Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. F. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2777/11 w sprawie ze skargi J. F. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2011 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2777/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę J. F. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2011 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską i zwrócił uiszczony wpis od skargi w kwocie 200 (słownie: dwustu) złotych.

Sąd podał, że J. F. wniósł w dniu 25 listopada 2011 r. (data nadania na kopercie) za pośrednictwem Komendanta Głównego Policji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, na decyzję tego organu z dnia [...] października 2011 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską.

Z akt administracyjnych wynika natomiast, że zaskarżona decyzja wraz z prawidłowym pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia skargi do sądu administracyjnego, została doręczona skarżącemu w dniu 25 października 2011 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru w aktach administracyjnych podpisane przez dorosłego domownika skarżącego).

Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie z zestawienia dat doręczenia zaskarżonej decyzji (25 października 2011 r.) i wniesienia skargi (25 listopada 2011 r.) wynika, że skarga została wniesiona z przekroczeniem trzydziestodniowego terminu (ostatni dzień terminu do wniesienia skargi upłynął w dniu 24 listopada 2011 r.). Natomiast skarżący nie zgłaszał wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), dalej p.p.s.a., orzekł jak w sentencji. O zwrocie uiszczonego wpisu Sąd orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

Od powyższego postanowienia J. F. złożył skargę kasacyjną, zaskarżając je w całości, zarzucając:

I. naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 53 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż skarga podlegała odrzuceniu z tego powodu, iż została wniesiona z przekroczeniem trzydziestodniowego terminu do jej wniesienia, liczonego od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie, podczas gdy w rzeczywistości skarga została wniesiona z zachowaniem trzydziestodniowego terminu do jej wniesienia, albowiem zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji została doręczona dorosłemu domownikowi skarżącego, przy czym domownik ten nie zobowiązywał się do przekazania korespondencji skarżącemu, przy czym uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem poprzez wydanie postanowienia w przedmiocie odrzucenia skargi, niemożliwe było wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie;

II. naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 43 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż dokonane w dniu 25 października 2011 r. doręczenie dorosłemu domownikowi skarżącego korespondencji zawierającej decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2011 r., spełnia kryterium z art. 43 k.p.a. i pozwala przyjąć domniemanie prawidłowego otrzymania korespondencji przez samego skarżącego, podczas gdy w rzeczywistości doręczenie korespondencji dorosłemu domownikowi skarżącego, bez adnotacji na odwrocie poświadczenia odbioru pisma, że dorosły domownik, który odbiera korespondencję kierowaną do adresata, zobowiązuje się do oddania jej adresatowi, nie pozwala na przyjęcie domniemania prawidłowego otrzymania korespondencji przez samego jej adresata, przy czym uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem poprzez wydanie postanowienia w przedmiocie odrzucenia skargi, niemożliwe było wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

W związku z powyższym skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia WSA w Warszawie i przekazanie sprawy temu Sądowi celem nadania biegu skardze oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie uchybienie przez WSA w Warszawie przepisom postępowania, a mianowicie, art. 53 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. jest konsekwencją naruszenia przez ten Sąd art. 43 k.p.a. Skarżący wskazał, że na skutek wadliwego ustalenia daty doręczenia decyzji, Sąd uznał, że skarga została wniesiona z uchybieniem 30-dniowego terminu. Zdaniem skarżącego kasacyjnie wiązało się to z uznaniem przez Sąd, że doręczenie decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2011 r. dorosłemu domownikowi było skuteczne, pomimo że domownik ten nie zobowiązywał się do przekazania korespondencji skarżącemu.

Wskazać należy, że zaskarżona decyzja została doręczona w dniu 25 października 2011 r. (co potwierdza zwrotne potwierdzenie odbioru podpisane przez dorosłego domownika skarżącego), natomiast skarżący złożył skargę w dniu 25 listopada 2011 r. Ponieważ ostatni dzień terminu do wniesienia skargi upłynął w dniu 24 listopada 2011 r., słusznie Sąd I instancji uznał, że skarga została wniesiona z przekroczeniem trzydziestodniowego terminu, w związku z czym podlegała odrzuceniu.

Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 43 k.p.a., kwestionujące prawidłowość doręczenia przesyłki skarżącemu nie znajdują usprawiedliwionych podstaw. Wywody skarżącego dotyczące przesłanki podjęcia się odbierającego przesyłkę do oddania jej adresatowi mogłyby zostać podniesione co najwyżej we wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi, a taki w niniejszej sprawie nie został złożony. Na marginesie jedynie należy wskazać, że dowodem świadczącym o zobowiązaniu się babci skarżącego – Z. G. – do oddania przesyłki adresatowi jest bowiem samo zwrotne potwierdzenie odbioru (karta 189a akt administracyjnych sprawy). Zwrotne potwierdzenie odbioru stanowi urzędowe poświadczenie odbioru przesyłki i podpisując ten dokument babcia skarżącego potwierdziła, że odebrała przesyłkę w imieniu adresata, zobowiązując się tym samym do oddania jej skarżącemu.

Z powyższych względów, uznając oba zarzuty skargi kasacyjnej za nieusprawiedliwione, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) oddalił skargę kasacyjną.