Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge – Lissowska po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K.G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 sierpnia 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 772/15 o umorzeniu postępowania zażaleniowego w sprawie ze skargi K.G. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] marca 2015 r., nr [...] w przedmiocie skreślenia z listy aplikantów II rocznika aplikacji sędziowskiej postanawia: oddalić zażalenie

Postanowieniem z dnia 4 sierpnia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie umorzył postępowanie z zażalenia K. G. na postanowienie tego Sądu z dnia 10 marca 2016 r., którym uchylono postanowienie z dnia 2 lutego 2016 r. o zawieszeniu postępowania w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Sprawiedliwości. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż postanowieniem z dnia 10 marca 2016 r. uchylono postanowienie z dnia 2 lutego 2016 r., zawieszające postępowanie w sprawie, celem przekazania Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu zażalenia skarżącej na postanowienie z dnia 12 stycznia 2016 r., odmawiające wyłączenie sędziego. Pismem z dnia 5 kwietnia 2016 r. K. G. wniosła zażalenie na postanowienie z dnia 10 marca 2016 r., zaś postanowieniem z dnia 24 maja 2016 r. Sąd ponownie zawiesił postępowanie w sprawie, po tym, jak Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie strony na postanowienie z dnia 12 stycznia 2016 r. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie zachodziły przesłanki zastosowania art. 195 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, bowiem postępowanie z zażalenia na postanowienie z dnia 10 marca 2016 r. stało się bezprzedmiotowe, wobec zrealizowania celu strony, dążącej do zawieszenia postępowania, postanowieniem z dnia 24 maja 2016 r.

Zażalenie na postanowienie z 4 sierpnia 2016 r. wniosła K. G., zarzucając Sądowi naruszenie art. 8 ust. 2, art. 45 i art. 78 Konstytucji RP oraz art. 127 § 3 i art. 195 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zdaniem skarżącej Sąd naruszył jej prawo do rozpoznania jej sprawy przez sądy dwóch instancji, a ponadto nie miał on możliwości orzekania po wydaniu postanowienia o zawieszeniu postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Art. 195 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej jako ppsa, stanowi, że jeżeli postępowanie zażaleniowe stało się bezprzedmiotowe przed przedstawieniem zażalenia wraz z aktami sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu, wojewódzki sąd administracyjny umarza to postępowanie. Z sytuacją spełniającą przesłanki z tego przepisu mamy do czynienia w sprawie niniejszej.

Zauważyć bowiem trzeba, iż skarżąca sama, pismem z dnia 30 grudnia 2015 r., wniosła o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie. Zawieszenie to nastąpiło postanowieniem z dnia 2 lutego 2016 r., jednak wcześniejszym postanowieniem, z dnia 12 stycznia 2016 r. Sąd oddalił wniosek strony o wyłączenie sędziego. Pismem z dnia 8 lutego 2016 r. skarżąca wniosła zażalenie na postanowienie z dnia 12 stycznia 2016 r., w związku z czym Sąd, w dniu 10 marca 2016 r., uchylił swoje postanowienie o zawieszeniu postępowania, celem nadania powołanemu zażaleniu właściwego biegu. Zażalenie zostało przekazane Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu, który oddalił je postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt I OZ 308/16. Postępowanie w sprawie zawieszone zostało kolejnym postanowieniem wydanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w dniu 24 maja 2016 r., tym samym słusznie Sąd I instancji wskazał, iż cel skarżącej, jakim było zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie, został spełniony. Tym samym zażalenie na postanowienie z dnia 10 marca 2016 r., uchylające postanowienie o zawieszeniu postępowania, utraciło swój przedmiot.

Zauważyć przy tym trzeba, iż wbrew twierdzeniom skarżącej w żadnym razie nie naruszono zasady dwuinstancyjności postępowania. Działania podejmowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w niniejszej sprawie dążyły wręcz do tego, aby zapewnić skarżącej możliwość rozpoznania przez sąd odwoławczy wnoszonych środków zaskarżenia – w tym przypadku zażalenia na postanowienie z dnia 12 stycznia 2016 r. Na takie działania pozwalał mu art. 127 § 3 ppsa, który stanowi, między innymi, iż podczas zawieszenia sąd może podejmować czynności, które mają na celu podjęcie postępowania. Taki cel miało właśnie postanowienie z dnia 10 marca 2016 r.

Mając na uwadze powyższe i uznając zaskarżone postanowienie za wydane zgodnie z prawem, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.