drukuj    zapisz    Powrót do listy

6139 Inne o symbolu podstawowym 613, Ochrona środowiska, Inne, Oddalono skargę, IV SA/Wa 422/22 - Wyrok WSA w Warszawie z 2022-09-06, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 422/22 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2022-09-06 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2022-03-16
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Grzegorz Rząsa
Jarosław Łuczaj /sprawozdawca/
Monika Barszcz /przewodniczący/
Symbol z opisem
6139 Inne o symbolu podstawowym 613
Hasła tematyczne
Ochrona środowiska
Sygn. powiązane
III OZ 228/23 - Postanowienie NSA z 2023-05-19
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2022 poz 329 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2021 poz 247 art. 71 ust. 2 pkt 1, art. 75 ust. 1 pkt 1 lit. a tiret pierwsze oraz art. 82 i art. 85 ust. 1 i ust. 2 pkt 1
Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Barszcz Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Rząsa Sędzia WSA Jarosław Łuczaj (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 września 2022 r. sprawy ze skarg Fundacji [...] z siedzibą w [...], Pracowniczej Spółdzielni Mieszkaniowej [...] z siedzibą w [...], Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...], Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...], Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...], Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...], Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...], Stowarzyszenia Zwykłego [...] z siedzibą w [...], Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...], Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...], Z. K. oraz K. K. i D. K. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 12 listopada 2021 r., nr DOOŚ-WDŚ/ZIL.420.73.2018.EO/EU/mk/KM w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia oddala skargi.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 9 listopada 2021 r., nr DOOŚ-WDŚ/ZIL.420.73.2018.EO/EU/mk/KM, po rozpatrzeniu odwołań stron i podmiotów (wskazanych w tej decyzji) od decyzji Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie (dalej: RDOŚ lub organ I instancji) z dnia 27 kwietnia 2018 r., nr WOOŚ-II.4200.8.2016.MW.51 o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia pn. "Północny wylot z Warszawy drogi ekspresowej S-7 w kierunku Gdańska na odcinku Czosnów-Trasa Armii Krajowej w Warszawie, Etap II – budowa drogi ekspresowej nr 7 na odcinku Kiełpin – Trasa Armii Krajowej w Warszawie, według wariantu II.1 (dalej: przedsięwzięcie, inwestycja) na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i 2 w związku z art. 127 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ocenie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (DZ.. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.) – dalej ustawa ooś Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska (dalej: GDOŚ, organ lub organ II instancji):

1. uchylił w całości punkty: 1.2.1, 1.2.2, 1.2.4, 1.2.7, 1.2.8, 1.2.10, 1.2.11, 1.2.16, 1.2.18, 1.2.21, 1.2.22, 1.2.23, 1.2.28, 1.2.41, 1.2.42, 1.2.43, 1.2.44, 1.3.2, 1.3.4, 1.3.5, 1.3.6, 1.3.9, 1.3.10, 1.3.11, 1.3.11.1, 1.3.11.2, 1.3.11.3, 1.3.12, 1.3.17, 2.1.1, 2.1.2, 3.1, 3.1.3, 3.4 ww. decyzji i orzekł merytorycznie o ich treści,

2. uchylił w części punkty: 3, 4.1, 4.2 ww. decyzji oraz załącznik do ww. decyzji Charakterystyka planowanego przedsięwzięcia zgodnie z art. 82 ust. 3 ustawy ooś w części i w tym zakresie orzekł merytorycznie,

3. uchylił punkty 1.2.3, 1.2.17, 1.2.47, 1.2.56 i w tym zakresie umorzył postępowanie organu I instancji,

4. w pozostałej części utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Powyższa decyzja GDOŚ było wynikiem następujących ustaleń faktycznych i oceny prawnej:

Organ I instancji, po rozpatrzeniu wniosku Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2016 r., decyzją z dnia 27 kwietnia 2018 r. określił środowiskowe uwarunkowania dla opisanej wyżej inwestycji.

Od ww. rozstrzygnięcia odwołania wniosły strony postepowania oraz podmioty na prawach strony wymienione w sentencji zaskarżonej decyzji, które wniosły m.in. o uchylenie decyzji RDOŚ w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji oraz zawnioskowały o dopuszczenie dowodu z opinii akustyka oraz opinii specjalisty ds. zanieczyszczeń powietrza.

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego - mając na uwadze zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, której istotą jest zapewnienie stronom prawa do dwukrotnego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy - GDOŚ w ramach postępowania odwoławczego dokonał analizy zgromadzonego materiału dowodowego, w tym m.in. wniosku o wydanie decyzji środowiskowej, raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (dalej: raport ooś) wraz z uzupełnieniami, treści decyzji organu I instancji oraz treści odwołań, a następnie wydał decyzję z dnia 9 listopada 2021 r., którą we wskazanych powyżej punktach uchylił w całości bądź w części decyzję RDOŚ z dnia 27 kwietnia 2018 r. i w tym zakresie orzekł merytorycznie o ich treści, uchylił decyzję we wskazanych punktach i umorzył postępowanie w tym zakresie, w pozostałem części utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję RDOŚ.

W sentencji decyzji jak i w jej uzasadnieniu GDOŚ szczegółowo wskazał zarówno treść zmienionych punktów decyzji RDOŚ jak i przyczyny dokonania tych zmian i nie ma potrzeby ponownego, w tym miejscu (zwłaszcza na ich obszerną treść) opisywania tych zmian.

Ponadto, w uzasadnieniu decyzji GDOŚ podzielając stanowisko organu I instancji wskazał, że nie zachodziły przesłanki do odmowy ustalenia środowiskowych uwarunkowań w kształcie określonym we wniosku przez inwestora (GDDKiA) o których mowa w art. 80 ust. 2 i 3 ustawy ooś, art. 81 ust. 1 ustawy ooś w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektórych innych ustaw (Dz. Z 2019 r., poz. 1712).

GDOŚ wskazał także, że nie zaistniały przesłanki do odmowy ustalenia środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia, które wynikają z art. art. 81 ust. 2 ustawy ooś, art. 81 ust. 3 ustawy w związku z art. 545 ust. 1a ustawy Prawo wodne. W ocenie organu przeprowadzona ocena oddziaływania na środowisko wykazała, że inwestycja nie będzie znacząco negatywnie oddziaływać na obszary Natura 2000, tj. obszar PLC140001 Puszcza Kampinoska i obszar PLH140041 Las Bielański. Jednocześnie organ II instancji zaznaczył, że realizacja inwestycji w wariancie II.1 nie wpłynie negatywnie na możliwość osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56, art. 57, art. 59 oraz art. 61 ustawy Prawo wodne.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji GDOŚ bardzo szczegółowo ustosunkował się do treści zarzutów wskazanych w złożonych odwołaniach, dlatego z uwagi na ich obszerność nie ma potrzeby ponownego ich powtarzania.

Ostatecznie GDOŚ stwierdził, że mimo, iż zgromadzony w sprawie przed organem I instancji materiał dowodowy wymagał na etapie postępowania odwoławczego nieznacznych uzupełnień, przewidzianych granicami art. 136 K.p.a., możliwym było w oparciu o niego przeprowadzenie pełnej oceny oddziaływania na środowisko i rozstrzygnięcie sprawy, zarówno co do okoliczności faktycznych, jak i prawnych, a także brak w postępowaniu I instancji kwalifikowanych naruszeń procesowych i dlatego wydał decyzję na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a.

Skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję wnieśli: Fundacja [...] z siedzibą w [...], Pracownicza Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] z siedzibą w [...], Wspólnota Mieszkaniowa 1 w [...], Wspólnota Mieszkaniowa 2 w [...], Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...], Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...], Wspólnota Mieszkaniowa 3 w [...], Stowarzyszenie Zwykłe [...] z siedzibą w [...], Wspólnota Mieszkaniowa 4 w [...], Wspólnota Mieszkaniowa 5 w [...], Z. K. oraz K. K. i D. K..

Fundacja na [...] z siedzibą w [...] zaskarżyła tę decyzję w całości, zarzucając jej:

- poważne uchybienia formalne skutkujące ograniczeniem prawa aktywnego uczestnictwa stron w postępowaniu administracyjnym, poprzez: nie poinformowanie Fundacji o zamiarze zawiadamiania stron w trybie art. 49a K.p.a., co skutkowało ograniczeniem prawa do zapoznania się z materiałem dowodowym oraz aktywnego i pełnego uczestnictwa w postępowaniu administracyjnym, nie doręczenie decyzji RDOŚ z dnia 27 kwietnia 2018 r. za pośrednictwem Poczty, a w formie obwieszczenia,

- nienależyte i niedostateczne rozpoznanie sprawy w zakresie wpływu przedsięwzięcia na zabytki i możliwości realizacji przedsięwzięcia w proponowanym wariancie poprzez brak odniesienia się nieuzgodnienia ze strony służb ochrony zabytków, ani braku przeprowadzania szczegółowej analizy wpływu inwestycji na zabytki, mimo, że z pisma z dnia 10 maja 2012 r. jasno wynikało, że przeprowadzenie takiej analizy wymaga dalszych szczegółowych uzgodnień ze Stołecznym Konserwatorem Zabytków.

Ponadto, skarżąca Fundacja podtrzymała wszystkie zarzuty wskazane w odwołaniu.

Fundacja wniosła o uznanie decyzji za wadliwą i uchylenie jej w całości. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą IV SA/Wa 422/22.

Pracownicza Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] z siedzibą w [...], Wspólnota Mieszkaniowa 5 z siedzibą w [...], Z. K. oraz K. K. i D. K. zarzucili GDOŚ naruszenie:

- przepisów prawa, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

a) art. 66 ustęp 1 w związku z art. 62 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku oraz art. 77 K.p.a. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na niekompletnym oraz zawierającym wadliwe dane raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w szczególności w raporcie OOŚ: wadliwie i niekompletnie porównano oddziaływanie analizowanych wariantów przedsięwzięcia na ludzi, ich zdrowie i warunki życia (art. 62 ustawy OOŚ), brak jest wystarczających informacji o powiązaniach przedsięwzięcia, w każdym z jego wariantów, z innymi przedsięwzięciami, w tym kumulowania się oddziaływań na środowisko przedsięwzięć realizowanych, zrealizowanych lub planowanych, przedstawione obliczenia w zakresie emisji pyłów, gazów oraz hałasu w związku z planowanym przedsięwzięciem oparte zostały na nieaktualnych danych o natężeniu ruchu pojazdów, tj. sprzed ponad 10 lat (GPR z roku 2010), gdy tymczasem przed wydaniem zaskarżonej decyzji wnioskodawca i organy administracji mieli dostęp do znacznie nowszych danych, potwierdzających znaczący wzrost natężeniu ruchu pojazdów (GPR 2015, GPR 2020). Dane te nie zostały jednak uwzględnione w żadnym z uzupełnień raportu OOŚ. Mogło to doprowadzić do znaczącego zaniżenia wielkości przedstawionych w raporcie OOŚ danych o emisji pyłów, gazów oraz hałasu związanego przedsięwzięciem i wybranym wariantem. Od natężenia ruchu zależy wprost bowiem łączna wielkość emisji hałasu, pyłów i gazów, brak jest uwzględnienia rozwiązań technicznych, mających na celu poprawę płynności ruchu, przeciwdziałaniu zatorom i w ten sposób ograniczaniu poziomu hałasu i emisji, szczególnie w miejscach projektowych węzłów drogowych przedsięwzięcia; dokonując oceny wariantów przedsięwzięcia błędne skonstruowano niektóre kryteria oraz pominięto istotne kryteria, co mogło mieć wpływ na wynik oceny środowiskowej wariantów, ponadto, przy ocenie wariantów przedsięwzięcia zastosowano wadliwą i nieobiektywną gradację "wag" kryteriów oceny wariantów przedsięwzięcia, co mogło mieć wpływ na wybór błędnego wariantu przedsięwzięcia,

b) art. 7 oraz art. 77 kpa w związku art. 3 ustęp 1 pkt 8 ustawy OOŚ w zakresie

obowiązku zgromadzenia pełnego materiału dowodowego, a w szczególności poprzez:

- zaniechanie prawidłowego zweryfikowania raportu OOŚ przygotowanego na

zlecenie wnioskodawcy - GDDKiA;

- pominięcie przeprowadzenia istotnych dla weryfikacji raportu dowodów zgłaszanych przez strony, w tym dowodów zgłoszonych w postępowaniu odwoławczym przez skarżącą: dowodu z opinii akustyka oraz specjalisty ds. oceny zanieczyszczeń powietrza w zakresie oddziaływania przedsięwzięcia na osiedla mieszkaniowe położone przy ul. [...], m.in. celem weryfikacji ustaleń zawartych w raporcie, budzących istotne faktyczne i społeczne kontrowersje w przebiegu postępowania przed I i II instancją w sprawie,

- art. 80 K.p.a. w związku art. 3 ustęp 1 pkt ustawy OOŚ i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności poprzez negowanie argumentów zgłaszanych przez inne niż wnioskodawca strony i społeczeństwo, z jednoczesną zwykle bezkrytyczną akceptacją danych wniosków raportu;

- art. 112 w zw. z art. 6 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji środowiskowej dla Przedsięwzięcia, które przekracza już na etapie założeń normy hałasu,

- art.112 w związku art. 6 ustawy prawo ochrony środowiska poprzez zezwolenie na wykonywania prac budowalnych także w godzinach wieczornych przez 16 godzin na dobę od godz. 6 do 22. (Pkt 1.2.28 decyzji RDOŚ) oraz nocnych (w przypadku prac wymagających ciągłości robot lub prac nie będących w sąsiedztwie terenów chronionych przed hałasem) oraz brak nałożenia na wnioskodawcę innych istotnych warunków zapewniających mieszkańcom terenów sąsiadujących z budową, ochronę przed hałasem i emisją pyłów i gazów na etapie budowy,

- art. 85 w związku z art. 6 ustawy- Prawo ochrony środowiska poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji środowiskowej dla przedsięwzięcia, które przekracza już na etapie założeń normy emisji zanieczyszczeń powietrza,

- art. 68 ust. 4 i art. 86 Konstytucji RP poprzez wydanie przez GDOŚ pozytywnej decyzji środowiskowej dla przedsięwzięcia, którego realizacja wiąże się z degradacją środowiska, która to degradacja będzie miała ewidentny negatywny wpływ na zdrowie ludzi,

- art. 81 ust 1 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku poprzez zaniechanie wskazania przez GDOŚ i RDOŚ wariantu innego niż proponowany przez Inwestora wobec braku możliwości realizacji przedsięwzięcia w wariancie wskazywanym przez wnioskodawcę ze względu na znaczące negatywne oddziaływanie przedsięwzięcia na życie i zdrowie ludzi,

- art. 82 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 ustawy OOŚ poprzez nałożenie obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisku podczas, gdy właściwym rozstrzygnięciem wobec nierozpoznawalnej skali oddziaływań m.in. akustycznych i emisyjnych byłoby wydanie decyzji odmownej,

- naruszenie art.82 ust 1 pkt 5 oraz art. 83 ustawy OOŚ poprzez przerzucenie

całkowicie na etap porealizacyjny badań i oceny wielkości wpływu emisji spalin, pyłów i hałasu na tereny zabudowy mieszkaniowej znajdujące się w pobliżu wylotów i wlotów do tunelów planowanego przedsięwzięcia, co czyni te oceny bezprzedmiotowymi jako spóźnione.

- art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. poprzez naruszenie zasady praworządności oraz pogłębiania zaufania strony do organów władzy publicznej, w szczególności poprzez bezzasadne przyjęcie wniosków raportu OOŚ, jako wniosków własnych RDOŚ i GDOŚ, z pominięciem ich samodzielnej analizy i tym samym zaniechanie wnikliwego przeprowadzenia postępowania dowodowego, co spowodowało, że nie wyjaśniono dokładnie stanu faktycznego i prawnego będącego istotą postępowania;

- art. 108 K.p.a. poprzez bezzasadne nadanie decyzji środowiskowej przez RDOŚ i utrzymanie przez GDOŚ rygoru natychmiastowej wykonalności, podczas gdy nie spełnione są przesłanki wskazane w art. 108 § 1 k.p.a., a w sprawie występują równorzędne a zarazem sprzeczne interesy społeczne;

- art. 104 § 2 K.p.a. poprzez niedoprecyzowanie w zaskarżonych decyzjach niektórych wymagań nałożonych na wnioskodawcę (uchybienie wymaganiu konkretności) poprzez użycie w decyzji sformułowań takich jak: "w szczególności" Pkt 1.2.26. decyzji RDOŚ, "można również prowadzić" pkt 34 decyzji GDOŚ, "w miarę możliwości" pkt 1.2.30 decyzji RDOŚ,

W oparciu tak sformułowane zarzuty ww. podmioty wniosły o:

- uchylenie decyzji Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 9 listopada 2021 r. znak sprawy: DOOŚ-WDŚ/ZIL.420.73.2018.EO/EU/mk/KM oraz poprzedzającej ją decyzji Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2018 r., znak; WOOŚ-II.4200.8.2016.MW.51 o Środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia pod nazwą "Północny wylot Warszawy drogi ekspresowej S-7 w kierunku Gdańska na odcinku Czosnów-Trasa Armii Krajowej w Warszawie, Etap II - budowa drogi ekspresowej nr 7 na odcinku Kiełpin - Trasa Armii Krajowej w Warszawie, według wariantu 11.1"

- wstrzymanie wykonania wyżej określonych decyzji organu I i II instancji o Q

środowiskowych uwarunkowaniach w całości, na podstawie art. 61 § 3 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku art. 86f ustęp 1 i 2 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dalej jako ustawa OOŚ).

- zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania, w tym zastępstwa

procesowego, według obowiązujących przepisów,

- a w przypadku nie uwzględnienia wniosku o wstrzymanie, stwierdzenie w wyroku, że zaskarżone decyzje I i II instancji nie podlegają wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Sprawy zostały zarejestrowane odpowiednio pod sygnaturami IV SA/Wa 423/22 i IV SA/Wa 432/22.

Wspólnota Mieszkaniowa 1 z siedzibą w [...], Wspólnota Mieszkaniowa 2 w [...], Wspólnota Mieszkaniowa 3 w [...] i Wspólnota Mieszkaniowa 4 w [...] zarzuciły GDOŚ naruszenie:

- przepisów postępowania dające podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, tj. naruszenie art. 15 w zw. z art. 136 § 1 i 2 K.p.a. polegające na wydaniu decyzji GDOŚ utrzymującej w mocy decyzję RDOŚ pomimo dokonanych przez wnioskodawcę znacznych uzupełnień i istotnych zmian w raporcie ooś, na podstawie którego wydana została decyzja RDOŚ na etapie postępowania przed organem II instancji, co w sposób oczywisty naruszyło zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego,

- naruszenia art. 3 ust. 1 pkt 11, art. 30, art. 33 ust. 1 i art. 37 w zw. z art. 85 ust. 2 pkt 1 lit a) Ustawy ooś i art. 10 K.p.a. poprzez dowolne i nieuzasadnione zalegalizowanie nieprawidłowego zakwalifikowania przez RDOŚ uwag i wniosków zgłaszanych w postępowaniu, jako pochodzących od społeczeństwa podczas gdy w znacznej części były one stanowiskami stron postępowania, co prowadziło do nieuzasadnionego skumulowania dwóch odrębnych instytucji (1) udziału społeczeństwa w postępowaniu wymagającym przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko oraz (2) czynnego udziału stron,

- naruszenie art. 10 K.p.a. w zw. z art. 7 i art. 77 K.p.a. poprzez nieuzasadnione zalegalizowanie zaniechań RDOŚ polegających na nierozpoznaniu merytorycznie stanowisk składanych w toku postępowania przez strony i tym samym uniemożliwieniu im czynnego udziału w postępowaniu,

- naruszenia art. 33 ust. 1, art. 36 i art. 37 i Ustawy ooś poprzez nieuzasadnione zalegalizowanie zaniechań RDOŚ polegających na nieprzeprowadzeniu właściwego postępowania z udziałem społeczeństwa, w tym w szczególności nieprowadzenia konsultacji społecznych pomimo powstania sprzeciwu społecznego w odniesieniu do przedsięwzięcia;

- naruszenie art. 37 pkt 1 ustawy ooś w zw. z art. 7, art. 77 i 80 K.p.a. poprzez nieuzasadnione zalegalizowanie działań RDOŚ w zakresie zaniechania merytorycznego rozpoznania wniosków i uwag składanych w toku postępowania przez przedstawicieli społeczeństwa,

- naruszenie art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy ooś w związku art. 7 i art. 77 K.p.a. poprzez zaniechanie prawidłowego zweryfikowania raportu ooś i przyjęcie jego ustaleń za ustalenia własne GDOŚ,

- naruszenie art. 66 ust. 1 pkt. 5 Ustawy ooś w zw. z art. 77 i art. 80 K.p.a. poprzez przyjęcie ogólnikowego, niekompletnego i pozornego opisu wariantów wskazanych w raporcie ooś oraz uznaniu przedstawionych przez wnioskodawcę wariantów jako wariantów alternatywnych,

- naruszenie art. 66 ust. 1 ustawy ooś w zw. z art. 77 K.p.a. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na niekompletnym raporcie ooś, w szczególności wobec braku szczegółowej informacji o metodologii badań hałasu i emisji,

- naruszenie art. 107 § 3 K.p.a. w zw. z art. 80 ust. 1 pkt 2) ustawy ooś poprzez brak uzasadnienia wyboru realizacji przedsięwzięcia według wariantu II.1,

- naruszenie art. 81 ust. 1 ustawy ooś poprzez zaniechanie wskazania wariantu innego niż proponowany przez wnioskodawcę,

- naruszenie art. 33 ust. 1 uop i art. 81 ust. 2 Ustawy ooś poprzez ich nieuwzględnienie i dopuszczenie do realizacji Przedsięwzięcia, które będzie znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000,

- naruszenie art. 112 w zw. z art. 6 POŚ poprzez jego niezastosowanie! wydanie decyzji dla Przedsięwzięcia, które przekracza już na etapie założeń normy hałasu,

- naruszenie art. 85 w związku z art. 6 POŚ poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji dla Przedsięwzięcia, które przekracza już na etapie założeń normy emisji zanieczyszczeń powietrza;

- naruszenie art. 84 § 1 K.p.a. poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii akustyka oraz opinii specjalisty ds. oceny zanieczyszczeń powietrza w zakresie oddziaływania przedsięwzięcia, w tym przekroczeń norm hałasu i pyłów, na osiedla mieszkaniowe położone wzdłuż ulicy [...] w wariancie II.1 oraz przy zastosowaniu innych rozwiązań, tj. wydłużenia tunelu, wprowadzenia tunelowych ekranów akustycznych lub zastosowaniu mechanizmu wyrzutu spalin sukcesywnie przez kominki z filtrami w miejsce wyrzutni na wylotach tunelu,

- naruszenie art. 68 ust. 4 i art. 86 Konstytucji RP poprzez wydanie pozytywnej decyzji środowiskowej dla Przedsięwzięcia, którego realizacja wiąże się z degradacją środowiska, która to degradacja będzie miała ewidentny negatywny wpływ na zdrowie ludzi,

- naruszenie art. 82 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Ustawy ooś poprzez nałożenie obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisku, podczas gdy właściwym rozstrzygnięciem wobec nierozpoznawalnej skali oddziaływań m.in. akustycznych i emisyjnych byłoby wydanie decyzji odmownej,

