieuporządkowane. Karty akt administracyjnych zostały ponumerowane. Zarzut przekazania Sądowi pierwszej instancji nieuporządkowanych akt administracyjnych tylko wówczas mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyby strona skarżąca kasacyjnie wykazała wadliwe ustalenie stanu faktycznego sprawy wynikające jedynie z samego faktu nieuporządkowania akt administracyjnych. Skoro w tej sprawie akta administracyjne nie są nieuporządkowane, a strona skarżąca kasacyjnie także nie wykazała wpływu na treść zaskarżonego wyroku tak przekazanych akt administracyjnych, to zarzut ten nie może być uznany za zasadny. Zarzucając nieuporządkowanie akt administracyjnych nie można skutecznie polemizować z ustaleniami stanu faktycznego opartymi na zgromadzonym materialne dowodowym.

Bezzasadne okazały się także podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego – art. 2 ust. 1 a, art. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali a także ściśle z nimi związane zarzuty naruszenia art. 217 § 2 pkt 1 i 2 k.p.a. Wbrew bowiem stanowisku Spółdzielni, Sąd pierwszej instancji kierował się właściwym rozumieniem tych przepisów przy ocenie stanu faktycznego przedmiotowej sprawy i zasadnie oddalił przedmiotową skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 16 lipca 2021 r., nr [...].

Stosownie do treści powyższych przepisów, ustanowienie odrębnej własności samodzielnego lokalu następuje zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo treścią decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu albo uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji mieszkaniowej oraz zgodnie z pozwoleniem na budowę albo skutecznie dokonanym zgłoszeniem, i zgodnie z pozwoleniem na użytkowanie albo skutecznie dokonanym zawiadomieniem o zakończeniu budowy (art. 2 ust. 1b ustawy o własności lokali). Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne (art. 2 ust. 2 ww. ustawy). Spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 1a-2, stwierdza starosta w formie zaświadczenia (art. 2 ust. 3 ww. ustawy). Organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie; zaświadczenie wydaje się, jeżeli osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego (art. 217 § 1 i § 2 pkt 2 k.p.a.).

Zdaniem skarżącej, rozpoznając jej wniosek o wydanie zaświadczenia o samodzielności lokalu użytkowego (usługowego) nr [...] w budynku przy ul. [...][...] w [...] organ powinien ograniczyć się wyłącznie do kwestii technicznych uznania tego lokalu za samodzielny (art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali) i nie powinien badać kwestii odnoszących się do wymogów prawno-budowlanych (art. 2 ust. 1a ww. ustawy). Sąd pierwszej instancji stanął natomiast na stanowisku, że art. 2 ust. 1a i art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali należy odczytywać łącznie. Stwierdził, że jedynie lokale, które spełniają łącznie określone w obu tych przepisach przesłanki mogą zostać uznane za lokale samodzielne. Z powyższym stanowiskiem Sądu pierwszej instancji należy się w pełni zgodzić.

Wbrew twierdzeniom skarżącej słusznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę na fakt, że przedmiotowe zaświadczenie jest jedynie pierwszym etapem do ustanowienia odrębnej własności lokalu, a zakres ustaleń niezbędnych do wydania takiego zaświadczenia w sposób jednoznaczny określono w ustawie i nie ogranicza się on jedynie do technicznych przesłanek samodzielności lokalu. Stanowisko to znajduje oparcie w ukształtowanej linii orzeczniczej, zgodnie z którą jedynie lokale, które spełniają łącznie przesłanki określone w przepisach art. 2 ust. 1a i ust. 2 ustawy o własności lokali mogą zostać uznane za samodzielne. Tym samym dla wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu koniecznie jest zweryfikowanie nie tylko, czy dany lokal spełnia warunki samodzielnego lokalu w znaczeniu technicznym i funkcjonalnym, ale także w sensie prawnym (por. wyroki NSA: z dnia 23 czerwca 2020r. sygn. akt II 3778/19; z dnia 14 maja 2019 r. sygn. akt II OSK 3432/28, II OSK 3435/18).

Również w piśmiennictwie wyrażany jest pogląd wskazujący na to, iż w aktualnym stanie prawnym zaświadczenie o samodzielności lokalu automatycznie potwierdza spełnienie przesłanek z art. 2 ust. 1a i art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali. Taki bowiem wniosek wynika z art. 2 ust. 3 tej ustawy, w myśl którego starosta jako organ wydający zaświadczenie ma badać nie tylko to, czy lokal spełnia przesłankę samodzielności określoną w art. 2 ust. 2, ale również to, czy ustanowienie nieruchomości lokalowej jest zgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo treścią decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu albo uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji mieszkaniowej oraz zgodnie z pozwoleniem na budowę albo skutecznie dokonanym zgłoszeniem i zgodnie z pozwoleniem na użytkowanie albo skutecznie dokonanym zawiadomieniem o zakończeniu budowy (art. 2 ust. 1a). Przy czym obowiązek ten dotyczy zarówno lokali mieszkalnych, jak i lokali o innym przeznaczeniu (zob. B. Jelonek-Jarco, Rejent 2021 r. nr 8 str. 55; K. Małysa-Sulińska, Casus 2020 r. (3-4), str. 26). Z tych względów chybione są argumenty skarżącej, że należy rozdzielić kwestię przesłanek ustanowienia odrębnej własności lokalu określonych łącznie w art. 2 ust. 1a i ust. 2 ustawy o własności lokali od przesłanek wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu wyłącznie na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali. W szczególności nie sposób zgodzić się z zarzutami kasacyjnymi, że dopuszczalne jest wydanie zaświadczenia ograniczone do potwierdzenia samodzielności lokalu w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, skoro w przepisie art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali wyraźnie ustanowiono, iż starosta w formie zaświadczenia stwierdza spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 1a-2. Wydanie zaświadczenia w trybie art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali warunkuje podjęciem dalszych czynności zmierzających do ustanowienia odrębnej własności samodzielnego lokalu mieszkalnego lub samodzielnego lokalu o innym przeznaczeniu, o których mowa w art. 2 ust. 1 tej ustawy. Skoro więc ustanowienie odrębnej własności samodzielnego lokalu uzależnione jest od spełnienia przesłanek określonych w art. 2 ust. 1a-2 ustawy o własności lokali, to muszą być one zweryfikowane na etapie rozpatrywania wniosku o wydanie zaświadczenia, stosownie do art. 2 ust. 3 tej ustawy.

W konsekwencji stwierdzone w niniejszej sprawie niezachowanie wymogów z art. 2 ust. 1a ustawy o własności lokali związane z brakiem aktualnego pozwolenia na użytkowanie objętego wnioskiem lokalu, skutkować musiało odmową wydania zaświadczenia w trybie przywołanych powyżej przepisów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a w związku z tym, że zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej okazały się niezasadne, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił.