Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska (spr.), , Sędzia WSA Izabela Ostrowska, Sędzia WSA Grzegorz Rudnicki, , Protokolant st. ref. Piotr Czyżewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2018 r. sprawy ze skarg [...] na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] maja 2017 r. znak [...] w przedmiocie nakazu wykonania określonych robót budowlanych oddala skargi

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2017r, znak: [...] Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatrzeniu odwołania Gminy [...] oraz odwołania [...] od decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nakazującej [...] oraz Gminie [...] przeprowadzenie robót budowlanych w budynku dyspozytorni wąskotorowej transportowej, położonym na terenie przestrzennego układu komunikacyjnego [...] Kolei Dojazdowej, wpisanego do rejestru zabytków decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] marca 1994 r., pod numerem [...] (ob. [...] ), znak: [...] działając na podstawie art. 49 ust.1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że kwestia złego stanu zachowania budynku dyspozytorni wąskotorowej transportowej, położonego na terenie przestrzennego układu komunikacyjnego [...] Kolei Dojazdowej, była już uprzednio przedmiotem postępowania przed [...] Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, który decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r., Nr [...] , nakazał [...] przeprowadzenie robót budowlanych w przedmiotowym budynku.

Po rozpatrzeniu odwołania od tej decyzji, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, decyzją z dnia [...] października 2016 r., l.dz. [...] , uchylił w całości zaskarżone orzeczenie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Organ odwoławczy ocenił, że organ I instancji nie wyjaśnił wszystkich okoliczności, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem nie wykazał, czy zobowiązania wynikające z decyzji powinny zostać nałożone na właściciela obiektu, czy też na podmiot, który na podstawie stosunku zobowiązaniowego aktualnie dysponuje zabytkiem.

Po ponownym rozpatrzeniu przedmiotowej sprawy [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków, decyzją z dnia [...] stycznia 2017 r., Nr [...] wydaną na podstawie art. 49 ust.1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami

zobowiązał [...] S.A. oraz Gminę [...] do przeprowadzenia robót budowlanych w budynku dyspozytorni wąskotorowej transportowej, położonego na terenie przestrzennego układu komunikacyjnego [...] Kolei Dojazdowej, polegających na:

- wymianie uszkodzonych elementów konstrukcji dachu oraz deskowania okapów,

- wymianie deskowania połaci dachowej, pokrycia z papy, elementów odwodnienia dachu (rynien i rur spustowych) oraz obróbek blacharskich,

- zabezpieczeniu otworów okiennych i drzwiowych za pomocą deskowania,

- przemurowaniu komina w miejscach jego uszkodzeń.

W terminie do dnia 30 czerwca 2017 r.

Od tej decyzji odwołały się [...] S.A. oraz Gmina [...].

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego w toku postępowania odwoławczego wyjaśnił, iż materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowi przepis art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, zgodnie z którym wojewódzki konserwator zabytków może wydać decyzję nakazującą osobie fizycznej lub jednostce organizacyjnej posiadającej tytuł prawny do korzystania z zabytku wpisanego do rejestru zabytków, wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, trwałego zarządu albo ograniczonego prawa rzeczowego lub stosunku zobowiązaniowego, przeprowadzenie prac konserwatorskich lub robót budowlanych przy tym zabytku, jeżeli ich wykonanie jest niezbędne ze względu na zagrożenie zniszczeniem lub istotnym uszkodzeniem tego zabytku.

Właściwość rzeczowa organu konserwatorskiego w rozpatrywanej sprawie wynika z faktu, iż przestrzenny układ komunikacyjny [...] Kolei Dojazdowej został wpisany do rejestru zabytków decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] marca 1994 r., pod numerem [...] (ob. [...] ), znak: [...]. Jak wynika z załącznika, będącego integralną częścią ww. decyzji, budynek dyspozytorni ruchu transporterowego znajduje się na terenie ww. układu.

Z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, że właścicielem omawianego budynku jest spółka akcyjna [...] , która na podstawie umowy użyczenia, zawartej w dniu [...] listopada 2002 r. z Gminą [...] , oddała w bezpłatne używanie budynki i budowle służące eksploatacji linii kolejowej wąskotorowej [...] Kolei Dojazdowej: [...] , których wykaz określa załącznik stanowiący integralną część ww. umowy.

W rozpatrywanej sprawie, poza sporem pozostaje fakt złego stanu zachowania omawianego obiektu. Podczas kontroli, przeprowadzonej w dniu [...] czerwca 2016 r., stwierdzono m.in., że od 2009 r. nie wykonano koniecznego remontu budynku dyspozytorni, w związku z czym obecnie jego konstrukcja jest zawilgocona, skorodowana, pokrycie dachu zniszczone, brak instalacji odwadniającej. W decyzji z dnia [...] stycznia 2017 r. organ ochrony zabytków stwierdził, że ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie pozostają aktualne.

W świetle dokonanych ustaleń organu pierwszej instancji miał uzasadnione podstawy do wydania decyzji nakazującej podjęcie określonych działań przy zabytku, gdyż jego aktualny stan zachowania jest zły i grozi degradacją autentycznej struktury budynku. Wydanie takiej decyzji, mającej na celu wyegzekwowanie działań przeciwdziałających niszczeniu zabytku, jest zgodne z powinnością organów ochrony zabytków, bowiem stosownie do art. 4 pkt. 2 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, ochrona zabytków polega w szczególności na zapobieganiu przez organy administracji publicznej zagrożeniom, mogącym spowodować uszczerbek dla ich wartości.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego stwierdził również, że zakres prac nakazanych w decyzji organu I instancji nie narusza dyspozycji zawartej w art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Rodzaj nałożonych na Strony obowiązków mieści się bowiem w definicji robót budowlanych. Wydany nakaz podyktowany był koniecznością zabezpieczenia przed zniszczeniem zabytkowego budynku dyspozytorni wąskotorowej transportowej, którego zły stan zachowania wynika przede wszystkim z zaniedbań ze strony właściciela i posiadacza zabytku w wypełnianiu obowiązków, związanych z wykonywaniem koniecznych napraw i konserwacji. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego podzielił więc stanowisko organu I instancji co do konieczności zobowiązania [...] . oraz Gminy [...] do realizacji zadań, do których zobowiązują je przepisy ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