- naruszenie art. 107 § 3 K.p.a. w zw. z art. 11 K.p.a. poprzez nienależyte uzasadnienie decyzji GDOŚ przejawiające się w braku szczegółowej analizy i wskazaniu, jakimi przesłankami kierował się GDOŚ odrzucając stanowiska i zarzuty stron, uwagi i wnioski społeczeństwa, jak również dokonując wyboru wariantu II.1 oraz bezkrytycznie akceptując treść raportu ooś oraz stanowisko przyjęte w decyzji RDOŚ,

- naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. poprzez naruszenie zasady praworządności oraz pogłębiania zaufania strony do organów władzy publicznej, w szczególności poprzez bezzasadne przyjęcie wniosków raportu ooś i jego uzupełnień, jako wniosków własnych GDOŚ, z pominięciem ich samodzielnej analizy i tym samym zaniechaniu wnikliwego przeprowadzenia postępowania dowodowego, co spowodowało, że nie wyjaśniono dokładnie stanu faktycznego i prawnego będącego istotą postępowania,

- naruszenie art. 80 KPA poprzez przekroczenie przez GDOŚ zasady swobodnej oceny dowodów w związku z dokonywaniem dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów co przejawia się w negowaniu argumentów zgłaszanych licznie przez strony i społeczeństwo, z jednoczesną bezkrytyczną akceptacją wniosków raportu ooś powielonych również w decyzji RDOŚ,

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. poprzez wydanie decyzji utrzymującej w mocy decyzję RDOŚ, która jest obarczona wadami w stopniu powodującym konieczność wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

W związku z powyższymi zarzutami ww. podmioty wniosły:

- na podstawie art. 145 § 1 pkt 2) P.p.s.a. o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji GDOŚ w całości, ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia ww. wniosku wskazanego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) ppkt a) i c) P.p.s.a. o uchylenie zaskarżonej decyzji GDOŚ w całości,

- na podstawie art. 135 P.p.s.a. o stwierdzenie nieważności ewentualnie o uchylenie również decyzji RDOŚ,

- na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 P.p.s.a. o zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, na rzecz skarżących.

Sprawy zostały zarejestrowane odpowiednio pod sygnaturami IV SA/Wa 425/22, IV SA/Wa 426/22, IV SA/Wa 429/22, IV SA/Wa 431/22.

Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] zarzuciło GDOŚ naruszenie:

- przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 7 w zw. z art. 77 k.p.a. w zw. z 107 § 3 K.p.a. i 80 K.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w zakresie oddziaływania inwestycji na środowisko, błędną i dowolną oceną "Raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko Część II" - dalej jako "Raport ooś", pomimo, że raport ten nie spełnia wymogów z art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko[1] dalej jako "ustawy ooś", a także poprzez:

- zaniechanie przez organ odwoławczy analizy zupełności Raportu ooś w szczególności w kontekście skutków jego niezaktualizowania na datę wydania zaskarżonej Decyzji, a także decyzji RDOŚ co do sposobu zagospodarowania terenu, przez który przebiegać będzie planowana inwestycja, w tym również co do rzeczywistego uaktualnienia stanu istniejącej zabudowy,

- zaniechanie ustalenia, jakie oddziaływanie akustyczne (na życie i zdrowie ludzi) będzie mieć inwestycja; na str. 114/115 uzasadnienia zaskarżonej Decyzji, organ odwoławczy wskazał, że nie widzi potrzeby budowy tunelu lub zastosowania ekranów akustycznych na ode. od ul. [...] do ul. [...] w [...], ponieważ planowana inwestycja znajduje się ok. 2,3 km od odcinka wskazanego przez strony i tym samym nie ma możliwości ponadnormatywnej emisji hałasu do środowiska w tak znacznej odległości; jest to wniosek całkowicie nieuprawniony, niewynikający z żadnej pogłębionej analizy, badań czy sprawdzeń;

- dodatkowo organ odwoławczy pominął, że ponadnormatywny hałas występuje pomimo zastosowanych zabezpieczeń ochrony akustycznej, mając w szczególności na uwadze, nieznaczną (miejscami nawet tylko 20 m) odległość inwestycji od terenów zabudowy mieszkaniowej na terenie sąsiadującej z inwestycją w tym zabudowy miejskiej, co rzutuje znacząco na ocenę prawidłowości ustaleń,

- nie wskazanie w treści uzasadnienia decyzji, z jakich przyczyn GDOŚ uznał, że nie ma potrzeby lokalizowania wnioskowanego przez strony ekranu akustycznego na odcinku od 17+900 do 18+600; czy budowy tunelu na terenie przebiegu inwestycji przez tereny zabudowy mieszkaniowej znajdującej się na terenie Dzielnicy [...];

- pominięcie w raporcie ooś skumulowanej uciążliwości akustycznej pochodzącej z inwestycji oraz z [...] i pętli tramwajowej [...], mając w szczególności na uwadze informacje na temat powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć realizowanych, zrealizowanych lub planowanych, dla których wydano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, oraz w obszarze oddziaływania przedsięwzięcia lub których oddziaływania mieszczą się w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia - w zakresie, w jakim ich oddziaływania mogą prowadzić do skumulowania oddziaływań z planowanym przedsięwzięciem - z treści raportu ooś nie wynika, by zostały wzięte pod uwagę,

- niekompletność zebranego materiału oraz niedokładna analiza zebranego materiału, prowadząca do wadliwego ustalenia zabezpieczeń środowiskowych w postaci nasadzeń, na terenach nienależących do inwestora - GDDKiA, skutkując tym samym brakiem możliwości realizacji środków minimalizujących uciążliwości, a wobec ogólnikowego charakteru proponowanych środków powyższe budzi wątpliwości, czy kwestia skutków oddziaływania przedsięwzięcia była wnikliwie analizowana, zwłaszcza, że GDOŚ na str. 116 uzasadnienia decyzji niejako usprawiedliwił ewentualne negatywne oddziaływanie na środowisko, wskazując, że organ I instancji w pkt 4.2. decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r. zobowiązał inwestora do przeprowadzenia analizy porealizacyjnej w zakresie prorogacji gazów i pyłów do powietrza atmosferycznego w okolicach portali wjazdowo-wyjazdowych z tuneli drogowych przy najbliższej zabudowie mieszkaniowej oraz wskazując na możliwości wykorzystania środków następczych z art. 175 p.o.ś., 237 p.o.ś. oraz 135 p.o.ś. w przypadku ponadnormatywnego oddziaływania inwestycji na środowisko;

podczas gdy to ponadnormatywne oddziaływanie wynika wprost z treści Raportu ooś;

- wadliwe ustalenie, że w wyniku realizacji przedsięwzięcia nie dojdzie do przekroczenia dopuszczalnych standardów jakości środowiska, podczas gdy rolą postępowania w sprawie ocen oddziaływania na środowisko jest ustalenie, czy proponowane przez inwestora rozwiązania w tym zakresie są optymalne np. Q lokalizacja wylotów wyrzutni z punktu widzenia obiektów narażonych na oddziaływanie, zastosowanych środków ochronnych np. w celu oczyszczenia powietrza itp., tymczasem zaskarżona decyzja nie zawiera żadnych ocen w tym zakresie, co czyni zasadnym zarzut, iż sprawa nie została w tym zakresie wnikliwie rozważona i rozpatrzona,

- wadliwie przyjęcie, że raport ooś zawiera ocenę skumulowanych oddziaływań inwestycji w zakresie prognozowanych zmian w natężeniu ruchu drogowego, podczas gdy z uzupełnienia Raportu ooś z grudnia 2019 r. wynika, że informacja w zakresie prognozowanych zmian w natężeniu ruchu w kontekście oddziaływań skumulowanych wskazuje wpływ tego skumulowanego oddziaływania jedynie na migrację zwierząt, pomijając innego rodzaju oddziaływania inwestycji, chociażby związane z emisją hałasu czy ditlenku azotu do powietrza, co czyni w tym zakresie również uzupełnienie Raportu w dalszym ciągu niepełne (vide ad. 3 Uzupełnienia raportu, grudzień 2019 r., str. 912),

- niewyjaśnienie i niewskazanie środków zaradczych dla ujawnionego w uzupełnieniu Raportu ooś z września 2021 r. ponadnormatywnego niedopuszczalnego przekroczenia stężeń jednogodzinnych ditlenku azotu o wartości 0,2 % poza granicą terenu, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie w rejonie wylotów portali projektowanych tuneli drogowych (vide: uzupełnienie Raportu ooś, wrzesień 2021 r. str. 17 zd. ostatnie);

- nieuzupełnienie Raportu ooś (pomimo przedłożenia Raportu uzupełniającego z września 2021 r.) w zakresie dotyczącym uwzględnienia w modelowaniu rozprzestrzeniania się gazów i pyłów w powietrzu tj. emisji zanieczyszczeń powietrza odbywającego się całą powierzchnią portali wjazdowych oraz na całej długości drogi - pomimo dokonania nowych pomiarów, nie wskazano w uzupełnieniu raportu, jaki wpływ powyższe miało na prognozę zanieczyszczeń, oraz jakie należy przedsięwziąć środki zaradcze, które Raport ooś winien zawierać w świetle brzmienia art. 66 ust. 1 pkt 9 ustawy ooś w zakresie opisu przewidywanych działań mających na celu unikanie, zapobieganie, ograniczanie lub kompensację przyrodniczą negatywnych oddziaływań na środowisko, w szczególności na formy ochrony przyrody;

- wadliwe ustalenia co do oddziaływania planowanej inwestycji w związku z błędnie przyjętą metodą i zakładanymi danymi w zakresie obliczeń hałasu dla planowanej trasy S-7 (nieprawidłowy horyzont czasowy - to jest według natężenia ruchu dla 2019 roku, pomimo że budowa trasy rozpocznie się nie wcześniej niż w latach 2023-2024); ponadto Raport ooś zawiera informacje nieprawidłowe, niepełne, nierzetelne, wzajemnie sprzeczne, a także nie zawiera informacji o skutkach planowanej inwestycji (drodze) w powiązaniu z innymi inwestycjami drogowymi istniejącymi i planowanymi, tj. trasą S-8, autostradą A- 2, pozostałymi odcinkami trasy S-7 na północ od planowanej inwestycji, liniami tramwajowymi i kolejowymi; Raport ooś nie zawiera również analiz dotyczących rozwiązań technicznych związanych z planowanym systemem wentylacyjnym tuneli; w szczególności nie przedstawia szczegółowej analizy emisji gazów i pyłów do powietrza atmosferycznego z wlotów/wylotów projektowanych tuneli w wariantach II i IIB, nie uwzględnia faktu - w zakresie wyliczeń dotyczących emisji pyłów i gazów do powietrza atmosferycznego - dotyczących nieuwzględnienia kilkukrotnie wyższej w przypadku korków sumarycznej emisji spalin pojazdów w związku z okolicznością że proponowana trasa ma wprowadzać ruch kołowy do już istniejącej drogi S-8, na której występują zatory kołowe; nie odnosi się do kwestii ewentualnej lokalizacji ekranów półtunelowych na całej długości estakad przy węzłach [...] oraz [...], jak również na odcinku między estakadami oraz granicą tunelu oraz wpływu takiego rozwiązania na środowisko; nie uwzględnia postulatu budowy dodatkowych estakad przy ul. [...], a także obudowanie go ekranami półtunelowymi oraz zmniejszenia oddziaływania na środowisko w takim przypadku,

- pominięcie w ustaleniach stanu faktycznego Raportu ooś szeregu elementów w zakresie lokalizacji osiedli mieszkaniowych na ul. [...] i [...], które w wariancie II zlokalizowane są w odległości jedynie ok. 20-100 m od planowanej trasy; jak również nie uwzględnienie osiedli mieszkaniowych przy ul. [...], [...], [...], [...] i [...] i brak zabezpieczenia osiedli poprzez wydłużenie tunelu w km 18+420 do 19 +400 na tunel w km 17+400 do 19+500 lub alternatywnie o zastosowanie pełnych tuneli naziemnych lub zastosowanie nawierzchni asfaltowej zamiast betonowej w km 17+800 do 18 +400;

