|
Uzasadnienie
II FZ 216/09 Uzasadnienie Zaskarżonym postanowieniem z dnia 4 maja 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w sprawie o sygnaturze akt I SA/Wr 946/07, odrzucił skargę kasacyjną J.H. od postanowienia tego Sądu z dnia 19 listopada 2007 roku w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 16 marca 2007 roku w przedmiocie ustalenia należnego zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 rok z tytułu dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. Sąd w motywach uzasadnienia postanowienia z dnia 4 maja 2009 roku wskazał, że skarga kasacyjna złożona przez pełnomocnika skarżącego J.H. nie odpowiada wymaganiom określonym w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2009 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej p.p.s.a. Sąd podniósł mianowicie, że nie zawarto w niej podstaw kasacyjnych ani nie określono żądania co do rozstrzygnięcia. Z tej przyczyny Sąd stosując art. 178 p.p.s.a. orzekł o odrzuceniu skargi kasacyjnej. W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik J.H. wniósł o jego uchylenie w całości. Zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 18 § 1 pkt 6 p.p.s.a. , art. 174 pkt 2 oraz art. 183 § 1 p.p.s.a. Następnie wskazano na uchybienia Sądu w zakresie naruszenia art. 178 p.p.s.a. w związku z art. 176 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji RP przez błędną wykładnię i przyjęcie, że sąd pierwszej instancji posiada kompetencje merytorycznego rozpoznania zarzutów skargi kasacyjnej. W dalszej kolejności zarzucono postanowieniu naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. w wyniku błędnego przedstawienia stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy będącego podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia. To z kolei miało, wedle stanowiska autora zażalenia, doprowadzić do niewłaściwego zastosowania przez Sąd art. 178 p.p.s.a. oraz art. 176 tej ustawy. Sąd miał także uchybić normom art. 87 § 1 w związku z art. 46 § 1 p.p.s.a. przez błędne przyjęcie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie ma usprawiedliwione podstawy, a zatem zaskarżone postanowienie z dnia 4 maja 2009 roku należało uchylić, a sprawę przekazać Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania. Sąd odrzucając skargę kasacyjną J.H. argumentował, że nie spełnia ona wymogów materialnych przewidzianych dla tego sformalizowanego środka zaskarżenia, przewidzianych w art. 176 p.p.s.a. Wskazał mianowicie, że autor skargi kasacyjnej nie zawarł w jej treści podstaw kasacyjnych ani nie określił żądania co do rozstrzygnięcia. Tymczasem analiza akt rozpoznawanej sprawy prowadzi do przekonania, że pełnomocnik J.H. przedstawił w skardze kasacyjnej z dnia 12 lipca 2008 roku zarówno podstawy, zarzuty oraz wniosek o uchylenie objętego skargą kasacyjną postanowienia Sądu z dnia 19 listopada 2007 roku. Należy zatem uznać za uzasadnione zarzuty zażalenia wskazujące na uchybienie przez Sąd w postanowieniu z dnia 4 maja 2009 roku normom art. 141 § 4, art. 176 oraz art. 178 p.p.s.a. Nie zasługują natomiast na uzasadnienie podniesione w zażaleniu zarzuty naruszenia przez Sąd art. 183 § 1 p.p.s.a. Adresatem norm w nim zawartych jest sąd kasacyjny, a nie wojewódzki sąd administracyjny. Przepis ten stanowi bowiem, iż skarga kasacyjna powinna być rozpatrywana przez Naczelny Sąd Administracyjny w granicach jej zarzutów. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w zaskarżonym postanowieniu odrzucającym skargę kasacyjną nie stosował norm art. 183 § 1 p.p.s.a., gdyż nie dokonał merytorycznej oceny zawartych w niej zarzutów. Z tej przyczyny Sąd ten nie mógł również naruszyć norm zawartych w art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się także naruszenia w zaskarżonym postanowieniu norm art. 87 § 1 w związku z art. 46 § 1 p.p.s.a. Podstawą odrzucenia skargi kasacyjnej było bowiem stwierdzenie braków materialnych skargi kasacyjnej, nie zaś uchybienie terminowi do wystąpienia z tym środkiem zaskarżenia. W rozpoznawanej sprawie nie doszło także do naruszenia art. 18 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Przepis ten stanowi bowiem, że sędzia podlega wyłączeniu z mocy ustawy jeżeli brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia, a orzekał w tej samej sprawie zarówno w niższej jak i wyższej instancji. W rozpoznawanej sprawie sytuacja taka nie miała jednak miejsca. Mając powyższe uwagi na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji. |
