Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Gabriela Jyż po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia radcy prawnego M. I. na postanowienie w przedmiocie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej zawartego w punkcie II wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. W. z dnia 14 października 2015 r. sygn. akt II SA/Go 344/15 w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Zarządu Województwa Lubuskiego z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu z tytułu zwrotu dofinansowania postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w G. W.

W punkcie II wyroku z dnia 14 października 2015 r., obejmującym orzeczenie o kosztach postępowania, w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Zarządu Województwa Lubuskiego z dnia [...] marca 2015 r. w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu z tytułu zwrotu dofinansowania, Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. W. przyznał na rzecz radcy prawnego M. I. kwotę 240 złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.

W podstawie prawnej przywołanego orzeczenia Sąd I instancji podał art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.).

Pełnomocnik skarżącego w sprawie, radca prawny M. I. wniosła, na zasadzie art. 194 § 1 pkt 9, art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 6 pkt 6 i § 14 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1349 ze zm.), zażalenie na postanowienie Sądu I instancji w przedmiocie kosztów wnosząc o jego uchylenie w całości i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego z urzędu obliczonych na podstawie § 6 rozporządzenia.

W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącego wskazał, że sprawa dotyczyła zobowiązania strony solidarnie ze spółką z o.o. "E G." do zapłaty kwoty 655.137,92 złotych, która to kwota stanowiła wartość przedmiotu zaskarżenia i w oparciu o którą strona została zobowiązana do uiszczenia wpisu. W takim stanie sprawy, w ocenie pełnomocnika skarżącego, stawka minimalnej opłaty z prowadzenie sprawy powinna zostać obliczona na podstawie § 6 rozporządzenia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie podlega uchyleniu.

Kwestionowane przez pełnomocnika strony skarżącej orzeczenie zawarte w punkcie II wyroku Sądu I instancji z dnia 14 października 2015 r. dotyczące przyznania kosztów postępowania z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej, w świetle podniesionej w zażaleniu argumentacji nie może się ostać w formie, jakiej uczynił to Sąd.

Po pierwsze, kwota przyznana na rzecz radcy prawnego M. I., samą wyłącznie wysokością wskazuje hipotetycznie na przyjęcie przez Sąd I instancji stawki o jakiem mowa w § 14 ust. 2 pkt 1 lit c) rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych (...). Przepis ten określa, że stawki minimalne wynoszą w postępowaniu przez sądami administracyjnymi w pierwsze instancji, w innej sprawie, 240 złotych. Tymczasem żaląca się pełnomocnik strony skarżącej podnosi, że w związku z tym, iż w sprawie przedmiotem zaskarżenia była należność pieniężna, jej wynagrodzenie za udzieloną stronie pomoc prawną z urzędu powinna zostać określona w oparciu o § 6 rozporządzenia. Istotnie określenie stawki nieopłaconej pomocy prawnej w oparciu o powołany przepis wynika z treści § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) rozporządzenia, który określa, że w pierwszej instancji, w sprawie, której przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna oblicza się wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu na podstawie § 6.

Istotnym w tym zakresie jest, zatem kwalifikacja czy sprawa orzeczona wyrokiem z dnia 14 października 2015 r. za przedmiot zaskarżenia miała należność pieniężną czy była to inna sprawa. Mając, bowiem na uwadze treść objętej skargą decyzji, której przedmiotem było określenie o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu z tytułu zwrotu dofinansowania oraz fakt, iż przedmiot ten nie został przez Sąd I instancji w toku postępowania sądowego skorygowany, argumentacja wnoszącej zażalenie radcy prawnego M. I. zdaje się mieć uzasadnione podstawy.

Powołana podstawa prawna orzeczenia w punkcie II wyroku z dnia 14 października 2015 r. nie wskazuje w jakimkolwiek zakresie jakie kryterium wziął pod uwagę Sąd I instancji przyznając pełnomocnikowi skarżącego koszty nieopłaconej pomocy prawnej, tj. z której z regulacji zawartych w § 14 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia skorzystał ustalając wartość minimalną stawki. Sąd nie przywołał, bowiem w tym zakresie żadnego przepisu tak ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jak i rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych, poza art. 250 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że wyznaczony radca prawny (...) otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach za czynności radców prawnych (...) w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych wydatków.

Wyłącznie takie wskazanie podstaw punktu II wyroku – postanowienia w przedmiocie kosztów nie jest wystarczając dla oceny przesłanek, o których mowa powyżej, a którymi kierował się Sąd I instancji przyznając koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.

Ponadto zauważyć należy, że w dniu wyrokowania przez Sąd I instancji w zakresie regulacji zawartej w art. 250 p.p.s.a. obowiązywał § 2 zezwalający sądowi na obniżenie wynagrodzenia, o którym mowa w § 1 tego przepisu, w uzasadnionych przypadkach. Przywołanie przez Sąd jako zastosowanego, wyłącznie art. 250 p.p.s.a. nie daje również podstaw do stwierdzenia czy w sprawie nie doszło do "miarkowania" wynagrodzenia pełnomocnika właśnie w oparciu o przywołany § 2 art. 250, co z kolei wymagałoby szerszego uzasadnienia – przedstawienia stanowiska Sądu w przedmiocie kosztów należnych za udzieloną z urzędu stronie pomoc prawną.

Stwierdzone braki uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. W. z dnia 14 października 2015 r. powodują, iż orzeczenie zawarte w punkcie II tego wyroku podlega uchyleniu, z uwagi na zakwestionowanie jego prawidłowość oraz konieczność przekazania sprawy do ponownego rozpoznania celem uzupełnienia wymienionych braków czyniących przedwczesnym merytoryczną ocenę zgodności bądź niezgodności z obowiązującym prawem (przepisami rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych) objętego zażaleniem postanowienia.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.