- art. 84 § 1 K.p.a. i 80 K.p.a. poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego celem ustalenia okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, w sytuacji gdy ustalenia raportu ooś oraz wyjaśnienia jego uzupełnienia są niepełne lub budzą uzasadnione wątpliwości w związku chociażby z zarzutami zgłoszonymi przez strony, w szczególności co do wadliwości i braków raportu odnośnie wskazania skumulowanych oddziaływań inwestycji na środowisko co do emisji hałasu pochodzących z różnych źródeł w zakresie inwestycji, oraz z inwestycji liniowych w sąsiedztwie bądź łączących się z inwestycją w węźle NS; co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż skutkowało wadliwym przyjęciem, że ustalenia Raportu ooś są prawidłowe i tym samym wydaniem pozytywnej decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania dla planowanej inwestycji liniowej, chociaż winno prowadzić do decyzji odmownej w związku z ponadnormatywnym oddziaływaniem przyszłej inwestycji (wobec braku wariantu, który takie dopuszczalne oddziaływanie generuje pomimo zastosowania zabezpieczeń), ewentualnie ustaleniem odmiennych uwarunkowań środowiskowych dla planowanej inwestycji,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, ti. naruszenie:

- art. 66 ust. 1 pkt 12 ustawy ooś poprzez jego wadliwe zastosowanie i brak wskazania w treści Decyzji GDOŚ, czy dla planowanego przedsięwzięcia konieczne jest ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania w związku ze stwierdzonym w Raporcie ooś ponadnormatywnym oddziaływaniem inwestycji, pomimo zastosowanych zabezpieczeń ochrony akustycznej, co wynika z części 5.4. Raportu ooś pt. Warunki akustyczne, w której postawiono wniosek, że wobec przekroczenia ponadnormatywnych norm hałasu, pomimo zastosowanych zabezpieczeń należy wykonać analizę porealizacyją i ewentualnie "rozważyć" utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania; podczas gdy prawidłowe zastosowanie ww. przepisu winno prowadzić do wniosku, że już na tym etapie z Raportu ooś wypływa wniosek o konieczności utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania; jak również naruszenie dyspozycji ww. przepisu poprzez brak określenia granic, zasięgu czy wymagań technicznych dotyczących obiektów budowlanych i sposobów korzystania z nich, co oznacza, że decyzje organów środowiskowych są wadliwe, uznając powyższe braki Raportu ooś za niewadliwe i w rezultacie uznanie za prawidłowy i pełny Raportu ooś, który nie spełnia wymagań ustalonych w art. 62 ust. 1 ustawy ooś, co skutkowało ustaleniem środowiskowych uwarunkowań dla inwestycji pomimo braku przesłanek prawnych do powyższego,

- art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a-c, pkt 2 ustawy ooś poprzez błędne zastosowanie i ustalenie w zaskarżonej decyzji GDOŚ warunków środowiskowych, pomimo że raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko nie zawiera prawidłowych przewidywanych rodzajów i ilości emisji, w tym odpadów, wynikających w szczególności z fazy eksploatacji lub użytkowania planowanego przedsięwzięcia; tymczasem raport niespełniający wymagań ustalonych w art. 62 ust. 1 ustawy ooś nie powinien być uznany za środek dowodowy zgodny z prawem, a zaskarżona decyzja GDOŚ wydana w oparciu o jego ustalenia w rezultacie w sposób wadliwy ustala środowiskowe uwarunkowania planowanej inwestycji,

- art. 62a ust. 1 pkt 11, 63 ust. 1 pkt 1 lit b, 63 ust. 1 pkt 3 lit. c ustawy ooś poprzez nieuwzględnienie w Raporcie ooś przedsięwzięć realizowanych i zrealizowanych, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, oraz w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji liniowej lub których oddziaływania mieszczą się w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia - w zakresie, w jakim ich oddziaływania mogą prowadzić do skumulowania oddziaływań z planowanym przedsięwzięciem, brak ustalenia w decyzji przewidywanych znaczących oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na środowisko, obejmujących bezpośrednie, pośrednie, wtórne, skumulowane, krótko, średnio- i długoterminowe, stałe i chwilowe oddziaływania na środowisko, wynikające z:

a) istnienia przedsięwzięcia,

b) wykorzystywania zasobów środowiska,

emisji; oraz brak ustalenia działań mających na celu unikanie, zapobieganie, ograniczanie lub kompensację przyrodniczą negatywnych oddziaływań na środowisko, w szczególności na formy ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, w tym na cele i przedmiot ochrony obszaru Natura 2000, oraz ciągłość łączących je korytarzy ekologicznych, wraz z oceną ich skuteczności odpowiednio na etapach realizacji, eksploatacji, użytkowania lub likwidacji przedsięwzięcia,

- art. 66 ust. 1 pkt 3b i pkt 8 ustawy ooś poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wadliwe ustalenie warunków środowiskowych w zaskarżonej Decyzji GDOŚ oraz Decyzji RDOŚ ją poprzedzającej w związku z okolicznością że Raport ooś nie zawiera odpowiednich informacji szczegółowych na temat powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć realizowanych, zrealizowanych lub planowanych, dla których wydano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, oraz w obszarze oddziaływania przedsięwzięcia lub których oddziaływania mieszczą się w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia - w zakresie, w jakim ich oddziaływania mogą prowadzić do skumulowania oddziaływań z planowanym przedsięwzięciem; co skutkowało wadliwym ustaleniem środowiskowych uwarunkowania planowanej inwestycji zaskarżonej decyzji,

- art. 61 ust 2 ustawy ooś, 62 ust. 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 1 a-c, pkt 3, 3a, 3b, 4,5 ppkt a i b ustawy o.o.ś. i 81 ust 1 ustawy ooś - poprzez ich błędne zastosowanie i dokonanie nieprawidłowej oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko poprzez przyjęcie jako prawidłowego Raportu ooś, pomimo że zawiera on poważne wady w zakresie przyjętej metodyki badań m.in, w zakresie obliczeń hałasu dla planowanej trasy S-7 według natężenia ruchu w roku 2019, pomimo że budowa trasy rozpocznie się nie wcześniej niż w latach 20232024; a także zawiera informacje nieprawidłowe, niepełne, nierzetelne, wzajemnie sprzeczne, oraz nie zawiera informacji o skutkach planowanej inwestycji (drodze) w powiązaniu z innymi inwestycjami drogowymi istniejącymi i planowanymi, tj. trasą S-8, autostradą A-2, pozostałymi odcinkami trasy S-7 na północ od planowanej inwestycji, liniami tramwajowymi i kolejowymi; brak w raporcie analiz dotyczących rozwiązań technicznych związanych z planowanym systemem wentylacyjnym tuneli; brak szczegółowej analizy emisji gazów i pyłów do powietrza atmosferycznego z wlotów/wylotów projektowanych tuneli w wariantach II i IIB, nie uwzględnienie faktu - w zakresie wyliczeń dotyczących emisji pyłów i gazów do powietrza atmosferycznego skutkowało ustaleniem środowiskowych uwarunkowań inwestycji w oparciu o błędnie wykonany Raport ooś,

- art. 66 ust. 1 pkt 5 ustawy o.o.ś. poprzez ich wadliwe zastosowanie bowiem w Raporcie ooś przedstawiono ogólnikowy, niekompletny i pozorny opis wariantów przedsięwzięcia, tymczasem z dyspozycji przepisu art. 66 ust. 1 pkt 5 ustawy ooś wynika, że powinny zostać uwzględnione trzy warianty: proponowany przez wnioskodawcę, racjonalny wariant alternatywny oraz wariant najkorzystniejszy dla środowiska, pominięty całkowicie przez organ, chociaż jedynie w tym wariancie mogłoby mieć miejsce wyeliminowanie wskazywanych ponadnormatywnych oddziaływań (przekraczających dopuszczalne normy) negatywnych oddziaływań na otoczenie, uznając warianty te dwa pierwsze za wystarczające, pomimo iż w tych wariantach występowało naruszenie dopuszczalnych norm hałasu i innych niedopuszczalnych oddziaływań, ustalając uwarunkowania środowiskowe dla inwestycji w zaskarżonej decyzji,

- art. 138 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a. w zw. z art. 71 ust. 2 pkt 1 ustawy o.o.ś, art. 75 ust. 1 pkt 1 lit. a tiret pierwsze ustawy o.o.ś oraz art. 82 ust 1 pkt 3 ustawy o.o.ś i art. 85 ust. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o.o.ś poprzez ich błędne zastosowanie i ustalenie środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia pn. "Północny wylot z Warszawy drogi ekspresowej S-7 w kierunku Gdańska na odcinku Czosnów-Trasa Armii Krajowej w Warszawie, Etap II – budowa drogi ekspresowej na odcinku Kiełpin- Trasa Armii Krajowej według wariantu II..1, pomimo że ww. wariant nie pozwala na realizację inwestycji w związku z prognozowanym ponadnormatywnym jej oddziaływaniem pomimo zastosowanych zabezpieczeń ochronnych dotyczących minimalizowania negatywnego wpływu na środowisko oraz zdrowie i życie ludzi; jak również brakiem stwierdzenia w decyzji RDOŚ oraz GDOŚ konieczności utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania skoro już z analizy przed realizacyjnej (w oparciu o prognozy) wynika taki obowiązek; co skutkowało istotną wadliwością zaskarżonej decyzji; tymczasem pominięcie stwierdzenia w zaskarżonej decyzji GDOŚ konieczności utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wpływa na zasadność, jak i możliwość realizacji inwestycji (również w kontekście jej finansowania z uwagi na nieuwzględnione obecnie przez inwestora/wnioskodawcę skutki realizacji inwestycji, w związku z jej lokalizacją).

W oparciu o tak postawione zarzuty Stowarzyszenie wniosło o uchylenie zaskarżonej Decyzji GDOŚ w całości i o zasądzenie od GDOŚ na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej, według norm przepisanych.

Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą IV SA/Wa 427/22.

Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] zarzuciło GDOŚ m.in., że organ ten nie odniósł się w zaskarżonej decyzji do problemu bariery "termicznej" jaką stworzy trasa dla zasilania Warszawy czystym i zdrowym powietrzem znad KPN oraz błędnie kwestie wprowadzenia w klin emitora zanieczyszczeń. W opinii skarżącego stanowisko organu w tym temacie jest zbyt uproszczone i nie adekwatne do problemów. Stowarzyszenie wskazało, że organy błędnie ustaliły okoliczności faktyczne dotyczące naruszenia przez trasę warunków funkcjonowania bemowskiego klina regeneracji i wymiany powietrza odpowiedzialnego za napowietrzanie Stolicy czystym i zdrowymi masami powietrza z KPM. Podkreślono, że organ I instancji w ogóle nie odniósł się do tego problemu, a zatem w ocenie skarżącego doszło do rażących błędów w postępowaniu wyjaśniającym zarówno w I instancji jak i II instancji.

Kolejnym zarzutem jest to, że GDOŚ nie poczynił ustaleń w zakresie czy przedsięwzięcie budowa osiedla W realizowane na terenie, który częściowo położony jest w obszarze tworzącym system wymiany i regeneracji powietrza w mieście nie narusza zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ponadto, w ocenie skarżącego GDOŚ nie odniósł się do treści Zarządzenia nr DOPpn-4102-1-06-wb Ministerstwa Środowiska z dnia 3 stycznia 2006 r. w sprawie zadań ochronnych dla Kampinoskiego Parku Narodowego, na które powoływał się w odwołaniu.

Stowarzyszenie wniosło o uchylenie decyzji zarówno GDOŚ, jak i RDOŚ oraz o zasądzenie zwrotu poniesionych kosztów sądowych.

Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą IV SA/Wa 428/22.

Stowarzyszenie zwykłe [...] z siedzibą w [...] zarzuciło GDOŚ we wniesionej skardze naruszenie:

- art. 66 ust. 1 pkt 5, 6 i 7 ustawy z 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko,

- art. 7 i art. 77 K.p.a.,

- art. 138 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a.