W odniesieniu do zarzutów stawianych w odwołaniach Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wyjaśnił, że zgodnie z dyspozycją art. 5 pkt. 2, 3, 4 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, prowadzenie prac konserwatorskich, restauratorskich robót budowlanych przy zabytku, zabezpieczenie go i utrzymanie w jak najlepszym stanie oraz korzystanie z zabytku w sposób zapewniający trwałe zachowanie jego wartości, jest obowiązkiem zarówno właściciela, jak i posiadacza zabytku. Co więcej, przepis art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w sposób szczegółowy reguluje kwestie podmiotów, które mogą zostać zobowiązane do wykonania nakazu określonego w decyzji organu ochrony zabytków, poprzez zawarcie warunku posiadania tytułu prawnego, uprawniającego do korzystania z zabytkowej nieruchomości. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że tytułem prawnym wynikającym z prawa własności do zabytkowego budynku dyspozytorni wąskotorowej transportowej dysponują [...] S.A., natomiast tytuł prawny wynikający ze stosunku zobowiązaniowego posiada Gmina [...] . Wprawdzie art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami co do zasady nie obliguje organu do nałożenia zobowiązań łącznie na właściciela i posiadacza zabytku, to jednak w świetle tego przepisu organ pierwszej instancji był uprawniony do takiego sformułowania decyzji, bowiem oba ww. podmioty posiadają tytuły prawne do dysponowania nieruchomością. Natomiast rozstrzyganie sporów pomiędzy właścicielem a użytkownikiem nieruchomości, dotyczących faktycznych warunków realizacji założeń nakazu, wykracza poza kompetencje organów ochrony zabytków. Zdaniem organu odwoławczego organ ochrony zabytków nie jest ściśle związany zapisami umów, zawieranych pomiędzy właścicielem, a posiadaczem zabytku. Poprzez zawarcie stosunku zobowiązaniowego, którego przedmiotem są zabytki, użytkownik - jakim w niniejszej sprawie jest Gmina [...]- z mocy prawa przejmuje obowiązki posiadacza zabytku, o których mowa w przywołanym powyżej przepisie art. 5 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W sytuacji bowiem gdy przedmiot użyczenia stanowi obiekt zabytkowy, obowiązki nakładane na podmiot władający zabytkiem, związane z jego eksploatacją i utrzymaniem, są określane nie tylko przez prawo prywatne (w tym wypadku przepisy Kodeksu cywilnego), ale również przez przepisy prawa publicznego, bowiem ochrona zabytków leży w interesie społecznym. W niniejszej sprawie badanie legalności zobowiązania Skarżących do wykonania robót budowlanych przy zabytku sprowadza się natomiast przede wszystkim do ustalenia, czy wydany nakaz znajdował podstawę prawną w art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W ocenie organu odwoławczego zaskarżona decyzja nie narusza art. 49 ust. 1 ww. ustawy.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego podkreślił, iż odwołujący od wielu lat uchylali się od nałożonych na nich ustawowo obowiązków opieki nad zabytkiem, w tym prowadzenia bieżących napraw i konserwacji, skutkiem czego stało się pogorszenie jego stanu zachowania. Jednocześnie wskazał, że zakreślony termin wykonania nakazanych prac jest podyktowany aktualnym stanem zachowania przedmiotowego budynku oraz koniecznością podjęcia szybkiej interwencji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wyżej opisane rozstrzygnięcie wniosły zarówno [...] S.A. jak i Gmina [...].

[...] S.A. zarzuciły zaskarżonej decyzji naruszenie:

a) art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r., o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1446). (dalej jako "u.o.oj') poprzez:

- jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie sprowadzającego się do błędnego wydania zaskarżonej Decyzji wobec Skarżącej i Gminy [...] łącznie, a nie rozłącznie, błędnie uznając je za mające łączną legitymację bierną do bycia adresatem Decyzji, mimo iż nie występuje pomiędzy nimi współuczestnictwo materialne;

- jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie sprowadzającego się do błędnego wydania zaskarżonej Decyzji wobec Skarżącej i Gminy [...]łącznie, mimo iż legitymację do bycia adresatem decyzji ma tylko ten podmiot, który faktycznie korzysta z zabytku, a którym w okolicznościach faktycznych przedmiotowego postępowania na podstawie zawartej ze Skarżącą umowy użyczenia, jest Gmina [...] ;

- jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie sprowadzającego się do błędnego wydania zaskarżonej Decyzji wobec Skarżącej i Gminy [...] łącznie, mimo że zgodnie z prawidłową wykładnią art. 49 ust. 1 u.o.o.z. Wojewódzki Konserwator Zabytków winien był wydać decyzję wobec podmiotu faktycznie korzystającego z zabytku na podstawie jednego z tytułów prawnych, wskazanych ww. przepisie prawa materialnego;

Ponadto zakreślenie terminu wykonania obowiązku bez uwzględnienia realnych możliwości faktycznych, logistycznych i administracyjno-prawnych skarżącej spółki.

Wskazując na powyższe, spółka wniosła o uchylenie obu zaskarżonych decyzji i zasądzenie na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania.

