Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta Gdańska na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1266/13 odrzucające zażalenie Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta Gdańska na zarządzenie sędziego sprawozdawcy z dnia 13 lutego 2014 r. w sprawie ze skargi [...] Spółka z o.o. z siedzibą w G. oraz Wspólnoty [...] w G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2013 r. znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia: oddalić zażalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 15 kwietnia 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1266/13 w sprawie ze skargi [...] Spółka z o.o. z siedzibą w G. oraz Wspólnoty [...] w G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2013 r. znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanowił odrzucić zażalenie Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta Gdańska na zarządzenie sędziego sprawozdawcy z dnia 13 lutego 2014 r. o odmowie wydania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1266/13 z uzasadnieniem.

W uzasadnieniu sąd wskazał, że Skarb Państwa – Prezydent Miasta Gdańska złożył zażalenie na ww. zarządzenie sędziego. Wskazał tez na art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. i stwierdził, że takie zażalenie nie znajduje oparcia w prawie i jest niedopuszczalne, zatem należało je odrzucić.

Od tego postanowienia Skarb Państwa – Prezydent Miasta Gdańska wniósł zażalenie, zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez bezpodstawne odrzucenie zażalenia skutkujące pozbawieniem prawa do sądu. Wniósł o uchylenie tego postanowienia w całości. W uzasadnieniu wskazał na swój interes prawny w zaskarżeniu wyroku i bezprawne ograniczenie mu wydaniem zaskarżonego orzeczenia jego konstytucyjnego prawa do sądu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie może zostać uwzględnione.

Zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a. zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem jest: 1) przekazanie sprawy innemu sądowi administracyjnemu; 2) wstrzymanie lub odmowa wstrzymania wykonania decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, o których mowa w art. 61; 3) zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania; 4) odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku; 5) sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; 6) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; 7) odrzucenie skargi kasacyjnej; 8) odrzucenie zażalenia; 9) zwrot kosztów postępowania, jeżeli strona nie wnosi skargi kasacyjnej; 10) ukaranie grzywną.

Ustawa – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi konstruuje zatem instytucję zażalenia jako środka przysługującego od wyraźnie wskazanych w tej ustawie orzeczeń. Wśród tych orzeczeń nie znajduje się zarządzenie sędziego w przedmiocie odmowy doręczenia wyroku z uzasadnieniem. Nie przysługuje od niego zatem zażalenie, a więc sąd zasadnie je odrzucił.

Wskazać przy tym należy, że sposób skonstruowania procedury sądowoadministracyjnej w zakresie niniejszego postępowania zażaleniowego nie pozostawia możliwości przyznania statusu strony postępowania przed sądem podmiotom, które stają się nią z mocy art. 33 p.p.s.a., do czego de facto dąży wnoszący zażalenie. Zauważyć jedynie wypada, że zgodnie z art. 271 pkt 2 p.p.s.a. można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana lub jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się orzeczenia niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 oraz art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.