Stowarzyszenie wniosło o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. IV SA/Wa 430/22.

W odpowiedzi na skargi GDOŚ wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniami z dnia 13 lipca 2022 r. Sąd postanowił połączyć do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygnaturach IV SA/Wa IV SA/Wa 422/22, IV SA/Wa 423/22, IV SA/Wa 425/22, IV SA/Wa 426/22, IV SA/Wa 427/22, IV SA/Wa 428/22, IV SA/Wa 429/22, IV SA/Wa 430/22, IV SA/Wa 431/22, IV SA/Wa 432/22, IV SA/Wa 433/22, IV SA/Wa 434/22 oraz prowadzić je pod sygnaturą IV SA/Wa 422/22.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skargi są niezasadne i podlegają oddaleniu.

Sąd rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym, stosownie do art. 15 zzs4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 2095 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.) - dalej jako P.p.s.a. Sąd rozstrzygając w granicach danej sprawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną z zastrzeżeniem art. 57a.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji, Sąd w oparciu o powołane przepisy i w granicach sprawy – nie dopatrzył się w działaniu organów obu instancji ani naruszenia norm prawa materialnego, ani też naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym lub mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Materialnoprawną podstawą decyzji stanowiły przepisy art. 71 ust. 2 pkt 1, art. 75 ust. 1 pkt 1 lit. a tiret pierwsze oraz art. 82 i art. 85 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2021 r., poz. 247) - dalej ooś w związku z art. 138 § 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735 ze zm.) – dalej K.p.a.

Stosownie do art. 71 ust. 1 ooś, decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania dla realizacji konkretnego przedsięwzięcia. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach nie jest decyzją uznaniową. Oznacza to, że organ właściwy do wydania tej decyzji powinien przeprowadzić postępowanie przewidziane przepisami powołanej ustawy i jest zobligowany wydać pozytywną decyzję, jeżeli inwestor spełni wymagania określone przepisami ustawy. Przesłanki wydania decyzji negatywnej, tzn. decyzji o odmowie ustalenia środowiskowych uwarunkowań dla planowanego przedsięwzięcia, muszą wynikać z konkretnie wskazanych uregulowań prawnych i faktycznych.

W niniejszej sprawie planowana do realizacji inwestycja polegać będzie na budowie dwujezdniowej drogi klasy S po trzy pasy ruchu o łącznej długości ok. 12,9 km biegnącej od miejscowości Kiełpin do Trasy Armii Krajowej w Warszawie w wariancie rekomendowanym prze inwestora, tj. w wariancie II.1. Z

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 31 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r., poz. 71) – autostrady i drogi ekspresowe] planowane zamierzenie inwestycyjne stanowi przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, a zatem – stosownie do art. 59 ust. 1 pkt 1 ooś – przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko było wymagane.

W myśl z kolei art. 62 ust. 1 ustawy ooś w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia:

1) bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na:

a) środowisko oraz ludność, w tym zdrowie i warunki życia ludzi,

b) dobra materialne,

c) zabytki,

ca) krajobraz, w tym krajobraz kulturowy,

d) wzajemne oddziaływanie między elementami, o których mowa w lit. a-ca,

e) dostępność do złóż kopalin;

1a) ryzyko wystąpienia poważnych awarii oraz katastrof naturalnych i budowlanych;

2) możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko;

3) wymagany zakres monitoringu.

Ponadto, w myśl art. 62 ust. 2 ww. ustawy w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 określa się, analizuje oraz ocenia oddziaływania przedsięwzięcia na obszary Natura 2000, biorąc pod uwagę także skumulowane oddziaływanie przedsięwzięcia z innymi realizowanymi, zrealizowanymi lub planowanymi przedsięwzięciami.

Przechodząc do oceny kwestionowanego rozstrzygnięcia stwierdzić należy, że podjęto je zgodnie z obowiązującymi w dacie wydania przepisami prawa materialnego, a stan faktyczny ustalony w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy – wbrew twierdzeniom wszystkich skarżących - dawał organom podstawę do określenia środowiskowych uwarunkowań dla przedmiotowego przedsięwzięcia.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do najdalej idących zarzutów naruszenia art. 15 w związku z art. 136 § 1 i 2 K.p.a. – które zdaniem skarżącego stanowią podstawę do stwierdzenie nieważności decyzji GDOŚ - stwierdzić należy, że są one całkowicie bezpodstawne. Podkreślić trzeba, że zgodnie z art. 145 § 2 P.p.s.a. Sąd stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 K.p.a. Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji Sąd nie dostrzegł, aby GDOŚ (jak i wcześniej RDOŚ) dopuściły się kwalifikowanych naruszeń wskazanych wprost w art. 156 K.p.a. Zatem naruszenie nawet przepisów, które wskazano w skardze, tj. art. 15 (zasadę dwuinstancyjności) oraz art. 136 K.p.a. nie dawałoby podstawy do stwierdzenie nieważności decyzji GDOŚ, ewentualnie do uchylenia decyzji (jeśli miałyby wpływ na wynik sprawy) jednakże i te przesłanki w rozpatrywanej sprawie nie zachodziły. Wyjaśnić trzeba – na co słusznie zwrócił uwagę GDOŚ – że przedmiotem postępowania odwoławczego nie jest tylko weryfikacja decyzji RDOŚ, ale również wyjaśnienie stanu faktycznego, przeprowadzenie – jeśli zachodzi taka konieczność – postępowania wyjaśniającego bądź przeprowadzenie na podstawie art. 136 uzupełniającego postępowania dowodowego, a końcowo ponowna ocena zgromadzonego materiału dowodowego. W niniejszej sprawie GDOŚ nie naruszył w żadnym stopniu zasady dwuinstancyjności, ani art. 136 K.p.a. bowiem przeprowadzone przez niego postępowanie wyjaśniające i uzupełniające dowody przejawiające się poprzez wzywanie inwestora o m.in.: wyjaśnienia i uzupełnienie raportu ooś nie wykraczało poza ramy tych kwestionowanych przepisów. Z art. 136 K.p.a. jasno wynika że GDOŚ mógł jako organ odwoławczy przeprowadzić dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dokumentów zwłaszcza jeżeli dostrzegł uchybienia RDOŚ w tym zakresie, co w niniejszej sprawie miało miejsce. Wobec tego nie można skutecznie zarzucić ich naruszenia.

Odnosząc się do zarzutów w zakresie naruszenia zasad udziału społeczeństwa w przedmiotowej sprawie należy uznać je za niezasadne. Na wstępie trzeba wskazać, że organ I instancji w sposób prawidłowy zapewnił możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu środowiskowym (obowiązek taki wynikał z art. 79 ustawy ooś), bowiem – jak wynika z akt sprawy - podał do publicznej wiadomości (art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy ooś) wszystkie informacje o których mowa w art. 33 ust. 1 ustawy ooś, wskazując przy tym termin od kiedy do kiedy można było wnosić uwagi i wnioski, stosownie do art. 37 ust. 1 i 2 ustawy ooś rozpatrzył wnioski i uwagi oraz podał informacje o udziale oraz sposobie i zakresie wzięcia pod uwagę uwag i wniosków, wreszcie podał do publicznej wiadomości informacje o wydanej decyzji i o możliwości zapoznania się z nią – zawiadomienie z dnia 27 kwietnia 2018 r. czym wypełnił dyspozycję art. 38 i art. 85 ust. 3 ustawy ooś. Powyższe nie budzi zastrzeżeń Sądu. Ponadto, w prowadzonym postepowaniu wpłynęło ponad 7 tysięcy uwag i wniosków, bardzo dużo podmiotów złożyło odwołanie od decyzji RDOŚ, kilkanaście podmiotów wniosło skargi, a zatem nie można twierdzić, że udział społeczeństwa był pozorny bądź fikcyjny. Za niezasadny całkowicie należy uznać zarzut niepodania do publicznej wiadomości informacji zawartych w art. 33 ustawy ooś także na terenie dzielnicy [...]. GDOŚ trafnie wyjaśnił, że zarówno teren, na którym realizowane będzie przedsięwzięcie, jak i obszar oddziaływania inwestycji nie znajduje się w granicach administracyjnych ww. dzielnicy. Wynika to wprost z załącznika do raportu ooś z lutego 2017 r. Nie było zatem podstaw do podawania do publicznej wiadomości informacji o udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji o której mowa w art. 33 ww. ustawy.

Nie można zgodzić się także z twierdzeniami skarżących, że organy dopuściły się naruszenia przepisów ustawy ooś w tym, że nie przeprowadzono konsultacji społecznych w sprawie sprzeciwu społecznego w odniesieniu do przedsięwzięcia. Wskazać trzeba, że w postępowaniu środowiskowym organy nie mają obowiązku przeprowadzania takich konsultacji, a poza tym, fakt, że część społeczeństwa nie akceptuje planowanej inwestycji w danym wariancie (czy w ogóle nie zgadza się na żadną inwestycję) nie może przesądzać o tym, że RDOŚ dopuścił się naruszenia zasady udziału społeczeństwa w postepowaniu środowiskowym. Dodać także trzeba, że nawet jeśli (co w niniejszej sprawie nie miało miejsca) RDOŚ naruszyłby przepisy w tym względzie, to wyeliminowanie zaskarżonej decyzji byłoby możliwe dopiero po wykazaniu, że to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (por. wyrok NSA z dnia 6 października 2020 r., sygn. II OSK 1379/18).

Błędnie skarżący wskazują także, że publicznemu podaniu do wiadomości poprzez ogłoszenie w lokalnej prasie podlegała informacja o przystąpieniu do procedury udziału społeczeństwa w ramach postępowania środowiskowego. Podkreślić trzeba, że po pierwsze, że ogłoszenia w prasie nie można utożsamiać ze "zwyczajowo przyjętym sposobem" o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy ooś, a po drugie w prasie lokalnej podlegają ogłoszeniu tylko projekty dokumentów poddawanych strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko, nie zaś przystąpienie do procedury wydnia decyzji środowiskowej.

Co do zarzutów uniemożliwienia stronom czynnego udziału w postępowaniu poprzez nieprawidłowe zakwalifikowanie uwag i wniosków zgłaszanych w postępowaniu należy stwierdzić, że są one bezpodstawne, gdyż niewątpliwie strony postępowania miały możliwość zapoznania się z aktami sprawy oraz składania uwag podczas całego postępowania pierwszoinstancyjnego. Są to jednak – jak słusznie wskazał GDOŚ - czynności fakultatywne i jeżeli strona nie skorzystała z takiej możliwości, nie może w następstwie zarzucać organowi naruszenia prawa stron do czynnego udziału w postępowaniu. Należy także podkreślić, że przed wydaniem decyzji prze RDOŚ z dnia 27 kwietnia 2018 r. obwieszczeniem z dnia 15 marca 2018 r. działając na podstawie art. 10 K.p.a. poinformowano strony postępowania o możliwości zapoznania się i wypowiedzenia co do zebranego materiału oraz zgłaszanych żądań, a w swojej decyzji organ ustosunkował się do złożonych przez strony uwag. Organ odwoławczy także umożliwił stronom skorzystanie ze swoich uprawnień procesowych co wynika z akt sprawy.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżących, że RDOŚ dopuścił się zaniechania merytorycznego rozpoznania stanowisk stron, jak i społeczeństwa poprzez wadliwe rozpoznanie wniesionych uwagi i wniosków. Sąd wskazuje, że po analizie akt nie da obronić się prezentowanego twierdzenia. Należy wskazać, że RDOŚ w Warszawie rozpatrzył oraz odniósł się w zaskarżonym rozstrzygnięciu (str. 87-173 decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r.) do wszystkich uwag i wniosków społeczeństwa złożonych w trakcie trwania postępowania pierwszoinstancyjnego. Trzeba także podkreślić, że RDOŚ wskazał, które uwagi uwzględnił, a którym nie przyznał słuszności przy wydawaniu decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r., a także przedstawił stosowną argumentację. Należy podzielić w tym względzie stanowisko GDOŚ, że w stopniu wystarczającym organ I instancji odniósł się w zakresie zgłoszonych wniosków i uwag złożonych w ramach udziału społeczeństwa czym wypełnił obowiązek z art. 37 ustawy ooś. Sam fakt nieuwzględnienia wnoszonych na etapie udziału społeczeństwa uwag przez RDOŚ w Warszawie nie może jednoznacznie świadczyć o braku merytorycznego rozpatrzenia podnoszonych przez społeczeństwo zagadnień. Ponadto, RDOŚ – wbrew twierdzeniu skargi - nie mógł wręcz naruszyć zarzucanych mu w kontekście rozpoznania skarg i wniosków art. 7, art. 77 i art. 80 K.p.a. bowiem przepisy te ściśle dotyczą samego postępowania administracyjnego i działań organu w trakcie jego trwania i nie mają zastosowania w przypadku analizy wniesionych uwag i wniosków na etapie udziału społeczeństwa.

Nie doszło także do naruszenia art. 3 ust. 1 pkt 11, art. 30, art. 33 ust. 1, art. 37 w zw. z art. 85 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy ooś poprzez nieprawidłowe uznanie wniesionych uwag i wniosków jako pochodzących od społeczeństwa w sytuacji gdy pochodziły one od stron postepowania. Z akt sprawy wynika, że wnioski i uwagi wniosły strony postępowania jak i podmioty nie uczestniczące w postępowaniu (jak chociażby NC Investment 1 sp. z o.o. pismo z dnia 9 kwietnia 2018 r.), zatem nie można zarzucać, że doszło do zakwalifikowania wszystkich złożonych pism jako tylko pochodzących od społeczeństwa. Zarówno RDOŚ jak i GDOŚ dokonały analizy wszystkich wniesionych uwag i wniosków tych pochodzących od stron postępowania jak również od społeczeństwa.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skargi, które sprowadzają się do tego, że RDOŚ wydał decyzję w oparciu o niekompletny raport ooś, w szczególności w zakresie przedstawionych wariantów oraz w sposób ogólnikowy, niekompletny i pozorny przyjął opis wariantów wskazanych w raporcie ooś.

W ocenie Sądu załączony do akt sprawy raport ooś (wielokrotnie uzupełniany) zawierał wszystkie elementy, które wskazane są w art. 66 ust. 1 ustawy oos, w tym opis wariantów (pkt 5), tj. wariantu proponowanego przez wnioskodawcę, racjonalnego wariantu alternatywnego i wariantu najkorzystniejszego dla środowiska. Warianty lokalizacyjne, tj. wariant I. 1, II.1 oraz IIB.1 zostały poddane analizie wielokryterialnej, z której jednoznacznie wynika, że w przedmiotowej sprawie nie istnieje zasadność realizacji przedsięwzięcia w wariancie innym niż zaproponowany przez wnioskodawcę. Podkreślić trzeba, że wariant rekomendowany przez inwestora II.1 oraz racjonalny wariant alternatywny IIB.1 nie generują, co wskazują skarżący, tych samych oddziaływań do środowiska. W dokumentacji środowiskowej przedstawiono i omówiono wszystkie warianty z ta samą dokładnością. Co więcej autorzy raportu ooś uzasadnili wybór wariantów (rozdział 9, str. 271-280 raportu ooś z lutego 2017 r., część II), w tym wariantu rekomendowanego przez inwestora, czym w pełni wypełniono obowiązek wynikający z art. 66 ust. 1 pkt 5 i 7 ustawy ooś. Nie ma zatem jakichkolwiek wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia art. 66 ust 1 ustawy ooś w omawianym powyżej zakresie. Sam fakt, że realizacja przedmiotowego przedsięwzięcia w wariancie rekomendowanym przez inwestora jest sprzeczna z interesem stron postępowania, nie może stanowić postawy do uznania, że w raporcie ooś wadliwie opisano warianty realizacji przedsięwzięcia.

Nie można również podzielić twierdzenia skarżących, że RDOŚ wydając decyzję dokonał wadliwej i nierzetelnej analizy w zakresie przyjętej metodyki badań, w szczególności hałasu i emisji. W tym zakresie Sąd zgadza się z zaprezentowanym stanowiskiem GDOŚ, że po przeanalizowaniu raportu ooś oraz jego uzupełnień metodyka badań przyjęta prze autorów raportu ooś jest prawidłowa oraz jak najbardziej umożliwia na obecnym etapie określenie środowiskowych uwarunkowań na środowisko. Jednocześnie w zakresie zarzutu nieaktualności danych stanowiących podstawy prognoz oddziaływania przedsięwzięcia w raporcie ooś zaznaczyć trzeba, że z warunku w pkt. 3.4 decyzji RDOŚ (zmienionym w pkt 39 decyzją GDOŚ) dotyczącym konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko na etapie wydania decyzji z art. 72 ust. 1 pkt 10 ustawy ooś, nałożono na inwestora obowiązek przedstawienia w dokumentacji środowiskowej aktualnych prognoz ruchu i horyzontów czasowych analiz na dzień złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na realizację decyzji drogowej, tj. prognozy ruchu dla projektowanej drogi, która powinna bazowań na pomiarach nie starszych niż 5 lat. Zobowiązano inwestora także do przedstawienia szczegółowych rozwiązań dotyczących systemów wentylacyjnych planowanych tuneli, w tym zastosowania wyrzutni gazów z tuneli drogowych wraz z urządzeniami podczyszczającymi oraz szczegółowych parametrów miejsc wprowadzania zanieczyszczeń do powietrza.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 66 ust. 1 pkt 12 oraz art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy ooś polegającego na niewskazaniu w treści zaskarżonej decyzji czy dla planowanego przedsięwzięcia konieczne jest ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania, należy uznać go za bezpodstawny. Sąd podziela stanowisko GDOŚ w tym zakresie. Trzeba podkreślić jednak, że z treści cyt. przepisu wynika, że nie dotyczy on przedsięwzięć polegających na budowie lub przebudowie drogi, a omawiane przedsięwzięcie niewątpliwie takie stanowi. Ponadto wskazany przepis odsyła do art. 135 ustawy Poś, gdzie w ust. 5 wskazano, że jeżeli obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wynika z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, dla przedsięwzięcia polegającego na budowie lub przebudowie drogi (...) obszar ograniczonego użytkowania wyznacza się na podstawie analizy porealizacyjnej. Powyższy przepis wprost wskazuje, że podjęcie decyzji o konieczności utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania następuje dopiero w oparciu o wyniki analizy porealizacyjnej. Wobec powyższego za niezrozumiałe należy uznać twierdzenia skarżących jakoby na tym etapie postępowania organ miał obowiązek utworzenia takiego obszaru. Nadto trzeba wskazać, że utworzenie takiego obszaru czego domaga się skarżący – byłoby niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Za niezasadne należy uznać – co trafnie także uczynił GDOŚ – zarzuty dotyczące nienależytego i niedostatecznego rozpoznania sprawy w zakresie oddziaływania przedsięwzięcia na zabytki, wpływającego na możliwość realizacji przedsięwzięcia w proponowanym wariancie. GDOŚ zasadnie uznał, że inwestor projektując przebieg przedsięwzięcia wziął pod uwagę wytyczne i wskazówki Konserwatora Zabytków m. st. Warszawy, które zostały przedstawione w piśmie z dnia 10 maja 2013 r., a które wskazywały, że inwestycja nie powinna naruszać walorów zabytkowych wskazanych zespołów i obiektów tj. [...]. Jak wynika z raportu ooś, inwestycja w wariancie II.1 zlokalizowana będzie jedynie w brzegowej kolizji z [...] przy ul. [...] w km od 18+325 do 18+575. Zatem zdaniem Sądu informacje, którymi organ dysponował były wystarczające do niezbędnej oceny wpływu planowanej inwestycji na zespoły i obiekty zabytkowe.

Odnośnie zaś argumentacji skarżących, w której wskazano na negatywne skutki realizacji przedsięwzięcia w postaci kosztów finansowych GDOŚ zasadnie uznał, że kwestia ta wykracza poza zakres niniejszego postępowania. Zarzuty te są w ocenie Sądu całkowicie chybione.

Zarzut dotyczący naruszenia art. 81 ust. 1 ustawy ooś poprzez zaniechanie wskazania wariantu innego niż proponowany przez wnioskodawcę nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że wszczęcie postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, w myśl art. 73 ust. 1 ustawy ooś, następuje na wniosek podmiotu planującego podjęcie realizacji przedsięwzięcia. Organ administracji działa w granicach złożonego wniosku i jest związany treścią wniosku. We wniosku wnioskodawca jest zobowiązany do wskazania trzech wariantów realizacji planowanego przedsięwzięcia: rekomendowanego, alternatywnego i najkorzystniejszego dla środowiska przy czym najkorzystniejszy może pokrywać się z rekomendowanym (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. II OSK 464/13, z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. II OSK 1137/10). W rozpatrywanej sprawie organy orzekające w sprawie po przeprowadzeniu oceny oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko nie stwierdziły braku możliwości realizacji przedsięwzięcia w wariancie proponowanym przez wnioskodawcę oraz nie stwierdziły, że planowana inwestycja będzie znacząco oddziaływać na Natura 2000. A zatem w rozpatrywanej sprawie nie zachodziły przepisy o których mowa w art. 81 ust. 1 i 2 ustawy ooś. W ocenie Sądu organy zasadnie uznały, że w rozpatrywanej sprawie istniała możliwość realizacji inwestycji w wariancie, wersji proponowanej przez wnioskodawcę bowiem całość dokumentacji środowiskowej m.in. raport ooś wskazuje, że nie będzie znacznego oddziaływania na środowisko jak i na warunki życia mieszkańców na lokalnych terenach. Jeżeli zatem nie zachodzą przesłanki do odmowy określenia środowiskowych uwarunkowań, to organ nie ma innej możliwości jak tylko określić te warunki dla proponowanego wariantu, a taka sytuacji miała miejsce w niniejszej sprawie.

Za całkowicie chybiony należy uznać zarzut skarżących dotyczący naruszenia art. 33 ust. 1 ustawy o ochronie i art. 81 ust. 2 ustawy ooś.

Sąd – po dokonaniu analizy akt administracyjnych – stwierdza, że organy zasadnie uznały, że planowane przedsięwzięcie nie będzie znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000, którymi w przedmiotowej sprawie są obszary: PLC140001 Puszcza Kampinoska, obszar PLB140004 Dolina Środkowej Wisły i obszar PLH140041 Las Bielański. Bezspornym w niniejszej sprawie jest fakt, że planowana inwestycja w wariancie proponowanym przez inwestora pozostaje w kolizji z obszarem PLC140001 Puszcza Kampinoska, jednakże trzeba zaznaczyć, że w miejscu "styku", kolizji tych terenów występuje jedynie młodnik wykształcający się na gruntach porolnych i nie występują siedliska przyrodnicze wymienione w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej. Ponadto, w wyniku inwentaryzacji stwierdzono jedno miejsce żerowania derkacza Crex crex km 13+375, w odległości około 140 m od przyszłej inwestycji. Dokładna penetracja terenu nie wykazała gniazdowania tego gatunku w obszarze objętym opracowaniem; nie nastąpi też zniszczenie siedliska żerowania tego gatunku (w pasie zajętości terenu nie ma charakterystycznych dla tego gatunku łąk kośnych). GDOŚ zaznaczył, że w celu minimalizacji negatywnego oddziaływania na derkacza Crex mx, w warunku określonym w pkt 1.2.28 decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r. (zreformowanego w pkt 15 decyzji GDOŚ) zobligowano inwestora do prowadzenia prac na odcinku w km od 13+200 do 13+900 jedynie w godzinach 6.00 — 18.00. Ponadto, zgodnie z warunkiem określonym w pkt 1.3.17 decyzji RDOŚ (zreformowanego w pkt 33 decyzji GDOŚ) na odcinkach trasy w km od 13+100 do 13+599 (strona prawa) i km od 12+850 do 13+500 (strona lewa), zamontowane zostaną pochłaniające ekrany akustyczne, które zapobiegną obniżaniu pułapu przelatywania derkacza Crex crex nad drogą ekspresową. GDOŚ ostatecznie wskazał, że realizacja i eksploatacja przedsięwzięcia w wariancie rekomendowanym przez inwestora, tj. w wariancie II.1 nie będzie znacząco negatywnie oddziaływać na obszary Natura 2000.