Skarżąca Gmina [...] w swojej skardze zarzuciła naruszenie;

1. art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r., o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami wskazując, iż w dniu [...] maja 2017r [...] ze skutkiem natychmiastowym umowę użyczenia zawartą dnia [...] listopada 2002r. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy użyczenia zostało odebrane przez [...] S.A w dniu 2 czerwca 2017r i z tym dniem doszło do wygaśnięcia stosunku zobowiązaniowego użyczenia.

2. art. 28 k.p.a. wskazując, iż wobec wypowiedzenia umowy użyczenia utraciła przymiot strony postępowania.

Wskazując na powyższe, Gmina [...] wniosła o uchylenie obu zaskarżonych decyzji i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargi organ wniósł o ich oddalenie, podtrzymując dotychczas zaprezentowaną argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Na wstępie należy wskazać, iż na rozprawie sąd zarządził na podstawie art. 111 § 1 ppsa połączenie do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ze skargi [...] S.A. i sprawy ze skargi Gminy [...].

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji rozstrzygnięcia organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1270, ze zm.), dalej p.p.s.a., wojewódzki sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji w świetle wskazanych wyżej kryteriów Sąd stwierdził, iż decyzja prawa nie narusza dlatego skargi podlegały oddaleniu.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nakazującą [...] S.A. oraz Gminie [...] przeprowadzenie w zakreślonym terminie robót budowlanych w budynku dyspozytorni wąskotorowej transportowej, położonym na terenie przestrzennego układu komunikacyjnego [...] Kolei Dojazdowej, wpisanego do rejestru zabytków.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowi przepis art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, zgodnie z którym wojewódzki konserwator zabytków może wydać decyzję nakazującą osobie fizycznej lub jednostce organizacyjnej posiadającej tytuł prawny do korzystania z zabytku wpisanego do rejestru zabytków, wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, trwałego zarządu albo ograniczonego prawa rzeczowego lub stosunku zobowiązaniowego, przeprowadzenie prac konserwatorskich lub robót budowlanych przy tym zabytku, jeżeli ich wykonanie jest niezbędne ze względu na zagrożenie zniszczeniem lub istotnym uszkodzeniem tego zabytku.

W rozpatrywanej sprawie bezspornym jest fakt złego stanu zachowania budynku dyspozytorni wpisanego do rejestru zabytków.

Ustalenia zawarte w protokołach kontroli z dn. 15.04.2009 r. 15.09.2009 r., 21.06.2009 r., 14.12.2011 r., 11.07.2012 r., 2.07.2013 r., 3.03.2014 r. 12.11.2015 r. i 1.06.2016 r. są aktualne, to jest brakuje zniszczonego fragmentu ściany oraz stolarki okiennej i drzwiowej, pozostałe istniejące otwory okienne i drzwiowe w części zabezpieczono blatami z desek. Elewacje zewnętrzne są zniszczone : braki tynku na dużych powierzchniach, istniejące są częściowo spękane, zawilgocone. Pokrycie dachowe jest zniszczone, występują ubytki papy na dużych powierzchniach, a zachowana jest w złym stanie. Występują braki w odeskowaniu, a na zachowanym zachodzi korozja biologiczna. Nie ma rynien, rur spustowych oraz obróbek blacharskich. Wnętrze obiektu jest zdewastowane. Teren objęty wpisem jest dostępny dla osób postronnych (brak znacznej części ogrodzenia), częściowo porośnięty samosiewami drzew, krzewów oraz chwastami. Istnieją liczne niezabezpieczone w gruncie kanały, wkopy, dziury, studzienki.

Nie budzi wątpliwości, że wpisanie nieruchomości do rejestru zabytków nakłada na jej właściciela (posiadacza) obowiązek opieki nad tym zabytkiem. Opieka ta sprowadza się do starannego postępowania w stosunku do zabytku, tj. utrzymania go w jak najlepszym stanie oraz jak najlepszego jego wykorzystania dla dobra ogółu ze względu na jego walory historyczne, czy naukowe. Obowiązek dbałości o stan zachowania zabytku ma charakter publicznoprawny i wynika wprost z ustawy. Dotyczy zarówno właściciela, jak i posiadacza. Organy konserwatorskie obowiązki wynikające z art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami trafnie nałożyły zarówno na właściciela zabytku, którym jest skarżąca spółka akcyjna [...] jak i na posiadacza zależnego przedmiotowego obiektu zabytkowego, którym w dacie wydania zaskarżonej decyzji była Gmina [...] .

Właściciel budynku [...] SA na podstawie umowy użyczenia z dnia [...] listopada 2002r oddał Gminie [...] zabytkowy obiekt, a gmina zobowiązała się w umowie do przeprowadzania wszelkich napraw niezbędnych do utrzymania obiektu w stanie niepogorszonym.

Oddanie przedmiotowego obiektu w posiadanie zależne Gminie [...] nie oznacza jednak, że właściciel obiektu utracił jego posiadanie. Zgodnie z art. 337 kodeksu cywilnego posiadacz samoistny, którym jest właściciel nie traci posiadania przez to, że oddaje rzecz w posiadanie zależne.

Każdy ze współposiadaczy jest wtedy zobowiązany do zachowań zgodnych z art. 5 pkt 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Dlatego w ocenie sądu nałożenie obowiązków na oba wskazane podmioty było prawidłowe.

Brzmienie art. 49 ust. 1 ustawy nie wiąże bowiem legitymacji biernej z faktem korzystania z zabytku przez określony podmiot, lecz z tym, że danemu podmiotowi przysługuje tytuł prawny do korzystania z zabytku. W niniejszej sprawie skarżąca spółka [...] posiada tytuł prawny do korzystania z zabytku w postaci prawa własności tego zabytku. Natomiast skarżąca Gmina [...] legitymowała się tytułem prawnym do korzystania z zabytku w postaci umowy użyczenia zawartej z właścicielem zabytku w dniu [...] listopada 2002r.

W przypadku nakazu z art. 49 ust. 1 ustawy nie można wymagać od organu konserwatorskiego, aby ustaliwszy właściciela zabytku poszukiwał istnienia umów najmu, dzierżawy czy innej umowy, która legitymowałaby do skierowania nakazu konserwatorskiego do jakikolwiek innego podmiotu. Dla skutecznego wykonywania nadzoru konserwatorskiego organ ochrony zabytków powinien mieć możność - wydania nakazu każdemu podmiotowi mieszczącemu się w zakresie hipotezy normy zawartej w art. 49 ust.1 ustawy. Cechą tego podmiotu nie jest to, że korzysta on z zabytku, lecz to, że przysługuje mu tytuł prawny do korzystania z zabytku. Analizowany przepis należy wykładać i stosować w taki sposób, aby zapewnić osiągnięcie założonego przez ustawodawcę celu, którym jest zapewnienie możliwie szybkiej i efektywnej ochrony wartości zabytku, zahamowanie procesów jego destrukcji fizycznej przez podjęcie przy nim aktywnego działania w możliwie najkrótszym czasie. Właściciel powinien być zawsze postrzegany jako podmiot zobowiązany do podjęcia takich działań. Właściciel bowiem zgodnie z art. 140 kodeksu cywilnego w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. Brak jest uzasadnienia do przyjęcia, że przez oddanie zabytku do korzystania osobie trzeciej właściciel zostaje zwolniony z obowiązku opieki nad zabytkiem. Wszelkie bowiem stosunki obligacyjne, a zwłaszcza nieodpłatne, charakteryzują się stosunkowo dużą łatwością nawiązywania, zmiany i rozwiązywania, co powoduje, że mogą być one nadużywane do celów "zwolnienia się z obowiązków konserwatorskich", względnie utrudnienia

wydania przez organ ochrony zabytków skutecznego nakazu zabezpieczenia zabytku. Właściciel pragnący uniknąć skierowania nakazu z art. 49 ust. 1 pow. ustawy mógłby we współpracy z innym podmiotem uprawiać proceder nawiązywania i rozwiązywania na różnych etapach postępowania administracyjnego umów obligacyjnych, na podstawie których tymczasowo wyłącznie legitymowany do otrzymania nakazu stawałby się inny podmiot. Zawieranie umów mogłoby nawet być jednostronnie pozorowane, skoro prawo zasadniczo nie wymaga dla ważności umów obligacyjnych zachowania jakiejś szczególnej formy.