Co do zarzutu naruszenia art. 112 w zw. z art. 6 Poś należy wskazać, że nie zasługuje on na uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć – co słusznie zauważyli skarżący - że przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wykazała, że pomimo zastosowania środków ochrony akustycznej będzie ponadnormatywna emisja hałasu do środowiska podczas eksploatacji przedsięwzięcia. Jednakże, zgodnie z art. 112 ustawy POŚ ochrona przed hałasem polega na zapewnieniu jak najlepszego stanu akustycznego środowiska. Wobec tego, że organy zasadnie zdecydowały o nałożeniu na inwestora obowiązku przeprowadzenia analizy porealizacyjnej w powyższym zakresie. Ma ona na celu porównanie – jak stwierdzono - ustaleń zawartych w dokumentacji sprawy i w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z rzeczywistym oddziaływaniem przedsięwzięcia. Pozwoli na określenie czy przyjęto właściwe rozwiązania projektowe i czy zastosowano właściwe urządzenia chroniące środowisko. Nie można również zgodzić się z twierdzeniami skargi, że nie nałożono na wnioskodawcę warunków zapewniających ochronę mieszkańców terenów sąsiadujących z terenem realizacji przedsięwzięcia podczas jego realizacji. W zakresie zezwolenia na wykonywanie prac budowalnych w godzinach wieczornych oraz nocnych wskazano, że warunki dotyczą sytuacji ściśle określonych w odrębnych, odpowiednich przepisach prawa. Ponadto, na uwadze należy mieć, że emisje powstające na etapie realizacji przedsięwzięcia oraz uciążliwości z nimi związane mają charakter niezorganizowany, krótkotrwały oraz przejściowy, przesuwający się wraz z frontem robót. Dlatego też nie można przyjąć w tej kwestii twierdzenia skarżących, zgodnie z którym organ zezwolił na realizację przedsięwzięcia, którego funkcjonowanie doprowadzi do naruszenia art. 112 w zw. z art. 6 ustawy Poś. Takie stanowisko jest błędne. W sytuacji, gdy przeprowadzona analiza porealizacyjna wykaże przekroczenia dopuszczalnych poziomów emisji hałasu do środowiska, właściwy organ zobowiązany będzie do podjęcia stosownych działań naprawczych określonych w ustawie Poś. Na marginesie trzeba wspomnieć, że w decyzji określającej środowiskowe uwarunkowania nie jest konieczne nie jest konieczne, aby rzeczywiste, faktyczne oddziaływanie danego przedsięwzięcia na środowisko było z góry znane , chodzi raczej o rozpoznanie wszystkich prognozowanych skutków (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 7 maja 2015 r., sygn. II SA/Sz 987/14).

To samo dotyczy zarzutu naruszenia art. 85 w związku z art. 6 Poś poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji dla przedsięwzięcia, które przekracza już na etapie założeń normy emisji zanieczyszczeń powietrza. Sąd podziela w tej mierze zaprezentowany wywód GDOŚ, a mianowicie, że realizowane przedsięwzięcie ma wstępny charakter rozstrzygnięcia w stosunku do decyzji następczych np. zrid. Należy zgodzić się z GDOŚ, że w przypadku skomplikowanych inwestycji drogowych – a w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z taką właśnie inwestycją - nie sposób przewidzieć, z uwagi na wstępny etap projektowy, na etapie decyzji środowiskowej rzeczywistych i miarodajnych poziomów emisji do środowiska w zakresie zanieczyszczeń do powietrza czy też hałasu. W takiej sytuacji jak najbardziej prymat dać należy badaniom przeprowadzonym już po oddaniu inwestycji do użytku, kiedy wysycona ruchem droga, przyjmująca bądź miejscami oddająca ruch z innych odcinków systemu drogowego, w pełni i w ostatecznym kształcie oddziałuje na środowisko. A zatem w takiej sytuacji w pełni zasadnym było nałożenie na inwestora w decyzji (pkt 4.2 decyzji RDOŚ zmieniony decyzją GDOŚ w pkt 41) obowiązku przeprowadzenia analizy porealizacyjnej w zakresie propagacji gazów i pyłów do powietrza atmosferycznego, bowiem wykonanie dopiero takiej analizy może wykazać faktyczne wartości emisji gazów i pyłów do powietrza. W przypadku stwierdzenia następnie przekroczenia odpowiednich norm ww. emisji możliwe będzie podjęcie stosownych działań dążące do osiągnięcia nieprzekraczających wartości emisji. Ponadto należy wskazać, ze z uwagi na prognozowane przekroczenie standardów jakości powietrza w okolicach portali wjazdowo-wyjazdowych z tuneli, na etapie ponownej oceny oddziaływania przedsięwzięci na środowisko jako konieczne wskazano ponowne wykonanie obliczeń rozprzestrzeniania się denków azotu (NO2). Mając na uwadze powyższe, zarzuty dotyczące naruszenia art. 85, art. 112 w zw. z art. 6 Poś oraz art. 82 ust. 1 pkt 5 oraz art. 83 ustawy ooś nie zasługują na uwzględnienie.

Odnosząc się zaś do zarzutu dotyczącego nałożenia obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisku, podczas gdy, w ocenie skarżących, właściwym rozstrzygnięciem wobec nierozpoznawalnej skali oddziaływań byłoby wydanie decyzji odmownej należy zgodzić się ze stanowiskiem GDOŚ i uznać, że zarzut ten jest bezzasadny. Jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, przeprowadzone przez organ I oraz II instancji analizy potwierdziły, że treść przedłożonego raportu ooś jest zgodna z art. 66 ustawy ooś, a zawarte w nim warunki realizacji przedsięwzięcia i projektowane rozwiązania chroniące środowisko zostały zaproponowane racjonalnie i adekwatnie do charakteru i skali oddziaływania inwestycji na środowisko. Podkreślić trzeba (o czym była już mowa wcześniej), że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest rozstrzygnięciem wstępnym, które uzyskiwane jest przez podmiot planujący realizację przedsięwzięcia na samym początku procesu inwestycyjnego. Na tak wczesnym etapie projektowym nie jest możliwe posiadanie wszelkich szczegółowych danych na temat przedsięwzięcia. Dlatego też – zdaniem Sądu – RDOŚ, a następnie GDOŚ zasadnie uznały, że istnieje konieczność wykonania analizy porealizacyjnej co znalazło odzwierciedlenie w decyzji w pkt 3 decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r. zreformowanym w pkt 36 zaskarżonej decyzji, celem przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w ramach postępowania w sprawie wydania decyzji, o której mowa w art. 72 ust. 1 pkt 10 ustawy ooś. W przedmiotowej sprawie ponowna ooś została nałożona na wnioskodawcę z uwagi na konieczność uszczegółowienia w ramach decyzji o zezwoleniu na realizacje inwestycji drogowej wymagań ochrony środowiska, a także ze względu na rodzaj i charakterystykę przedsięwzięcia oraz to, że istnieje możliwość kumulowania się oddziaływań z innych inwestycji. Zasadnie GDOŚ wskazał, że na etapie uzyskiwania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wnioskodawca zobowiązany będzie do szczegółowej analizy założeń projektowych w zakresie ograniczenia oddziaływania planowanej drogi na chiropterofaunę (pkt 3.1 decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r. zreformowany w pkt 37 skarżonej decyzji), środowisko wodne (pkt 3.2 i 3.3 decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r.) i powietrze (pkt 3.4 decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r. zreformowany w pkt 39 skarżonej decyzji). Wobec powyższych rozważań zgłoszony zarzut dotyczący bezpodstawnego wymogu przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko należy uznać za niezasadny.

Za całkowicie niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 68 ust. 4 i art. 86 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez wydanie pozytywnej decyzji środowiskowej dla przedsięwzięcia, którego realizacja wiąże się z degradacją środowiska, mającą negatywny wpływ na zdrowie ludzi. Sąd podziela wyjaśnienia GDOŚ w tym zakresie, że każde przedsięwzięcie prowadzi do powstania pewnych oddziaływań, jednakże w rozpatrywanej sprawie chodzi jednak o to, aby zamierzenie inwestycyjne, budowa i jego realizacja nie doprowadziło do powstania znacząco negatywnych oddziaływań. W ocenie Sadu zarówno RDOŚ jak i GDOŚ w swoich rozstrzygnięciach trafnie wskazały, że realizacja i eksploatacja przedsięwzięcia zgodnie z warunkami określonymi w decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r., jak i zaskarżonej decyzji, skutecznie zapobiegnie powstaniu takich oddziaływań. Tym samym, zdaniem Sądu nie sposób w rozpatrywanym przypadku mówić o degradacji środowiska oraz jej negatywnych skutkach (art. 68 ust. 4 Konstytucji RP). Jednocześnie trzeba podkreślić, że przywołany przez skarżących art. 86 Konstytucji RP w zakresie odpowiedzialności za spowodowane pogorszenie stanu środowiska odsyła do odrębnych aktów prawnych. Tym samym, nie ulega wątpliwości, że podmiot podejmujący się realizacji przedsięwzięcia zobowiązany jest do przestrzegania odrębnych przepisów dotyczących ponoszenia odpowiedzialności za stan środowiska, jeżeli przyczyni się do pogorszenia jego stanu. Trzeba mieć jednak na uwadze to, że celem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest ustalenie takich warunków realizacji przedsięwzięcia, które wykluczą lub zminimalizują jego możliwe negatywne oddziaływanie, co w omawianej sprawie niewątpliwie nastąpiło. Ponadto, jak już wcześniej podkreślano, na mocy decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r. oraz skarżonej decyzji, a także przepisów odrębnych, wnioskodawca zobowiązany jest do przedstawienia analizy porealizacyjnej oddziaływań przedsięwzięcia, monitoringu tych oddziaływań oraz w przypadku stwierdzenia ponadnormatywnych emisji - do podjęcia działań zmniejszających emisje zanieczyszczeń do poziomu dopuszczalnego lub podjęcia działań naprawczych. Przedstawione zarzuty – w obliczu powyższych spostrzeżeń – należy uznać za chybione.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia szeregu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego należy stwierdzić, że Sąd nie dostrzegł ich naruszenia w takim stopniu, który uprawniałby go do wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obiegu prawnego.

W kwestii naruszenia art. 7, art. 77 § 1 K.p.a. i art. 80 K.p.a. Sąd stwierdza, że organy podjęły wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Należy wskazać, że inwestor był trzykrotnie wzywany (pisma z dnia: 21 lutego 2019 r., z dnia 1 października 2019 r., z dnia z 22 lipca 2021 r.) do uzupełnienia raportu ooś – głównego dokumentu w postepowaniu środowiskowym potrzebnego do oceny oddziaływania na środowisko - a zatem niewątpliwie dochowano regułom przepisu 7 K.p.a. W konsekwencji nie doszło do naruszenia art. 77 i art. 80 K.p.a. W ocenie Sądu GDOŚ w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył całość materiału dowodowego, co umożliwiło dokonanie oceny dowodów, wymaganej zgodnie z art. 80 K.p.a. co konsekwencją tych działań była wspomniana wyżej modyfikacja części decyzji organu I instancji. W analizowanej sprawie nie doszło również do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 80 K.p.a. Podkreślić trzeba, że zarzuty skarżących w zakresie wadliwości raportu, oparte są jedynie na niepopartych merytorycznymi argumentami twierdzeniach. Natomiast główny materiał dowodowy w niniejszym postępowaniu stanowi raport ooś, który w opinii GDOŚ, po jego uzupełnieniu w efekcie powyższych wezwań, spełnia wymogi formalne, a pod względem merytorycznym został sporządzony w sposób rzetelny, co umożliwia komplementarną ocenę w zakresie wskazanym art. 62 ustawy ooś. Zgromadzona w przedmiotowej sprawie dokumentacja mogła zatem zostać przyjęta jako podstawowy dowód w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Nie dostrzeżono także naruszenia art. 8 K.p.a. (zasady pogłębiania zaufania obywateli) i art. 11 K.p.a. (zasady przekonywania). Uzasadnienie decyzji z dnia 9 listopada 2021 r. zostało sporządzone w sposób prawidłowy. Organ wskazał w uzasadnieniu rozstrzygnięcia motywy, jakimi kierował się wydając omawianą decyzję oraz w stopniu szczegółowym wyjaśnił powody, przemawiające za uchyleniem części decyzji RDOŚ w Warszawie i orzeczeniem co do istoty sprawy lub umorzeniem postępowania w tym zakresie. GDOŚ także w szczegółowym stopniu odniósł się do licznych zarzutów podnoszonych w odwołaniach oraz uwag i wniosków stron oraz społeczeństwa, złożonych podczas trwania postępowań obu instancji. Organ wywiązał się w pełni także z zasady przekonywania, bowiem sporządził uzasadnienie w sposób staranny, jasny i zrozumiały dla stron postepowania, w szczególności przedstawił swoją argumentację i właściwi ją uzasadnił. W tym kontekście, za za niedopuszczalny uznać trzeba zarzut naruszenia art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy ooś. Przepis ten zawiera definicję oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, przez którą rozumie się postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia, obejmujące w szczególności weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, uzyskanie wymaganych ustawą opinii i uzgodnień, zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu. Wskazane w omawianym przepisie elementy oceny zostały przeprowadzone przez organ I instancji, a także poddane weryfikacji przez organ odwoławczy. Wobec tego organy nie mogły naruszyć tego artykułu.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 80 oraz art. 84 § 1 K.p.a. poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii akustyka oraz opinii specjalisty ds. oceny zanieczyszczeń powietrza w zakresie oddziaływania przedsięwzięcia oraz nieprzeprowadzenia dowodów w postaci: wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 lutego 2018 r., aktualnego Programu Ochrony Powietrza, a także analiz porealizacyjnych dla zrealizowanych w obrębie Warszawy dwóch odcinków trasy ekspresowej S-8 i odcinka trasy S2 należy ten zarzut uznać za niezasadny. Sąd zgadza się z GDOŚ, że nie ma podstaw do uznania wyników analiz dla innych przedsięwzięć przy określaniu prognozowanego natężenia ruchu na trasie planowanego przedsięwzięcia, bowiem analiza porealizacyjna wykonana dla konkretnego przedsięwzięcia ma na celu przedstawienie rzeczywistych uciążliwości pochodzących z konkretnej inwestycji dla nieruchomości sąsiednich. Organ zdecydował – (zdaniem Sądu słusznie), że nie było potrzeby korzystania z fakultatywnego dowodu z opinii biegłego (art. 84 § 1 K.p.a.). Analizowana sprawa, prowadzona przez organ wyspecjalizowany w zakresie ocen oddziaływania przedsięwzięć na środowisko nie wymagała wiadomości specjalnych, które pozwoliłyby na prawidłową ocenę stanu faktycznego. GDOŚ bazując na aktach sprawy przekazanych przez organ I instancji, uzupełnieniach raportu ooś przedkładanych przez wnioskodawcę na wezwania organu oraz wiedzy własnej, bezsprzecznie ustalił stan faktyczny sprawy w zakresie wystarczającym do jej rozstrzygnięcia. Wobec przedstawionej argumentacji należy przyjąć, że podczas postępowania odwoławczego nie doszło do naruszenia przywołanych powyżej przepisów, a w skarżonej decyzji organ szczegółowo ustosunkował się do wnoszonych w toku postępowań uwag i wniosków, tym samym omawiane zarzuty należy uznać za bezzasadne, bowiem nie znajdują potwierdzenia w aktach sprawy.

Zupełnie za bezpodstawny należy uznać zarzut naruszenia art. 138 § 1 pkt 1-3 K.p.a. W ocenie Sądu GDOŚ był jak najbardziej uprawniony (co nie jest kwestionowane w orzecznictwie sądów) łączne zastosowanie zarówno pkt 1 jak i 2 oraz 3 tego przepisu (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2014 r., sygn. akt: I SA/Wa 3120/13). Jeżeli po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego i ponownej analizie GDOŚ doszedł do wniosku że należy decyzję organu I instancji skorygować w pewnych częściach, a pozostałą część uchylić bądź utrzymać w mocy to nie tylko jest to zgodne z przepisami ale również wpisuje się w zasadę szybkości postępowania (brak przekazania sprawy do ponownego rozpoznania), a także jest prawidłowo pod katem słuszności i celowości. Jeszcze raz trzeba nadmienić, że odmowa ustalenia środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia może nastąpić tylko i wyłącznie w ściśle określonych przypadkach wskazanych w art. 80 ust. 2 oraz art. 81 ustawy ooś. Gdy nie zachodzą okoliczności wykluczające możliwość wydania pozytywnej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, określone w ww. przepisach, organ jest zobowiązany do określenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia w wariancie wskazanym we wniosku złożonym przez podmiot planujący to przedsięwzięcie.

Zarzut naruszenia art. 108 K.p.a. poprzez bezzasadne nadanie decyzji środowiskowej przez organ I instancji i utrzymanie przez organ II instancji rygoru natychmiastowej wykonalności należy uznać za bezpodstawny. Wyjaśnić trzeba, że organy trafnie uznały, że w niniejszej sprawie zachodziły przesłanki określone w art. 108 § 1 K.p.a., a tym samym słusznie nadały decyzji RDOŚ w Warszawie rygoru natychmiastowej wykonalności było uzasadnione. Należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie zrealizowanie przedsięwzięcia w postaci drogi przejawia się w interesie społecznym. Co więcej, zaznaczyć należy że występowanie sprzecznych interesów w sprawie oraz sprzeciw skarżących wobec planowanego przedsięwzięcia nie mogą stanowić przeszkody do objęcia decyzji instytucją wyrażoną w omawianym przepisie, jeżeli spełnione zostaną określone w nim przesłanki.

Za zupełnie bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 104 § 2 K.p.a. poprzez niedoprecyzowanie niektórych wymagań nałożonych na wnioskodawcę w związku z użyciem w decyzji sformułowań typu " można również prowadzić", "w miarę możliwości". Trafnie organ wyjaśnił tę kwestię, a Sąd podziela to stanowisko. Sformułowania zawarte w decyzji są nieprecyzyjne jednakże inwestor został zobowiązany do realizacji konkretnie określonych warunków lub obowiązków, których nie sposób uznać za dowolne bądź że świadczą one o niewykonalności.

Za niezasadny należy uznać także zarzut naruszenia art. 9 K.p.a. polegający na popełnieniu przez organy I i II instancji w czasie prowadzenia postępowania poważnych uchybień formalnych skutkujących ograniczeniem prawa aktywnego uczestnictwa stron w postępowaniu administracyjnym oraz należytego informowania stron o dokonywanych czynnościach oraz wydawanych rozstrzygnięciach. Należy zauważyć, że z uwagi na liczbę stron biorących udział w prowadzonym przez RDOŚ w Warszawie, jak i GDOŚ postępowaniu, w niniejszej sprawie zastosowanie miał art. 74 ust. 3 ustawy ooś, w myśl którego jeżeli liczba stron postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przekracza 20, stosuje się art. 49 Kpa. Konstrukcja art. 49 Kpa wskazuje, że zawiadomienie dokonywane jest przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania. Podczas postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r. oraz decyzji z dnia 9 listopada 2021 r., organy I i II instancji o dokonywanych czynnościach zawiadamiały strony zgodnie z wyżej przywołanymi przepisami. Zawiadomienia wydawane przez RDOS w Warszawie oraz GDOS publikowane było zarówno w Biuletynie Informacji Publicznej, jak i wywieszane na tablicach ogłoszeń organów prowadzących postępowania oraz na tablicach ogłoszeń: Urzędu Miejskiego w Łomiankach, Urzędu Gminy Izabelin, Urzędu Dzielnicy Bielany, Urzędu Dzielnicy Bemowo, Urzędu Dzielnicy Wola oraz Urzędu Dzielnicy Białołęka. Zarówno RDOŚ w Warszawie, jak i GDOŚ zapewniły stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem ww. decyzji umożliwiły zapoznanie się z zebranym materiałem dowodowym oraz wypowiedzenie co do jego treści. Stosowne potwierdzenie powyższego znajduje się w aktach sprawy.

Wobec powyższego, bezsprzecznym jest fakt, że organ nie miał obowiązku zawiadamiać o dokonywanych czynnościach drogą pocztową każdej ze stron, jak twierdzą skarżący. Również twierdzenie skarżących, zgodnie z którym organ zobowiązany był na piśmie (przynajmniej jednorazowo) poinformować o dalszym informowaniu stron w drodze obwieszczenia, należy uznać za bezzasadne. Zdaniem skarżących powyższy obowiązek wynika z art. 49a K.p.a., jak jednak wyjaśniono powyżej, w analizowanej sprawie zastosowanie ww. przepisu, który takiej regulacji nie przewiduje. Co więcej, w stanie prawnym obowiązującym w analizowanej sprawie, nie istniał jeszcze art. 49a K.p.a., który wszedł w życie z dniem 1 czerwca 2017 r. Nie sposób także zgodzić się z twierdzeniem skarżących, zgodnie z którym GDOŚ nie poinformował o możliwości zapoznania się ze zgromadzoną dokumentacją przed wydaniem decyzji kończącej postępowanie.

Również za zupełnie bezzasadny i nietrafiony należy uznać zarzut Fundacji [...], dalej Fundacja, dotyczący wywieszenia obwieszczenia RDOŚ w Warszawie o wydaniu decyzji z dnia 27 kwietnia 2018 r. w zamkniętej gablocie i zasłonięcie innym dokumentem listy miejsc, w których możliwe było zapoznanie się z decyzją. W przedmiotowej sprawie Fundacja złożyła skutecznie odwołanie od decyzji RDOŚ, a zatem nie doszło do naruszenia praw Fundacji, a poza tym, Fundacja, już po złożeniu odwołania mogła – stosownie do art.73 K.p.a. – zapoznać się z aktami sprawy i miała na to wystarczająco długo czasu. A zatem powyższe zarzuty w ogóle nie mogą odnieść zamierzonego skutku.

W końcu na uwzględnienie nie zasługuje zarzut naruszenia art. 107 § 3 K.p.a. W ocenie Sądu uzasadnienie decyzji zawiera wszystkie elementy, które powinno zawierać, zostało sporządzone w sposób należyty, jasny, wyczerpujący oraz zawierający przekonywująca argumentację. Organ odwoławczy prawidłowo wskazał, dlaczego uznał wariant proponowany przez inwestora jako najlepszy, przedstawił swoje racje przemawiające za tym wariantem, wyjaśnił również te aspekty sprawy, których nie wziął pod uwagę bądź z którymi się nie zgadzał. Z tego względu nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem skarżących, ponieważ wymogi wyrażone ww. przepisem zostały przez organ bezsprzecznie wypełnione.

Podsumowując, w ocenie Sądu, po prawidłowym przeprowadzeniu postępowania administracyjnego organ wydał decyzję, która odpowiada prawu.

Na zakończenie podkreślić trzeba, że poza zarzuconymi w skardze Sąd nie dopatrzył się w zaskarżonej decyzji, ani w przeprowadzonym w sprawie postępowaniu administracyjnym naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania tego orzeczenia z obrotu.

Z uwagi na powyższe, skargi podlegały oddaleniu, o czym Sąd orzekł w sentencji na podstawie art. 151 P.p.s.a.

-----------------------



Powered by SoftProdukt