Uznanie dopuszczalności zbiegu legitymacji do skierowania nakazu z art. 49 ust. 1 do właściciela zabytku, także w sytuacji gdy innemu podmiotowi przysługuje tytuł prawny do korzystania z zabytku, umożliwia szersze wykorzystanie instytucji przewidzianej w art. 49 ust. 4 ustawy. Nie powinno budzić wątpliwości wydanie nakazu wspólnie na właściciela oraz biorącego w używanie, tak jak nie ma wątpliwości co do dopuszczalności takiego zabiegu w odniesieniu do współwłaścicieli. Dlatego zasadne w sprawie niniejszej było skierowanie nakazu zarówno do [...] SA, jak i do Gminy [...] . Skarżąca spółka [...] jest właścicielem zabytku i jego samoistnym posiadaczem. Oddanie zabytku w posiadanie zależne na podstawie umowy użyczenia Gminie nie spowodowało utraty posiadania, stosownie do przepisów kodeksu cywilnego. Z drugiej strony używająca zabytek Gmina ma dostateczny tytuł prawny do korzystania z zabytku, aby stać się adresatem obowiązku podjęcia określonych w decyzji robót budowlanych.

Upadek umowy użyczenia poprzez złożenie oświadczenia w dniu [...] maja 2017r o jej wypowiedzeniu ze skutkiem natychmiastowym nie oznacza konieczności uchylenia decyzji organów konserwatorskich.

Zdarzenie to powstało już po zakończeniu postępowania administracyjnego natomiast Sąd dokonuje kontroli zaskarżonej decyzji biorąc pod uwagę stan faktyczny i prawny istniejący w dacie jej wydania.

Nietrafny jest zarzut skarżącej spółki [...] dotyczący zakreślenie terminu wykonania obowiązku bez uwzględnienia realnych możliwości faktycznych, logistycznych i administracyjno-prawnych skarżącej spółki.

Podkreślić należy, iż postępowanie w niniejszej sprawie toczy się od 2016r, a nakazane prace budowlane polegające na wymianie uszkodzonych elementów konstrukcji dachu oraz deskowania okapów, wymianie deskowania połaci dachowej, pokrycia z papy, elementów odwodnienia dachu (rynien i rur spustowych) oraz obróbek blacharskich, zabezpieczeniu otworów okiennych i drzwiowych za pomocą deskowania, przemurowaniu komina w miejscach jego uszkodzeń nie mają charakteru skomplikowanego. Zakreślony termin wykonania nakazanych prac do dnia 30 czerwca 2017 był podyktowany aktualnym stanem zachowania przedmiotowego budynku oraz koniecznością podjęcia szybkiej interwencji.

Wobec powyższych rozważań odnosząc się do zarzutów skargi stwierdzić należy, iż są one niezasadne.

Zdaniem sądu organ zebrał, rozpatrzył i ocenił materiał dowodowy w sposób prawidłowy i wystarczający dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia z zachowaniem reguł określonych w art. 7 i art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., czemu dał wyraz w uzasadnieniu odpowiadającym wymogom art. 107 § 3 k.p.a.

Mając na uwadze, iż w sprawie został dokładnie wyjaśniony stan faktyczny w rozumieniu art. 7 k.p.a. jak również został wyczerpująco rozpatrzony cały materiał dowodowy zgodnie z art. 77 k.p.a., a ponadto decyzja odpowiada wymogom art. 107 § 3 k.p.a. sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargi.